Autopoiesis

Μετάφραση – Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο ελεύθερα σε μορφή pdf από εδώ

Η ανακοίνωση αυτή, αναγνωρίζω, ακούγεται αδύνατη, της μεθόδου για τον συνδυασμό τριακοσίων οικογενειών άνισης περιουσίας, και την επιβράβευση κάθε ατόμου – άντρα, γυναίκας, παιδιού – σύμφωνα με τις τρεις ιδιότητες, κεφάλαιο, εργασία, ταλέντο. Περισσότεροι από ένας αναγνώστης θα πιστώσει τον εαυτό του με χιούμορ όταν παρατηρεί: “Ας αφήσουμε τον συγγραφέα να προσπαθήσει να συσχετίσει μόλις τρεις οικογένειες, να συμφιλιώσει τρία νοικοκυριά στην ίδια κατοικία σε κοινωνική ένωση, να ρυθμίσει τις αγορές και τις δαπάνες, με τέλεια αρμονία των παθών, του χαρακτήρα , και της εξουσίας˙ και όταν θα έχει καταφέρει να συμβιβάσει τρεις ερωμένες των συνδεδεμένων νοικοκυριών, θα πιστέψουμε ότι μπορεί να το πετύχει και με τριάντα και με τριακόσιες”. ^[i]

Η πιο φαινομενικά λογική ένσταση , και η οποία θα πρέπει να καταρριφθεί πάνω από μία φορά, είναι αυτή των κοινωνικών διαφωνιών. Πώς συμβιβάζεις τα πάθη, τα συγκρουόμενα συμφέροντα, τους ασυμβίβαστους χαρακτήρες, με λίγα λόγια, τις αναρίθμητες ανισότητες, οι οποίες προκαλούν τόσο πολύ διχόνοια;

  Μπορεί εύκολα να υποτεθεί ότι θα κάνω χρήση ενός μοχλού εντελώς άγνωστου, οι ιδιότητες του οποίου δεν μπορεί να κριθούν έως ότου θα τις έχω εξηγήσει. Οι αντιφατικές Σειρές των παθών αντλούν την τροφή τους αποκλειστικά και μόνο από τις διαφορές που φέρνουν σε αμηχανία την πολιτισμένη πολιτική˙ δρουν σαν καλλιεργητής, ο οποίος από μια, μάζα ακαθαρσιών αντλεί τα σπέρματα της αφθονίας˙ τα απορρίμματα, η βρωμιά, και το ακάθαρτο υλικό, το οποίο θα χρησίμευε μόνο για να ρυπάνει και να μολύνει τις κατοικίες μας, είναι γι ‘αυτόν οι πηγές του πλούτου.

Continue reading Το Φαλανστήριο, του Κάρολου Φουριέ

Μετάφραση – Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Πρωτότυπο κείμενο: Łukasz Stanek : Collective Luxury: Architecture and Populism in
Charles Fourier από το autoportret 2 [34] 2011

[Οι σημειώσεις του Stanek ακολουθούν την κλίμακα των αριθμών, ενώ του μεταφραστή την
κλίμακα του ελληνικού αλφάβητου]

Κατεβάστε το κείμενο ελεύθερα σε μορφή pdf από εδώ

Το 1972 ο μαρξιστής φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και συγγραφέας της θεωρίας της παραγωγής του
χώρου, Henri Lefebvre δημοσίευσε την εισαγωγή στον τόμο Actualité de Fourier, που ακολούθησε
ένα συμπόσιο για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Κάρολου Φουριέ (1772- 1837) .[1] Αυτή η επ-
ανακάλυψη του σοσιαλιστή συγγραφέα, που αποκλήθηκε από τους πολιτικούς αντιπάλους του
“ουτοπιστής” εγγράφηκε σε μία ευρύτερη επανεξέταση της σχέσης ανάμεσα στην αρχιτεκτονική,
την πόλη και την πολιτική από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 στη Γαλλία. Αυτή η επαναθεώρηση
ήταν δυνατή μόνο με την ουσιαστική αμφισβήτηση της σχέσης, ανάμεσα στην παραγωγή και την
κατανάλωση, και με τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της εργασίας στον μεταπολεμικό
φορντισμό.

Η ανακάλυψη του Φουριέ από τον Lefebvre συνέπεσε με τη διατύπωση της θεωρίας της
παραγωγής του χώρου, η οποία δημοσιεύθηκε σε έξι βιβλία μεταξύ του 1968 (Δικαίωμα στην
Πόλη- Right to the City ) και το 1974 (Η παραγωγή του χώρου- The Production of Space ).
Αναπτύσσοντας μια θεωρία του χώρου, ως παραγόμενου από, και παραγωγικού των κοινωνικών
πρακτικών, ο Lefebvre υποστήριξε ότι η κεντρική ιδέα του Φουριέ ήταν η πεποίθηση ότι νέες
κοινωνικές σχέσεις απαιτούσαν την παραγωγή νέων χώρων.[2]

Αναπτύσσοντας μια κριτική της μεταπολεμικής πολεοδομίας [3], ο Lefebvre παρατήρησε ότι ο
παραδειγματικός τόπος για το έργο του Φουριέ του νέου χώρου για μια νέα κοινωνία, ήταν το
Palais-Royal, ένας χώρος που κατασκευάστηκε για την ευδαιμονία, ένας “χώρος που οδηγεί το
λόγο, τονώνει τις απολαύσεις, συσχετίζει τα άτομα μεταξύ τους, επιτρέποντας να ενισχύουν το ένα
το άλλο” · ένας χώρος κακής φήμης που μισήθηκε από όλους τους ηθικιστές, τόσο τους
επαναστάτες όσο και τους συντηρητικούς. [4] Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη του, το 1972, ο
Lefebvre υποστήριξε ότι το Palais Royal, ως ένας τόπος θεάτρου, στοών, συνάντησης, εμπορίου,
εργασίας, ελεύθερου χρόνου και πολυτέλειας, αποτέλεσε την έμπνευση για το Φαλανστήριο – ένα
κτίριο για 1620 κατοίκους που προβλέφτηκε από τον Φουριέ, ως το κομβικό σημείο για την
κοινωνία που ερχόταν. [5] Ο Φουριέ συνέλαβε την αρχιτεκτονική ως συλλογική πολυτέλεια,
αποδίδοντας με την περιγραφή του Φαλανστήριου, ως “παλάτι” το οποίο, στο Dictionnaire de
sociologie phalanstérienne (1911) του Silberling περιγράφηκε ως ένας τόπος ελευθερίας, που είναι
εγγυημένος “υπό την αιγίδα των καλών ηθών και την παρατήρηση της εθιμοτυπίας, την ευγένεια
και την καλαισθησία, που προκύπτει φυσικά από την κοινωνική ζωή.” [6] Στην ανάγνωση του
Lefebvre, ο Φουριέ αντιτάχτηκε σε έναν αιώνα ασκητισμού της αριστερής σκέψης, και συνέλαβε
τη συλλογική πολυτέλεια ως πολιτικό σχέδιο. “Αυτές οι ιδέες-έγραψε ο Φουριέ – οι οποίες
εμφανίζονται ως υπολογισμός της πολυτέλειας και του πλεονασμού, είναι, στην πραγματικότητα,
μια θεωρία της υψηλής πολιτικής, από την οποία θα προέρθει η θεμελιώδης αρχή της κοινωνικής
ευτυχίας, το φύτρο της ένωσης.” [7]

Continue reading Συλλογική πολυτέλεια: Αρχιτεκτονική και Λαϊκισμός στoν Κάρολο Φουριέ.

Κατεβάστε ελεύθερα το κείμενο, στα ελληνικά από εδώ:

Debt Collectors: The Economics, Politics, and Morality of Debt

Ανάκτηση από: Unemployed Negativity

Μετάφραση-επιμέλεια Θοδωρής Σάρας

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής του χρέους, ίσως θα πρέπει να αρχίσει με το γεγονός ότι το σύνολο της ρητορικής του χρέους, της κατοχής και της πληρωμής των χρεών, είναι ταυτόχρονα ένα λεξιλόγιο ηθικών και οικονομικών όρων. Αυτό το σημείο σχετίζεται μεν, αλλά σε αντίθεση, με το γνωστό επιχείρημα του Νίτσε στην Γενεαλογία της Ηθικής. Ενώ ο Νίτσε υποστήριξε ότι η ηθική, η ενοχή, ήταν κατά βάση της, χρεωστική, μια πληρωμή βασάνων για όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα, η εξέταση του χρέους αποκαλύπτει το πόσο η πληρωμή των χρεών του, η πληρωμή των λογαριασμών του, είναι τόσο μια ηθική επιταγή όσο και μια οικονομική σχέση.

  Όπως υποστηρίζει ο David Graeber ακόμη και από τη σκοπιά της πρότυπης οικονομικής θεωρίας η τοποθέτηση του χρέους ως κάποιου είδους ηθικού καθήκοντος, σαν κάτι που δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αιτιολόγηση του τόκου, που υποτίθεται ότι είναι μια αποζημίωση με βάση το ρίσκο, αλλά παράλληλα είναι και μία τεράστια συσκευή που είναι αφιερωμένη στην εκτίμηση του ρίσκου, διακρίνοντας ανάμεσα σε καλό και κακό ρίσκο. Η ιδέα της αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ηθική ιδέα, και μάλιστα μία ιδέα απόλυτης ηθικής υποχρέωσης που μεταφέρεται στη σφαίρα της οικονομίας. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτή την ηθική δουλική, για το γεγονός ότι κρατεί τους πάντες να πληρώνουν την υποθήκη για ένα σπίτι κάτω από το νερό, να πληρώνουν τα δάνεια σπουδών τους, χωρίς ποτέ να πάρουν τη δουλειά που τους υποσχέθηκε μια τέτοια εκπαίδευση. Φαίνεται λοιπόν ότι το πολιτικό καθήκον είναι ζήτημα απλά να διαχωρίσουμε την ηθική της υποχρέωσης από την οικονομία του χρέους. Ο κόμπος είναι λίγο πιο μπερδεμένος από το να πετάξουμε απλά στην άκρη, τη γλώσσα του χρέους εξ ολοκλήρου, αφού το χρέος, είναι ο κυρίαρχος τρόπος έκφρασης των κοινωνικών υποχρεώσεων. Ο Graeber υποστήριξε ότι η προϊστορία του χρέους, η προϊστορία που εξηγεί την ετυμολογία της οικονομίας και της ηθικής, βασίζεται στις υποχρεώσεις που στηρίζουν την κοινωνία, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, ανάμεσα στους συζύγους, κλπ. Ωστόσο, οι υποχρεώσεις αυτές δεν έχουν αποτιμηθεί σε χρήμα. Αν λάβουμε υπόψη ένα σύγχρονο παράδειγμα, οφείλουμε ένα χρέος προς τους γονείς μας, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαμε να το ξεπληρώσουμε με μια επιταγή, ή αν κάναμε κάτι τέτοιο θα φαινόταν προσβλητικό. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτά τα μη-χρηματικά χρέη στήριξαν τις κοινωνικές σχέσεις και τα άτομα. Η πρόσφατη ιστορία του χρέους είναι εκείνη κατά την οποία αυτή η εξάρτηση, τουλάχιστον όσον αφορά τα μερικώς αναγνωρισμένα κοινωνικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, κλπ., έχουν γίνει κοινωνικά χρέη, δικαιώματα-τίτλοι, τα οποία με τη σειρά τους ιδιωτικοποιήθηκαν και εξατομικεύτηκαν. Οι πρωτογενείς πηγές του χρέους, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, είναι η εκπαίδευση, η στέγαση, η υγειονομική περίθαλψη και, είναι εκφράσεις της ανάγκης, της ριζικής έλλειψης αυτάρκειας μας ως ανθρώπινα όντα. Αποσυνδέοντας τον κόμβο της οικονομίας και της ηθικής δεν είναι απλά θέμα να πετάξουμε έξω τη γλώσσα του χρέους, αλλά και να αφαιρέσουμε την εξάρτηση από την οικονομία του χρέους, ή με βάση την άποψη του Graeber, να πετάξουμε την ανθρώπινη οικονομία από την οικονομία.

 Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πώς είναι δυνατόν να χαράξουμε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην οικονομία και την ηθική; Αυτό δεν είναι ένα απλό ερώτημα μόνο λόγων, των ίδιων των λέξεων για το χρέος και την υποχρέωση αλλά και της αλληλεξάρτησης των διαφόρων πρακτικών και αξιοπρεπών τρόπων, του τρόπου παραγωγής και τη λειτουργία της υποταγής. Το σχόλιο του Μαρξ στον James Mill προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εξέταση των ζητημάτων αυτών. Όπως γράφει ο Μαρξ σε σχέση με την πίστωση:

Continue reading Συλλέκτες χρέους: Η Οικονομία, η Πολιτική και η Ηθική του χρέους.

του Θοδωρή Σάρα

Κατεβάστε ελεύθερα το κείμενο από εδώ 

Οι σκέψεις που ακολουθούν τοποθετούνται μέσα στη φωτιά της εξέγερσης, του διαρκούς πειραματισμού και της δημιουργίας. Είναι ατελείωτες και ατέρμονες όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αγωνίζονται και δημιουργούν ελεύθερα μέσα σε αυτόν τον κόσμο, εναντίον του υπάρχοντος, για την υπέρβαση του.

Καπιταλισμός-κρατισμός: Η μηχανή που σκοτώνει.

Αυτή τη στιγμή διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο μία μεγάλη επίθεση στο σύνολο των πληθυσμών, που κατατάσσονται στη βάση της πυραμίδας της κυριαρχίας, όπως αυτή αναδύεται στα δίκτυα του παγκόσμιου καπιταλιστικού τύπου διακυβέρνησης. Με πιλότους υπερεθνικούς μηχανισμούς και δίκτυα διακυβέρνησης (ΔΝΤ, Διεθνείς τράπεζες, Περιφερειακές Ενώσεις, ΜΜΕ, στρατιωτικές ενώσεις κλπ) αναδύεται ένας νέος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής- της κατανάλωσης- της  επικοινωνίας με σκοπό φυσικά το καπιταλιστικό κέρδος, τις νέες περιφράξεις – σε δομές, πόρους, ενέργεια, γνώση, υγεία, πατέντες κλπ – τον κοινωνικό έλεγχο και την επανεκκίνηση του συστήματος μέσω μίας νέας διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης.

Η γνώση, η εργασία, και η γνωστική εργασία είναι στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης  αφού στα δίκτυα του δυτικού καπιταλισμού, αποτελεί το βασικό  τομέα παραγωγής υπεραξίας, όχι μόνο στο επίπεδο της παραγωγής, αλλά και σε συμβολικό-σημειακό επίπεδο – είτε αυτό είναι το θέαμα, είτε η έρευνα, είτε η διαχείριση υποδομών πληροφορίας κλπ. Οφείλουμε πλέον να θεωρούμε την γνωστική εργασία όχι ως εργατική ή διευθυντική δύναμη,  αλλά βασικό λιπαντικό της παγκόσμιας μηχανής κυριαρχίας, των κεφαλαίων, του θεάματος, και των υπερκρατικών μηχανισμών. Η γνωστική εργασία, το κογκνιταριάτο, τα τελευταία τριάντα χρόνια παράγει, δημιουργεί αξία μέσω της έρευνας, και της επικοινωνίας ακόμα και στο επίπεδο της σημειολογίας. Στην περιοχή του άξονα Ευρώπης-Αμερικής δηλώνεται ανοιχτά εδώ και αρκετά χρόνια, η προσπάθεια μετατροπής της πλειοψηφίας των γνωστικών εργαζόμενων, σε μία επισφαλή δυνητική μάζα-απόθεμα για τα εκάστοτε κυβερνητικά σχέδια της βιομηχανίας , των δικτύων-κρατών, και των Μμε. Τα χαρακτηριστικά του κογκνιταριάτου: ευελιξία, διαβίου μάθηση, εξατομίκευση, κατάρτιση, το εντάσσει ως επιμέρους μηχανή στη συναρμογή των ροών της κυριαρχίας, σε κεφαλαιοκρατικό, υπερ-κρατικό, κι επικοινωνιακό επίπεδο. Η εποχή της ταξικής ειρήνευσης κογκνιτάριων – κεφαλαίου, τελείωσε με το τέλος και της εποχής του καζινο-καπιταλισμού.

Ο ιδιότυπος οικονομικός πόλεμος που έχουν κηρύξει τα αφεντικά σε όλο τον κόσμο, τείνει πλέον να δημιουργεί τριτοκοσμικές συνθήκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης μέσα στις ίδιες τις  μητροπόλεις του καπιταλισμού. Παράλληλα μία πιθανή παρέμβαση στην κατανάλωση των δισεκατομμυρίων κολασμένων της μισθωτής εργασίας στην Κίνα την Ινδία και αλλού, δημιουργεί οικονομίστικα και μόνο,  συνθήκες δυνητικής ανάκαμψης του καπιταλισμού-κρατισμού. Από την άλλη πλευρά η Κίνα έχει ήδη μπει στην τροχιά της δημιουργίας της δικής της γνωστικής τάξης εργαζομένων με την προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναγνωρίζοντας έτσι τη σημασία της, στην παραγωγή, την αναπαραγωγή και την κυκλοφορία των καπιταλιστικών ροών, στους τομείς της έρευνας, της διοίκησης, του μάρκετινγκ, της διαφήμισης, κλπ

Όλα αυτά συνδέονται με την ανάδυση ενός νέου μοντέλου υποκειμενοποίησης των ατόμων, δηλαδή τεχνικών βιοπολιτικού και ανατομικού ελέγχου του εαυτού, που βασίζεται στη διασπορά του φόβου, και του τρόμου, αντί της κλασσικής υποκειμενοποίησης που στηριζόταν στον έλεγχο και την εσωτερίκευση ως αξιακών μεγεθών της μεγέθυνσης, της ανάπτυξης, της καριέρας, της κατανάλωσης σημείων θεάματος κλπ της προηγούμενης φάσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το ένστικτο του θανάτου κινητοποιεί οποιαδήποτε καταναλωτική, θεαματική, και άλλη στάση των ατόμων, δημιουργώντας μία νέα κωδικοποίηση των ροών της καθημερινότητας, που βασίζεται στην just in time διαχείριση του χρόνου και του χώρου, στην ανάδυση μίας κουλτούρας του εφήμερου ατομικισμού, και της εξατομίκευσης. Η διαχείριση του θανάτου, η θέληση της μηχανής του καπιταλισμού να προβλέψει κάθε συμπεριφορά διακινδύνευσης (ρίσκου) οδηγεί στην κατασκευή προφίλ δυνητικά επικίνδυνων, παραβατικών συμπεριφορών, στους τομείς της υγείας, του πόλεμου, της ασφάλειας κλπ. Το μοντέλο αυτό συνδέεται με την ανάδυση μίας νέας μηχανής επιτήρησης, που βασίζεται στην επιτήρηση των πληροφοριακών ιχνών, τη δημιουργία δυνητικών προφίλ, καθενός από εμάς, και την αποθήκευση τους σε τεράστιες βάσεις δεδομένων – εφοριακών, DNA, δικαστικών, κλπ. Είναι το κυβερνοπτικό όπως περιέγραψα και αλλού, όπου: επιτήρηση και προσομοίωση του ρίσκου είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας κυριαρχίας, που ελέγχει το κυβερνοσώμα των κολασμένων.

Continue reading Η νέα κοινωνική Τάξη της Αυτοοργάνωσης, μηχανή πολέμου, για την έξοδο από την κυριαρχία.

του Franco Berardi «Bifo»

Επιμέλεια- μετάφραση: Θοδωρής Σάρας /

από http://www.minorcompositions.info/?p=1 Franco ‘Bifo’ Berardi (2009) Precarious Rhapsody: Semiocapitalism and the pathologies of post-alpha generation, Minor Compositions. London.

 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση, αντιγραφή, και οποιαδήποτε χρήση του κειμένου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού κινήματος. Δεν επιτρέπεται καμία εμπορευματική, ή άλλου είδους χρήση που αντιβαίνει τις αξίες τις ελεύθερης κοινής χρήσης και διάθεσης του.

Περίληψη

Μια άπειρη σειρά διακλαδώσεων: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία της ζωή μας, τις αγάπες μας, αλλά επίσης και την ιστορία των εξεγέρσεων μας, των ηττών μας και την παλινορθώσεων της τάξης. Κάθε δεδομένη στιγμή διαφορετικά μονοπάτια ανοίγονται μπροστά μας, και συνεχώς διαφορετικές εναλλακτικές κατευθύνσεις μας παρουσιάζονται. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε, να αποκόψουμε από ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων και να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο. Αλλά μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε; Είναι πραγματικά ζήτημα επιλογής, όταν πάμε προς την μία κι όχι προς την άλλη κατεύθυνση; Είναι πραγματικά μια επιλογή, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στα εμπορικά κέντρα, όταν οι επαναστάσεις μετατρέπονται σε σφαγές, όταν τα έθνη μπαίνουν σε πόλεμο; Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, αλλά οι αλληλουχίες: μηχανές για την απελευθέρωση των επιθυμιών και μηχανισμοί ελέγχου επί του φαντασιακού. Η βασική διακλάδωση είναι πάντα αυτή: ανάμεσα στις μηχανές για την απελευθέρωση της επιθυμίας και τους μηχανισμούς του ελέγχου επί του φαντασιακού. Στην εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, οι τεχνικές κι οι αυτοματισμοί αποκτούν τον έλεγχο της κοινωνικής ψυχής.

Ο Franco Berardi Bifo είναι σύγχρονος συγγραφέας, θεωρητικός και ακτιβιστής των μέσων. Ίδρυσε το περιοδικό A / Traverso (1975-1981) και ήταν μέλος του προσωπικού του Ράδιο Αλίκη, του πρώτου ελεύθερου πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού στην Ιταλία (1976-1978). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Cyberpunk, The Panther and the Rhizome, Politics of Mutation, Philosophy and Politics in the Twilight of Modernity, and The Factory of Unhappiness. Αυτή τη στιγμή συνεργάζεται με το περιοδικό Derive Approdi και διδάσκει κοινωνική ιστορία της επικοινωνίας στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο.

Περιεχόμενα βιβλίου

Continue reading Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς