(στην κυρία Ρωρερκάρ) Που σ’ αγαπώ τη γειτονιά αγαπάω.Και όλο η αγάπη μου απλώνεικαι πόλη, γη και σύμπαν μας αλώνει-πιο σ’ αγαπώ-μ’ αγάπη πιο μεθάω. Κι έτσι που εσύ δεν μ’ αγαπάς, ο μόνοςμέσα στη φύση νιώθω μισημένοςσαν πάνω μου να ξέσπασε το μένοςπου από γέννα κουβαλεί ο Χρόνος. Και τόσο ξένο νιώθω τον εαυτό μουαπ’ τα δικά σου τα όμορφα μεγάλαπου με το ίδιο αυτό το δάχτυλό μουσαν μύγα ψόφια τον πετώ απ’ το γάλα. Τέτοια αν τους βρίσκεται μοίρα γραμμένηγι αυτό πεθαίνουν οι ερωτευμένοι. Γιώργης Χολιαστός Reply
(στην κυρία Ρωρερκάρ)
Που σ’ αγαπώ τη γειτονιά αγαπάω.
Και όλο η αγάπη μου απλώνει
και πόλη, γη και σύμπαν μας αλώνει-
πιο σ’ αγαπώ-μ’ αγάπη πιο μεθάω.
Κι έτσι που εσύ δεν μ’ αγαπάς, ο μόνος
μέσα στη φύση νιώθω μισημένος
σαν πάνω μου να ξέσπασε το μένος
που από γέννα κουβαλεί ο Χρόνος.
Και τόσο ξένο νιώθω τον εαυτό μου
απ’ τα δικά σου τα όμορφα μεγάλα
που με το ίδιο αυτό το δάχτυλό μου
σαν μύγα ψόφια τον πετώ απ’ το γάλα.
Τέτοια αν τους βρίσκεται μοίρα γραμμένη
γι αυτό πεθαίνουν οι ερωτευμένοι.
Γιώργης Χολιαστός