Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας
Επιμέλεια: Εύη Λ.
Η [γυναίκα] έγινε η ενσάρκωση της βιολογικής λειτουργίας, η εικόνα της φύσης, που η καταπίεση της αποτέλεσε τον τίτλο τιμής αυτού του πολιτισμού. Το όνειρο χιλιετιών ήταν η χωρίς όρια υποδούλωση της φύσης, η μετατροπή του κόσμου σε απέραντο κυνηγότοπο. Με αυτόν τον πόθο ήταν εναρμονισμένη η ιδέα του ανθρώπου στην ανδρική κοινωνία. Αυτό ήταν το νόημα του Λόγου για τον οποίο ο άντρας καυχιόταν.
-Horkheimer and Adorno, Dialectic of Enlightenment1
Όλα τα ανθρώπινα όντα είναι φυσικά όντα. Αυτό μοιάζει να είναι ένα προφανές γεγονός, αν και ζούμε σε μια κουλτούρα, που θεμελιώνεται πάνω στην αποκύρηξη και την κυριαρχία της φύσης. Αυτό έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τις γυναίκες, διότι η πατριαρχική σκέψη θεωρεί πως αυτές είναι πιο κοντά στη φύση από τους άντρες. Αυτό ορίζει για τις γυναίκες ένα συγκεκριμένο καθήκον, τον τερματισμό της κυριαρχίας της φύσης – για την θεραπεία της αποξένωσης της ανθρώπινης από τη μη ανθρώπινη φύση. Αυτός είναι επίσης και ο τελικός σκοπός του οικολογικού κινήματος, αν και το οικολογικό κίνημα δεν είναι απαραίτητα φεμινιστικό.
Σε ένα μεγάλο μέρος τους οι οικολόγοι, με την ενασχόλησή τους με τη μη ανθρώπινη φύση, δεν κατανοούν ακόμα πως έχουν ένα συγκεκριμένο μερίδιο ευθύνης στον τερματισμό της κυριαρχίας πάνω στις γυναίκες. Δεν κατανοούν πως ο κεντρικός λόγος της γυναικείας καταπίεσης είναι η συσχέτιση της με την απεχθή φύση για την οποία τόσο νοιάζονται. Το μίσος των γυναικών και το μίσος προς τη φύση συνδέονται στενά και αλληλοενισχύονται. Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, το άρθρο διερευνά γιατί ο φεμινισμός και η οικολογία χρειάζονται ο ένας την άλλη, και προτείνει τις αρχές για μια θεωρία του οικολογικού φεμινισμού: τον οικοφεμινισμό.
Κατεβάστε ολόκληρο το κείμενο σε μορφή pdf από εδώ