Category: Αυτονομία

Κάντε κλικ πάνω στο εξώφυλλο για να κατεβάσετε το βιβλίο σε μορφή pdf

Mετά από δύο και πλέον χρόνια μετάφρασης και επιμέλειας στη γλώσσα μας, σας προωθώ το βιβλίο του Massimo De Angelis “Το ξεκίνημα της ιστορίας, αξιακοί αγώνες και παγκόσμιο κεφάλαιο”. Μία ανάλυση που προσπαθεί να ρίξει φως στους αγώνες μας σε παγκόσμιο επίπεδο, από την πλευρά της ταξικής πάλης, σύγκρουσης και αποσύνδεσης μας από τον καπιταλισμό και το κράτος. Ο Massimo συνδυάζοντας την κριτική ανάλυση του Μαρξ, με τις σύγχρονες προσεγγίσεις της κυβερνητικής και των θεωριών της πολυπλοκότητας όπως αυτή του φράκταλ, την πανοπτική αρχιτεκτονική του Μπένθαμ και την κριτική του Φουκώ, την κοινωνία του ελέγχου του Ντελέζ, τη νεοφιλελεύθερη θεωρία του Χάγιεκ και την ιδεολογική της κυριαρχία, τις θεωρίες της παγκοσμιοποίησης κ.α, καταφέρνει να διαυγάσει τους αγώνες μας για τα κοινά από το τοπικό στο παγκόσμιο και πίσω πάλι, από το μικρο στο μακρο επίπεδο, από το παρελθόν στο μέλλον.

Το πιο σημαντικό όμως σημείο της ανάλυσης του κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο γεγονός ότι η αφετηρία της κριτικής του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος τοποθετείται από την οπτική των περιφράξεων και της καπιταλιστικής συσσώρευσης, το ρόλο του κράτους και της βίας σε αυτή. Μία κριτική που βασίζεται στα κλασικά κείμενα του Μαρξ, που αν και θα έπρεπε να τον οδηγήσουν στο λογικό πολιτικό συμπέρασμα της άρνησης του Κράτους (όπως εξάλλου έκαναν οι αναρχικοί/ες από εκείνα τα χρόνια) αυτό δεν έγινε.

Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, απέναντι στην πολιτική των δομικών αναδιαρθρώσεων και των περιφράξεων από κεφάλαια και κράτη στον παγκόσμιο Βορρά και Νότο, αναδύονται κινήματα μιας άλλης παγκοσμιοποίησης που θέτουν διαρκώς τη θέσμιση νέων κοινών και νέων μορφών οργάνωσης βάσης, που αμφισβητούν την παγκόσμια επέλαση των κρατών και των κεφαλαίων. Τα κινήματα για τα κοινά ορίζουν, διαλέγονται, θεσμίζουν νέες αξίες και μέτρα που αμφισβητούν κι έρχονται σε σύγκρουση με τις αξίες και τα μέτρα που θέτει το κεφάλαιο σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής.

Το βιβλίο του Massimo – αν και η πρώτη του έκδοση έγινε το 2007 λίγο πριν τη δίνη της παγκόσμιας κρίσης – ξαναφέρνει στο προσκήνιο ανανεωμένη την θεωρία της διαρκούς ταξικής πάλης, που όπως προτείνει και στο τέλος ο ίδιος, οφείλει να υπερβεί τις παραδοσιακές ταυτότητες του Αναρχισμού, του Κομμουνισμού και του Σοσιαλισμού, στην κατεύθυνση της παραδοχής της πολλαπλότητας των ενεργών υποκειμένων, που στη βάση της δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης, των κοινών, και της αυτοθέσμισης μπορούν να οδηγήσουν στην τελική ρήξη με το Κράτος και το Κεφάλαιο για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Το κείμενο στα αγγλικά είναι δύσκολο, και ακόμα δυσκολότερη είναι η ακριβής απόδοση του στα ελληνικά. Είναι βέβαιο πως θα βρείτε γραμματικά και συντακτικά λάθη. Όλες οι παρατηρήσεις σας που μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη απόδοση του κειμένου είναι καλοδεχούμενες και θα βοηθήσουν σε μία επόμενη πιθανά βελτιωμένη έκδοση του βιβλίου. Τις παρατηρήσεις σας μπορείτε να τις στέλνετε στο μέηλ μου saras@riseup.net. Το βιβλίο μπορεί να ανακτηθεί κι από την ιστοσελίδα μου στη διεύθυνση https://autopoiesis.squat.gr/

Η παρούσα ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου του Massimo De Angelis είναι ελεύθερη για κοινή χρήση από το ανταγωνιστικό κίνημα, και τους κοινωνικούς ερευνητές και ερευνήτριες, στην κοινή προσπάθεια μας για την δημιουργία ενός κόσμου χωρίς περιφράξεις κι εκμετάλλευση. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται η εμπορευματική εκμετάλλευση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο. Για την καλύτερη διάδοση της προσέγγισης των κοινών που συζητιούνται στο παρόν κείμενο ας κάνουμε το αυτονόητο, ενισχύοντας κοινωνικά και οικονομικά τις εγχώριες και διεθνείς κοινότητες και δομές οργάνωσης, αλληλεγγύης και αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Συντροφικά και από τα κάτω

Θοδωρής Σάρας

του Raúl Zibechi

Ανάκτηση από Upside Down World

Πρωτογενής πηγή: La Jornada

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε σε μορφή pdf το κείμενο Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία “από κάτω”

Υπάρχει ένα πριν και ένα μετά του “Μικρού Ζαπατιστικού σχολείου”˙ του πρόσφατου κι αυτού που θα ακολουθήσει. Θα είναι μία αργή, διάχυτη επιρροή, που θα γίνει αισθητή σε μερικά χρόνια αλλά θα πλαισιώσει τη ζωή των από κάτω για δεκαετίες. Αυτό που βιώσαμε ήταν μία μη-θεσμική εκπαίδευση, όπου το εκπαιδευτικό υποκείμενο είναι η κοινότητα. Μία πρόσωπο με πρόσωπο αυτο-εκπαίδευση· μαθαίνοντας με το πνεύμα και με το σώμα, όπως θα έλεγε κι ο ποιητής.

Πρόκειται για μία μη-παιδαγωγική που εμπνέεται από την κουλτούρα των χωρικών: επιλέγουμε τους καλύτερους σπόρους, τους σκορπίζουμε στο γόνιμο έδαφος και ποτίζουμε τη γη ώστε να παραχθεί το θαύμα της βλάστησης, που ποτέ δεν είναι σίγουρο αλλά ούτε μπορεί να σχεδιαστεί.

Continue reading Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία των “από κάτω”

Κατεβάστε σε μορφή pdf το κείμενο Εκπαιδεύοντας στην αντίσταση: τα αυτόνομα σχολεία των Ζαπατίστας

της Angélica Rico*

Ανάκτηση από roarmag.org

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Η ζαπατιστική εκπαίδευση διασχίζει ευρύτερες περιοχές της εναλλακτικής γνώσης και της ύπαρξης, και προσφέρει ένα χώρο όπου η συλλογική γνώση στοχεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Η πρώτη έκπληξη όταν φτάνεις στην ζαπατιστική κοινότητα της Cintalapa είναι η αντίθεση μεταξύ της ομορφιάς της ζούγκλας της Λακαντόνα και του σημείου ελέγχου του μεξικανικού ομοσπονδιακού στρατού, που έχει στηθεί έξω από το ejido. [i]

Για τα παιδιά των ζαπατίστας φαίνεται φυσιολογικό, οι μικρές τους τσάντες να εξετάζονται στο σημείο ελέγχου, ή να τους γίνονται ερωτήσεις για να απαντήσουν όταν πάνε στα μέρη των γονιών τους. Έχουν ζήσει έτσι ολόκληρη τη ζωή τους. Τα έφηβα κορίτσια φαίνεται να νευριάζουν που οι στρατιώτες τις εξετάζουν από την κορυφή ως τα νύχια ή τις φωνάζουν διάφορα. Έτσι οι ζωές των παιδιών στην ζαπατιστική περιοχή των Tseltales είναι γεμάτη με αντιφάσεις.[ii]

Αυτά είναι τα παιδιά που ζουν ανάμεσα στην αντίσταση και το θάνατο, τα παιδιά που φοιτούν και χτίζουν μαζί με τους γονείς και τα αμφιθαλή αδέρφια τους την αυτόνομη εκπαίδευση των ζαπατίστας· μία μορφή εκπαίδευσης που βασίζεται στις δικές τους ανάγκες και υποστηρίζεται από την κοινότητα μέσω των λαϊκών συνελεύσεων και της συλλογικής εργασίας.

Το σχέδιο των ζαπατίστας για την αυτονομία είναι κάτι παραπάνω από μία πολιτική και οικονομική πρόταση για την τοπική, δημοτική και περιφερειακή αυτο-κυβέρνηση. Συνιστά μία ευρύτερη κοινωνική και πολιτισμική πρωτοβουλία, που στο πυρήνα της βρίσκεται το στοιχείο της εκπαίδευσης. Ως χώρος κοινωνικοποίησης, το σχολείο αναπαράγει την κουλτούρα, πρακτικές και λόγους· αλλά μπορεί επίσης να γεννήσει την αλλαγή και την αντίσταση, όχι μόνο στη μορφή της εκπαίδευσης αλλά και στα ίδια τα υποκείμενα, στις μορφές της κοινωνικής οργάνωσης τους και στις οικογενειακές τους σχέσεις.

Αν και υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους δήμους, η ζαπατιστική αυτόνομη εκπαίδευση συλλαμβάνεται ως το πανεπιστήμιο της ζωής. Οι αντικειμενικοί στόχοι και τα περιεχόμενα της αναδύονται από τα βιωμένα προβλήματα, και τις πιθανές λύσεις, μέσω του προβληματισμού και της συλλογικής συμμετοχής.

Διαβάστε περισσότερα

Continue reading Εκπαιδεύοντας στην αντίσταση: τα αυτόνομα σχολεία των Ζαπατίστας

Του Θοδωρή Σάρα.

Η παρακάτω προσέγγιση αναδύθηκε ως συμβάν στα πλαίσια της συνέλευσης υγείας το 2014 στη Βέροια. Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον Αντι-Οιδίποδα ήταν 20 χρόνια περίπου πριν, τελειόφοιτος στο τμήμα Κοινωνιολογίας, σε ένα κατώφλι της ζωής μου για τη δημιουργία γραμμών διαφυγής ή την ενσωμάτωση μου στο υπάρχον. Η αλήθεια είναι πως μετά από 20 χρόνια για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι έχω μία ολοκληρωμένη εικόνα, ή καλύτερα το δικό μου χάρτη για το ταξίδι στη Νέα Γη, βασισμένο στον πολυσχιδή χάρτη των ροών του ΑντιΟιδίποδα, με βάση τον οποίο επιλέγω κάθε στιγμή, στο εδώ και το τώρα τις δικές μου γραμμές φυγής, με τα λόγια των Ν&Γ να αντηχούν στα αυτιά μου:

“Οι γραμμές φυγής είναι όμως ακόμα πλήρεις γραμμομοριακές ή κοινωνικές επενδύσεις, που επηρεάζουν ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο: για αυτό κι έργο της σχιζοανάλυσης είναι τελικά να ανακαλύπτει στην κάθε περίπτωση τη φύση των λιμπιντικών επενδύσεων του κοινωνικού πεδίου, τις εσωτερικές του δυνατές συγκρούσεις, τις σχέσεις τους με τις προσυνειδητές επενδύσεις του πεδίου αυτού, τις δυνατές συγκρούσεις τους με αυτές – με λίγα λόγια ολόκληρη τη λειτουργία των επιθυμητικών μηχανών και της καταστολής της επιθυμίας. Πρέπει να εκπληρώσει τη διαδικασία, όχι για να της δώσει κάποιο σκοπό. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε αρκετά στην απεδαφικοποίηση και την αποκωδίκωση των ροών. Γιατί η καινούρια Γη (“Κι αληθινά η γη θα γίνει κάποια μέρα τόπος θεραπείας”) δεν βρίσκεται στις νευρωτικές ή τις διεστραμμένες επανεδαφικοποιήσεις που σταματούν τη διαδικασία ή της ορίζουν σκοπούς, δεν βρίσκεται ούτε πίσω ούτε εμπρός, αλλά συμπίπτει με την εκπλήρωση της διαδικασίας της επιθυμητικής παραγωγής, τη διαδικασία αυτήν που εκπληρώνεται ήδη εφόσον προχωρεί και  όσο προχωρεί. Μας μένει λοιπόν να εξετάσουμε πως τα διάφορα καθήκοντα της σχιζοανάλυσης προχωρούν πραγματικά και ταυτόχρονα.” (ΑΟ: 439)

Στο άρθρο αυτό, προσπαθώ τη χαρτογράφηση ενός ταξιδιού στα όρια του καπιταλισμού, πέρα από την καταστολή των επιθυμητικών μηχανών, για τη θέσμιση θεραπευτικών διαδικασιών, που απελευθερώνουν την “τρέλα” από τα δεσμά της ψυχιατρικής και των λοιπών επιστημών του ανθρώπου, οι οποίες στήνουν πειθαρχικές μηχανές για να εγκλείσουν και να ρυθμίσουν τις εν δυνάμει επαναστατικές ροές, ταξινομώντας το διαφορετικό ως ασθένεια, ως όριο του ίδιου του καπιταλισμού, ως τρόμο[κρατία]. Η σχιζοφρένεια ως διαδικασία δεν είναι “τρέλα”, ούτε παρέκκλιση από το κανονικό, αλλά μία άλλη λογική. Μία λογική που δεν χωράει στα όρια του καπιταλισμού και του κράτους, και που απεδαφικοποιεί την παραγωγή των επιθυμιών της. Όπως και οι επαναστάσεις μας.

Στα δύο πρώτα μέρη αναλύονται στη βάση της κριτικής των Ν&Γ δύο περιπτώσεις αυτοδιαχειριζόμενων δομών ψυχικής υγείας, του Kingsley Hall (αντιψυχιατρική) και του La Borde (σχιζοανάλυση). Στο τρίτο μέρος της παρέμβασης, τοποθετούμαστε μέσα στις θέσεις της σχιζοανάλυσης των Ν&Γ και την προσπάθεια τους να δημιουργήσουν ένα χάρτη υλιστικής ψυχιατρικής. Στο τέταρτο μέρος δίνονται οι συνδέσεις μέσα από τις οποίες αναδύεται το ασυνείδητο ως επιθυμητική παραγωγή. Για να περάσουμε στο τελευταίο μέρος της προσέγγισης των πολλαπλών υψιπέδων της επανάστασης ως διαρκές γίγνεσθαι, με το οποίο οφείλει – και κατά τη γνώμη μου – να συνδεθεί κάθε προσπάθεια παρέμβασης και στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Ευχαριστώ τους φίλους/ες και τους συντρόφους/σες, που μοιράστηκαν και μοιράζονται ακόμα μαζί μου αυτή την προσπάθεια, συμβάλλοντας με τις πράξεις τους, και όχι με μεγάλα λόγια στη συλλογική μας ρήξη και φυγή από το υπάρχον· στην πραγμάτωση της συλλογικής μας ευτυχίας. Χωρίς αυτούς θα βολόδερνα ακόμα έξω από το αγκυροβόλιο της ενσωμάτωσης μου.

Κατεβάστε σε μορφή pdf όλο το άρθρο από εδώ: ΑντιΟιδίποδας: Καπιταλισμός και σχιζοφρένεια. Το μηχανικό ασυνείδητο της επανάστασης. Του Θοδωρή Σάρα.

του Θοδωρή Σάρα

Κατεβάστε ελεύθερα το κείμενο από εδώ 

Οι σκέψεις που ακολουθούν τοποθετούνται μέσα στη φωτιά της εξέγερσης, του διαρκούς πειραματισμού και της δημιουργίας. Είναι ατελείωτες και ατέρμονες όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αγωνίζονται και δημιουργούν ελεύθερα μέσα σε αυτόν τον κόσμο, εναντίον του υπάρχοντος, για την υπέρβαση του.

Καπιταλισμός-κρατισμός: Η μηχανή που σκοτώνει.

Αυτή τη στιγμή διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο μία μεγάλη επίθεση στο σύνολο των πληθυσμών, που κατατάσσονται στη βάση της πυραμίδας της κυριαρχίας, όπως αυτή αναδύεται στα δίκτυα του παγκόσμιου καπιταλιστικού τύπου διακυβέρνησης. Με πιλότους υπερεθνικούς μηχανισμούς και δίκτυα διακυβέρνησης (ΔΝΤ, Διεθνείς τράπεζες, Περιφερειακές Ενώσεις, ΜΜΕ, στρατιωτικές ενώσεις κλπ) αναδύεται ένας νέος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής- της κατανάλωσης- της  επικοινωνίας με σκοπό φυσικά το καπιταλιστικό κέρδος, τις νέες περιφράξεις – σε δομές, πόρους, ενέργεια, γνώση, υγεία, πατέντες κλπ – τον κοινωνικό έλεγχο και την επανεκκίνηση του συστήματος μέσω μίας νέας διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης.

Η γνώση, η εργασία, και η γνωστική εργασία είναι στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης  αφού στα δίκτυα του δυτικού καπιταλισμού, αποτελεί το βασικό  τομέα παραγωγής υπεραξίας, όχι μόνο στο επίπεδο της παραγωγής, αλλά και σε συμβολικό-σημειακό επίπεδο – είτε αυτό είναι το θέαμα, είτε η έρευνα, είτε η διαχείριση υποδομών πληροφορίας κλπ. Οφείλουμε πλέον να θεωρούμε την γνωστική εργασία όχι ως εργατική ή διευθυντική δύναμη,  αλλά βασικό λιπαντικό της παγκόσμιας μηχανής κυριαρχίας, των κεφαλαίων, του θεάματος, και των υπερκρατικών μηχανισμών. Η γνωστική εργασία, το κογκνιταριάτο, τα τελευταία τριάντα χρόνια παράγει, δημιουργεί αξία μέσω της έρευνας, και της επικοινωνίας ακόμα και στο επίπεδο της σημειολογίας. Στην περιοχή του άξονα Ευρώπης-Αμερικής δηλώνεται ανοιχτά εδώ και αρκετά χρόνια, η προσπάθεια μετατροπής της πλειοψηφίας των γνωστικών εργαζόμενων, σε μία επισφαλή δυνητική μάζα-απόθεμα για τα εκάστοτε κυβερνητικά σχέδια της βιομηχανίας , των δικτύων-κρατών, και των Μμε. Τα χαρακτηριστικά του κογκνιταριάτου: ευελιξία, διαβίου μάθηση, εξατομίκευση, κατάρτιση, το εντάσσει ως επιμέρους μηχανή στη συναρμογή των ροών της κυριαρχίας, σε κεφαλαιοκρατικό, υπερ-κρατικό, κι επικοινωνιακό επίπεδο. Η εποχή της ταξικής ειρήνευσης κογκνιτάριων – κεφαλαίου, τελείωσε με το τέλος και της εποχής του καζινο-καπιταλισμού.

Ο ιδιότυπος οικονομικός πόλεμος που έχουν κηρύξει τα αφεντικά σε όλο τον κόσμο, τείνει πλέον να δημιουργεί τριτοκοσμικές συνθήκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης μέσα στις ίδιες τις  μητροπόλεις του καπιταλισμού. Παράλληλα μία πιθανή παρέμβαση στην κατανάλωση των δισεκατομμυρίων κολασμένων της μισθωτής εργασίας στην Κίνα την Ινδία και αλλού, δημιουργεί οικονομίστικα και μόνο,  συνθήκες δυνητικής ανάκαμψης του καπιταλισμού-κρατισμού. Από την άλλη πλευρά η Κίνα έχει ήδη μπει στην τροχιά της δημιουργίας της δικής της γνωστικής τάξης εργαζομένων με την προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναγνωρίζοντας έτσι τη σημασία της, στην παραγωγή, την αναπαραγωγή και την κυκλοφορία των καπιταλιστικών ροών, στους τομείς της έρευνας, της διοίκησης, του μάρκετινγκ, της διαφήμισης, κλπ

Όλα αυτά συνδέονται με την ανάδυση ενός νέου μοντέλου υποκειμενοποίησης των ατόμων, δηλαδή τεχνικών βιοπολιτικού και ανατομικού ελέγχου του εαυτού, που βασίζεται στη διασπορά του φόβου, και του τρόμου, αντί της κλασσικής υποκειμενοποίησης που στηριζόταν στον έλεγχο και την εσωτερίκευση ως αξιακών μεγεθών της μεγέθυνσης, της ανάπτυξης, της καριέρας, της κατανάλωσης σημείων θεάματος κλπ της προηγούμενης φάσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το ένστικτο του θανάτου κινητοποιεί οποιαδήποτε καταναλωτική, θεαματική, και άλλη στάση των ατόμων, δημιουργώντας μία νέα κωδικοποίηση των ροών της καθημερινότητας, που βασίζεται στην just in time διαχείριση του χρόνου και του χώρου, στην ανάδυση μίας κουλτούρας του εφήμερου ατομικισμού, και της εξατομίκευσης. Η διαχείριση του θανάτου, η θέληση της μηχανής του καπιταλισμού να προβλέψει κάθε συμπεριφορά διακινδύνευσης (ρίσκου) οδηγεί στην κατασκευή προφίλ δυνητικά επικίνδυνων, παραβατικών συμπεριφορών, στους τομείς της υγείας, του πόλεμου, της ασφάλειας κλπ. Το μοντέλο αυτό συνδέεται με την ανάδυση μίας νέας μηχανής επιτήρησης, που βασίζεται στην επιτήρηση των πληροφοριακών ιχνών, τη δημιουργία δυνητικών προφίλ, καθενός από εμάς, και την αποθήκευση τους σε τεράστιες βάσεις δεδομένων – εφοριακών, DNA, δικαστικών, κλπ. Είναι το κυβερνοπτικό όπως περιέγραψα και αλλού, όπου: επιτήρηση και προσομοίωση του ρίσκου είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας κυριαρχίας, που ελέγχει το κυβερνοσώμα των κολασμένων.

Continue reading Η νέα κοινωνική Τάξη της Αυτοοργάνωσης, μηχανή πολέμου, για την έξοδο από την κυριαρχία.

του Franco Berardi «Bifo»

Επιμέλεια- μετάφραση: Θοδωρής Σάρας /

από http://www.minorcompositions.info/?p=1 Franco ‘Bifo’ Berardi (2009) Precarious Rhapsody: Semiocapitalism and the pathologies of post-alpha generation, Minor Compositions. London.

 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση, αντιγραφή, και οποιαδήποτε χρήση του κειμένου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού κινήματος. Δεν επιτρέπεται καμία εμπορευματική, ή άλλου είδους χρήση που αντιβαίνει τις αξίες τις ελεύθερης κοινής χρήσης και διάθεσης του.

Περίληψη

Μια άπειρη σειρά διακλαδώσεων: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία της ζωή μας, τις αγάπες μας, αλλά επίσης και την ιστορία των εξεγέρσεων μας, των ηττών μας και την παλινορθώσεων της τάξης. Κάθε δεδομένη στιγμή διαφορετικά μονοπάτια ανοίγονται μπροστά μας, και συνεχώς διαφορετικές εναλλακτικές κατευθύνσεις μας παρουσιάζονται. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε, να αποκόψουμε από ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων και να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο. Αλλά μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε; Είναι πραγματικά ζήτημα επιλογής, όταν πάμε προς την μία κι όχι προς την άλλη κατεύθυνση; Είναι πραγματικά μια επιλογή, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στα εμπορικά κέντρα, όταν οι επαναστάσεις μετατρέπονται σε σφαγές, όταν τα έθνη μπαίνουν σε πόλεμο; Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, αλλά οι αλληλουχίες: μηχανές για την απελευθέρωση των επιθυμιών και μηχανισμοί ελέγχου επί του φαντασιακού. Η βασική διακλάδωση είναι πάντα αυτή: ανάμεσα στις μηχανές για την απελευθέρωση της επιθυμίας και τους μηχανισμούς του ελέγχου επί του φαντασιακού. Στην εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, οι τεχνικές κι οι αυτοματισμοί αποκτούν τον έλεγχο της κοινωνικής ψυχής.

Ο Franco Berardi Bifo είναι σύγχρονος συγγραφέας, θεωρητικός και ακτιβιστής των μέσων. Ίδρυσε το περιοδικό A / Traverso (1975-1981) και ήταν μέλος του προσωπικού του Ράδιο Αλίκη, του πρώτου ελεύθερου πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού στην Ιταλία (1976-1978). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Cyberpunk, The Panther and the Rhizome, Politics of Mutation, Philosophy and Politics in the Twilight of Modernity, and The Factory of Unhappiness. Αυτή τη στιγμή συνεργάζεται με το περιοδικό Derive Approdi και διδάσκει κοινωνική ιστορία της επικοινωνίας στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο.

Περιεχόμενα βιβλίου

Continue reading Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

Αναρώτηση…. μία διαδικασία αναστοχασμού και ανάρρωσης. Από τις τοξίνες του καθημερινού πολιτισμού μας. Άραγε ποια είναι εκείνη η ενδόμυχη πλευρά του εαυτού μου, του κοινωνικού εαυτού μου, που ενσαρκώνει σε μία φράση το ιδιαίτερο της ύπαρξης μου;

Εξέγερση … εξέγερση χωρίς τελικότητες, χωρίς αναζήτηση ά-τοπων, ου-τοπων, άρνηση της δυστοπίας του παρόντος, σχεδιασμός μίας διαρκούς επίθεσης προς το άπειρο που περικλείεται μέσα στο κενό…

Εξέγερση, η διαρκής αναφορά στη διαδικασία της αυτόνομης θέσμισης μου, μέσα σε μία πνιγερή και αδιάφορη πραγματικότητα, συμβόλων, και σημείων στίξης… όπου οι ανάσες μας γίνονται γραμμικές διαδικασίες μίας παραγωγής, μίας κατανάλωσης, κι ενός θεάματος. Όπου τα σώματα μας διατάσσονται σε γραμμές και στήλες για να πειθαρχήσουν στην επιθυμία ενός συλλογικού φαντασιακού καταναγκασμού, για το πρέπει του κοινωνικού προορισμού.

Εξέγερση ενάντια στο όχι, το μη-, την άρνηση, το άτομο, το παρόν και το μέλλον. Με ένα παρελθόν γεμάτο στιγμές από πόνο και θλίψη, χαρά και ευτυχία, όπου συναισθήματα, σώματα, λέξεις και πράγματα συνδέονται σε ένα ρίζωμα, σε ένα μεγάλο δέντρο… το δέντρο της ζωής μας.

Εξέγερση για τη ζωή, σε ένα παιχνίδι μέσα στο δρόμο, στις συντροφιές των πάρκων, στις αγκαλιές των ερωτευμένων. Εξέγερση πέρα από το καλό και το κακό, για την ελεύθερη συνύπαρξη των πώς και των γιατί, των δακρύων και των χαμόγελων, του μαύρου και του κόκκινου στον μπλε πίνακα της δημιουργίας.

Εξέγερση, ζωή, δημιουργία, η χαρά της καταστροφής, το απέραντο πανηγύρι της ύπαρξης, όπου οι στίχοι γίνονται πέτρες, οι ώμοι μας στήριγμα της επιθυμίας, καθώς στεκόμαστε ο ένας πλάϊ στον άλλον, απέναντι στον μπάτσο, το αφεντικό, τον πατέρα, τη μητέρα, τον ειδικό, τον ηγεμόνα και ιερέα… στον νταβαντζή… απέναντι τους όχι ως πρόσωπα αλλά ως σώματα πειθαρχημένα, έτοιμα να ταράξουν στο όνομα της ταυτότητας, τους απείθαρχους κύκλους των συλλογικών μας παιχνιδιών.

Εξέγερση ενάντια στον εαυτό μου, έναν άναρχο βολεμένο μέσα στα σχήματα της καθημερινής μου γραμμικής τροχιάς: από το σπίτι στη δουλειά, από τη δουλειά στο μπακάλη, και ύστερα στο μανάβη και από εκεί για καφέ και φαγητό, κριτική στον πόλεμο, και λίγο ποίηση … και έπειτα ύπνος κριτικά βαθύς μέσα στην πλήξη της ρουτίνας…

Εξέγερση ενάντια στο χώρο και στο χρόνο, τη διάταξη του ονείρου μέσα στις πολιτισμένες νόρμες των εργοστασίων, των σχολείων, των εκλογών, του κόμματος και της ψυχαναλύτριας. Εξέγερση ενάντια στο μύθο της εξέλιξης, της πρόοδου και του καθήκοντος.

Εξέγερση για μένα, για σένα για μας… πέρα από μένα, από σένα και από εμάς… Εξέγερση, η διαρκής κίνηση της ύπαρξης, η αδιάκοπη έκρηξη του παρόντος, η απεριόριστη αναίρεση του μέλλοντος, το ατελείωτο παιχνίδι της δημιουργίας.