Autopoiesis

Interview at the Research Days 2009 with Prof. Dr. Francis Heylighen from the Evolution, Complexity and Cognition group of the Free University of Brussels.

[vimeo]http://vimeo.com/8592153[/vimeo]

Colin Ward (Chapter IX, Anarchy in Action, 1973)

Μετάφραση – επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

Από το An Account of the Seminary That Will Be Opened on Monday the Fourth Day of August at Epsom in Surrey (1783) του William Godwin στο Compulsory Mis- education (1964) του Paul Goodman , ο αναρχισμός έχει επίμονα θεωρηθεί καθεαυτός ότι έχει διακριτές και επαναστατικές συνέπειες για την εκπαίδευση. Όντως, κανένα άλλο κίνημα δεν έχει αναθέσει στις εκπαιδευτικές αρχές, έννοιες, πειράματα, και πρακτικές πιο σημαντικό χώρο στα γραπτά και τις δραστηριότητες του.

KRIMERMAN and PERRY, Patterns of Anarchy (1966)

Τελικά η κοινωνική λειτουργία της εκπαίδευσης είναι η διαιώνιση της κοινωνίας: είναι η λειτουργία της κοινωνικοποίησης. Η κοινωνία εγγυάται το μέλλον της ανατρέφοντας κατά εικόνα τα παιδιά της της. Στις παραδοσιακές κοινωνίες ο χωρικός ανατρέφει τους γιους του για να καλλιεργούν το έδαφος, ο άνθρωπος της εξουσίας τους ανατρέφει για να χειριστούν την εξουσία, και ο παπάς τους διδάσκει την αναγκαιότητα του ιερατείου. Στις μοντέρνες κοινωνίες της κυβερνητικότητας, όπως το θέτει ο Frank MacKinnon, “Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι το μεγαλύτερο εργαλείο για το μοντέρνο κράτος για να πει στους ανθρώπους τι να κάνουν. Εγγράφει πεντάχρονα και προσπαθεί να καθοδηγήσει τη διανοητική, και μεγάλο μέρος από την κοινωνική, φυσική και ηθική ανάπτυξη τους για δώδεκα ή και περισσότερα χρόνια της διαμόρφωσης των ζωών τους.[1]

Continue reading ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Μία συνέντευξη με τον Saul Newman
στους by Sureyyya Evren, Kursad Kiziltug, Erden Kosova

Μετάφραση – Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

[θεματικές: αναρχία, μετααναρχισμός, μεταδομισμός ενάντια σε μεταμονερνισμό, εξουσία, αντίσταση,, επανάσταση, εξέγερση, αντιπαγκοσμιοποίηση, Ζαπατίστας, υποκείμενο, διϋποκειμενικότητα, ουσιοκρατία, ψυχανάλυση]

[ανάκτηση από: http://community.livejournal.com/siyahi/2019.html

3/9/2010 16:32]

1.Πώς αναπτύχθηκε το ενδιαφέρον σας σε σχέση με τον συνδυασμό μεταδομισμού και αναρχισμού; Και ποιες ήταν οι κύριες επιρροές σoυ από τον μεταμαρξισμό, τον Ernesto Laclau, τον Hakim Bey, τον Todd May ή άλλα έργα;

Ήμουν βασικά αναρχικός πριν ακόμα ξεκινήσω να ενδιαφέρομαι για τον μεταδομισμό. Προήλθα από τις μαρξιστικές και τροτσικστικές παραδόσεις και αφού απογοητεύτηκα με τον λανθάνοντα αυταρχισμό τους – την βασική τους ανικανότητα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της κρατικής εξουσίας – άρχισα να ενδιαφέρομαι για τον αναρχισμό, κύρια ως κριτική του Μαρξισμού. Λίγο αργότερα ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για τη μεταδομιστική θεωρία – κυρίως τον Foucault και την κριτική του για την εξουσία. Η ανάλυση του Foucault για τα καθέκαστα της εξουσίας – οι πολλαπλές και κρυμμένες κυριαρχίες που πάνε πίσω από το οικοδόμημα της δημοκρατίας και του κυρίαρχου κράτους, μέσα σε θεσμούς όπως η φυλακή και τα άσυλα, και σε λόγους της γνώσης που συνήθως τους θεωρούμε πολιτικά ουδέτερους και αθώους – φαινόταν να είναι απίστευτα σχετική με τους σύγχρονους πολιτικούς κοινωνικούς αγώνες. Ήταν επίσης καθαρό ότι εδώ σιωπηρά υπήρχε μία δυνατή αντι-αυταρχική πολιτική ηθική, που επέκτεινε την κλασσική αναρχική κριτική της εξουσίας σε άλλους τόπους της κυριαρχίας, ενώ την ίδια στιγμή, έκανε την επιστημολογική βάση της κριτικής αυτής προβληματική, απορρίπτοντας τις υποθέσεις για την ανθρώπινη φύση και την ορθολογικότητα. Έτσι ενώ η πολιτική ηθική του Foucault έχει περιγραφεί ως “ελευθεριακή” ή “αναρχική”, είναι καθαρά ένας αναρχισμός διαφορετικού είδους, ένας που ξεγυμνώνει τα οντολογικά θεμέλια στον ανθρωπισμό και τον Διαφωτισμό.

‘Επειτα φαινόταν, ότι υπήρχε ένα είδος ανείπωτου διαλόγου, ή πιθανού διαλόγου – ανάμεσα στον αναρχισμό και τη μεταδομιστική θεωρία, και ότι το ένα είχε συνέπειες πάνω στο άλλο. Και έτσι φαινόταν λογικό να προσπαθήσω να τα διαβάσω μαζί – για να δω αν ήταν πιθανό να ξαναστοχαστώ τον αναρχισμό με ένα νέο φως, για να δω εάν μπορούσε να αναζωογονηθεί και να γίνει πιο σχετικός με τις σημερινές ριζοσπαστικές πολιτικές. Στην πραγματικότητα, όταν πρωτοξεκίνησα να ερευνώ το θέμα για το Διδακτορικό μου ένιωσα έκπληξη ότι υπήρχε στο πουθενά κάτι που να έχει γραφτεί εκτός από το σπερματικό βιβλίο του Todd May, το οποίο ήταν και μεγάλη επιρροή. Ο May έχει μία ελαφριά διαφορετική θεωρητική προσέγγιση από μένα, αλλά και οι δύο διαπιστώσαμε σημαντικά σημεία διασταύρωσης ανάμεσα στην κλασσική αναρχική σκέψη και τη σύγχρονη μεταδομιστική θεωρία – κύρια στην έμφαση τους στην αντι-αυταρχική και αντι-αντιπροσωπευτική πολιτική. Εκεί που απέκλινα από τον May είναι η στροφή μου από μία καθαρά μεταμοντέρνα “πολιτική της διαφοράς” σε μία περισσότερο Λακανική εστίαση στο Πραγματικό ως αυτό που εξαρθρώνεται και την ίδια στιγμή, θεσμίζει το υποκείμενο στην έλλειψη του/της. Κι εδώ το μεταμαρξιστικό πρόγραμμα των Laclau και Mouffe ήταν μία σημαντική αναφορά για εμένα. Φαινόταν ότι υπήρχε μία παραλληλότητα ανάμεσα στο μεταμαρξιστικό διάβασμα του Μαρξισμού από τον Laclau (μέσω των Lacan, Derrida, Wittgenstein, και φυσικά του Gramsci) και την μεταδομιστική επαναδιαμόρφωση του κλασσικού αναρχισμού. Και τα δύο σχέδια επιτέθηκαν στις ουσιοκρατικές έννοιες και τις διαλεκτικές αφηγήσεις που ήταν στην καρδιά αυτών των λόγων, και έδιναν έμφαση σε μία αντι-αυταρχική και αντιθεσμική και ριζοσπαστική δημοκρατική πολιτική. Υπήρχαν φυσικά και άλλες επιρροές όπως οι Zizek, Agamben, Badiou, σε κάποιο βαθμό, και ο Claude Lefort, ανάμεσα σε άλλους.

Continue reading Αναρχία και μεταδομισμός

του Sam Haraway
Ανάκτηση: http://anarchiststudies.org/node/481

Μετάφραση – Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

[οι σημειώσεις του μεταφραστή ακολουθούν την κλίμακα του ελληνικού αλφαβήτου]

Η αναρχική πολιτική θεωρία είναι ίσως μία από τις πιο παραμελημένες παραδόσεις στη σύγχρονη πολιτική επιστήμη. Παρόλα αυτά, αναλογιζόμενοι πέρα από το παράδειγμα του κράτους είναι ουσιαστική. Εδώ ερευνούμε τη δουλειά ενός αναρχικού στοχαστή με μεγάλη επιρροή, του Peter Kropotkin, εξετάζοντας τη συζήτηση που παρουσιάζεται στο κείμενο του “Αναρχισμός: Η φιλοσοφία και το ιδανικό της”, από την άποψη του ξεκαθαρίσματος της απόρριψης του καπιταλισμού και του κράτους. [α] Εξετάζουμε τις ερμηνείες της συζήτησης του Κροπότκιν από αξιόλογους μεταδομιστές αναρχικούς – εν συντομία μετααναρχικούς– Saul Newman, Todd May, and Uri Gordon. [β] Επίσης μελετούμε την προσπάθεια της Ruth Kinna να αναθεωρήσει τον Κροπότκιν, με τη βοήθεια της μετααναρχικής κριτικής, και καταλήγουμε με ένα σύντομο σχόλιο στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τόσο της συζήτησης του Κροπότκιν όσο και των ερμηνειών του. [γ]

Continue reading Ο Κροπότκιν,η Εξουσία, και το Κράτος

Μετάφραση-επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

Αυτό είναι ένα αντίγραφο μίας συζήτησης του 1972 ανάμεσα στους μεταδομιστές φιλόσοφους Mισέλ Φουκώ και Ζιλ Ντελέζ, που συζητάει τους δεσμούς ανάμεσα στους αγώνες των γυναικών, ομοφυλόφιλων, φυλακισμένων και την ταξική πάλη, και επίσης τη σχέση ανάμεσα στην θεωρία, την πρακτική και την εξουσία.

Το αντίγραφο αυτό εμφανίστηκε πρώτη φορά στα αγγλικά στο βιβλίο ‘Language, Counter-Memory, Practice: selected essays and interviews by Michel Foucault’ edited by Donald F. Bouchard.

[θεματικές: εξουσία, αντίσταση, επανάσταση, μεταρρύθμιση, προλεταριάτο, κοινωνικά κινήματα, θεωρία, αντίλογος στην εξουσία]

Μισέλ Φουκώ : Ένας μαοϊκός κάποτε μου είπε: “Μπορώ εύκολα να καταλάβω την πρόθεση του Σάρτρ να βρεθεί στο πλευρό μας· μπορώ εύκολα να καταλάβω τους σκοπούς και τη συμμετοχή του στην πολιτική· μπορώ να καταλάβω σε ένα βαθμό την θέση σου,αφού πάντα είχες ασχοληθεί με το πρόβλημα του εγκλεισμού. Αλλά ο Ντελέζ είναι ένα αίνιγμα” Σοκαρίστηκα από αυτή τη δήλωση, γιατί σε μένα η θέση σου φαινόταν πάντα καθαρή.

Ζιλ Ντελέζ : Πιθανά είμαστε στη διαδικασία ενός πειραματισμού νέων σχέσεων ανάμεσα στη θεωρία και την πρακτική. Έναν καιρό η πρακτική θεωρήθηκε εφαρμογή της θεωρίας, μία συνέπεια· σε άλλες εποχές, έκανε άσχημα μία αντίθετη αίσθηση και θεωρήθηκε ότι εμπνέει τη θεωρία, για να είναι απαραίτητη για τη δημιουργία μελλοντικών θεωρητικών μορφών. Σε κάθε γεγονός, η σχέση γινόταν κατανοητή με όρους της διαδικασίας συνολοποίησης. Για εμάς, ωστόσο το ερώτημα φαίνεται με διαφορετικό φως. Οι σχέσεις ανάμεσα σε θεωρία και πρακτική είναι κάτι παραπέρα από μερικές και αποσπασματικές. Από τη μία πλευρά, η θεωρία είναι πάντα τοπική και σχετίζεται σε ένα περιορισμένο πεδίο, και εφαρμόζεται σε μία άλλη σφαίρα, περισσότερο ή λιγότερο απομακρυσμένη από αυτή. Η σχέση που ισχύει στην εφαρμογή της θεωρίας δεν είναι πάντα αυτή της ομοιότητας. Επιπλέον, από τη στιγμή που η θεωρία μετακινείται στην κατάλληλη περιοχή της, ξεκινάει να συναντάει εμπόδια, τοίχους, και μπλοκαρίσματα που απαιτούν την αναμετάδοση της από έναν άλλο τύπο λόγου (είναι μέσω αυτού του άλλου λόγου που τελικά περνάει σε μία διαφορετική περιοχή.) Η πρακτική είναι μία ομάδα αναμεταδόσεων από ένα θεωρητικό σημείο σε ένα άλλο και η θεωρία μία αναμετάδοση από μία πρακτική σε μία άλλη. Καμία θεωρία δεν αναπτύσσεται χωρίς τελικά να συναντήσει έναν τοίχο, και η πρακτική είναι αναγκαίο να τρυπήσει αυτόν τον τοίχο. Για παράδειγμα, η εργασία σου ξεκινάει με τη θεωρητική ανάλυση του πλαισίου του εγκλεισμού, και ειδικότερα όσον αφορά το ψυχιατρικό άσυλο μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία τον 19ο αιώνα. Στη συνέχεια συνειδητοποιείς την ανάγκη των εγκλεισμένων ατόμων να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να δημιουργήσουν μία αναμετάδοση (είναι πιθανό, αντίστροφα, η λειτουργία σου να ήταν ήδη αυτή της αναμετάδοσης σε σχέση με αυτούς) ·και αυτή η ομάδα θεμελιώνεται στις φυλακές – αυτά τα άτομα είναι φυλακισμένα. Ήταν μόνο σε αυτή τη βάση που ΕΣΥ οργάνωσες την ομάδα πληροφόρησης για τις φυλακές (G.I.P) (1), το αντικείμενο για να δημιουργήσεις τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στους φυλακισμένους να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Θα μπορούσε να ήταν απόλυτα λανθασμένο να πεις, όπως συμπεραίνει και οι Μαοϊστής, πως με τη μετακίνηση σου σε αυτή την πρακτική εφάρμοζες τις θεωρίες σου. Αυτή δεν ήταν μία εφαρμογή·ούτε ήταν ένα σχέδιο για την αρχή των μεταρρυθμίσεων ή μία έρευνα με την παραδοσιακή έννοια. Η έμφαση ήταν απολύτως διαφορετική: ένα σύστημα αναμεταδόσεων μέσα σε μία μεγαλύτερη σφαίρα, μέσα σε μία πολλαπλότητα μερών που είναι τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Για εμάς ένας θεωρίζον διανοητής, δεν είναι πια ένα υποκείμενο, μία αντιπρόσωπος ή αντιπροσωπευόμενη συνείδηση. Εκείνοι που δρουν και παλεύουν δεν αντιπροσωπεύονται, ούτε από μία ομάδα ούτε από ένα σωματείο που απαλλοτριώνει το δικαίωμα τους να στέκονται συνειδητά. Ποιός μιλάει και δρά; Είναι πάντα μία πολλαπλότητα, αυτή που ακόμα και μέσα στο ίδιο το πρόσωπο μιλά και δρα. Όλοι είμαστε “γκρουπούσκουλα” (2) Η αντιπροσώπευση δεν υπάρχει πια· υπάρχει μόνο η θεωρητική δράση και η πρακτική δράση που υπηρετούν ως αναμετάδοση και διαμορφώνει δίκτυα.

Continue reading Διανοούμενοι και εξουσία: μία συζήτηση ανάμεσα στον Μισέλ Φουκώ και τον Ζιλ Ντελέζ

του Ian Paul, 2010, Institute for anarchist studies

Μετάφραση- Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

[http://anarchiststudies.org/node/482 Ανάκτηση 19/8/2010 12:35 μμ]

Πώς οι διαδηλώσεις στο Πίτσμπουργκ προεικόνισαν νέα μοντέλα αντίστασης στη Βόρεια Αμερική [1]

[για την ιστορία οι διαμαρτυρίες ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G20 έγιναν το Σεπτέμβρη του 2009.]

Κατά την τελευταία δεκαετία, βιώσαμε την κατάρρευση και διάλυση των κινημάτων αντίστασης ευρύτερης βάσης μέσα στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης σε μεγάλο βαθμό διαλύθηκε από τα ρεύματα της καταστολής που ακολούθησαν την ανάδυση των μηχανισμών ασφαλείας μετά την 11 Σεπτεμβρίου. Αμέσως μετά, το αντιπολεμικό κίνημα, που προηγήθηκε της εισβολής στο Ιράκ και έδωσε κίνηση στις κοινωνικές μηχανές από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη, θρυμματίστηκε κάτω από το βάρος της αποτυχίας του να αποτρέψει τον πόλεμο.

Η κατάρρευση των οικονομικών και πολιτικών μοντέλων που έχουν προσδιορίσει τις πρώτες ανάσες του 21ου αιώνα, συνοδεύτηκαν από την κατάρρευση της ικανότητας μας να είμαστε ανταγωνιστικοί και να δρούμε ενάντια σε τέτοια συστήματα. Παρόλα αυτά δύο βασικά μοντέλα συνέχισαν να είναι ενεργά από τους αντιεξουσιαστές και αντικαπιταλιστές στις Ενωμένες Πολιτείες (Ε.Π) – το οργανωτικό μοντέλο (που αντλεί τη δομή του από τις κολλεκτίβες του Ισπανικού εμφύλιου) και το μοντέλο των διαμαρτυριών κορυφής. (που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τα αυτόνομα κινήματα της δεκαετίας του 80 και του 90.) Καθώς ο καπιταλισμός σκοντάφτει και τραυλίζει και οι δομές του παγκοσμιοποιούνται και μετασχηματίζονται, η ριζοσπαστική “αριστερά” έχει συνεχίσει να λειτουργεί μέσα σε αυτά τα αποτυχημένα μοντέλα που σε μεγάλο βαθμό έχουν γίνει αναποτελεσματικά.

Η κατάρρευση αυτών των μοντέλων δεν πρέπει ωστόσο να μας τρομάζει. Είναι μέσα στα μπάζα αυτών των τροχιών που αρχίζουμε να βρίσκουμε τα άνθη των νέων ανταγωνισμών μέσα στους οποίους σκηνοθετούμε τη σύγκρουση και την πάλη. Ενώ οι αγώνες του παρελθόντος είχαν κύρια εγχειρηματοποιηθεί μέσα στις παραδοσιακές νεωτερικές υποκειμενικότητες (όπου αρχικά διατυπώθηκαν κυρίως από τον Μαρξ και έπειτα επαναδιατυπώθηκαν από τους θεωρητικούς του φεμινισμού και των πολιτικών της ταυτότητας), νέες υποκειμενικότητες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται, που μπορεί να μας προσφέρουν διαφορετικές ταυτότητες προς τις οποίες θα κινηθούμε.­

Continue reading Το άνθισμα των υποκειμενικοτήτων: επανεξετάζοντας τον ανταγωνισμό μέσα στην Έρημο της Κρίσης