Category: Αυτοδιαχείριση

Η περίπτωση του βιομηχανικού αιολικού πάρκου στο Βέρμιο

Άρθρο στην Ευτοπία, τεύχος 25/ Φλεβάρης 2018

Ξεκινώντας από την θέση πως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, στο παρόν κείμενο προσπαθώ να κάνω μία κριτική προσέγγιση των δεδομένων που παρουσιάζονται από διάφορους θεσμούς, τόσο της κυριαρχίας όσο και των κινημάτων που είναι ενάντια στη βιομηχανική εκμετάλλευση των ΑΠΕ. Τα δεδομένα φαίνονται τόσο αντιφατικά, όσες και οι διαφορετικές πηγές που τα εκπέμπουν, υποστηρίζοντας τη μία ή την άλλη μορφή ενέργειας. Στην πραγματικότητα τα δεδομένα διατάσσονται ως επιχειρήματα της σύγκρουσης, μεταξύ των διαφορετικών μπλοκ σχέσεων και συμφερόντων. Στο παρόν κείμενο προσπαθώ μέσα από τις αντιφατικές αυτές τοποθετήσεις, να στοιχειοθετήσω μία θέση που κινείται σταθερά στη λογική της απελευθέρωσης των ανθρώπινων και μη ανθρώπινων ζώων από τα δεσμά της ιεραρχίας, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μίας νέας κοινωνίας που θα αναδύεται από τη συνομοσπονδιοποίηση ελευθεριακών κοινοτήτων και θα συμβιώνει συμπληρωματικά με τη φύση.

 

Κατεβάστε ελεύθερα το άρθρο από εδώ

ευτοπία25_Σάρας_αιολικά

 

Το σύμβολο της συνέλευσης πολιτών που λειτούργησε στην περιοχή για κάποιο διάστημα στην περιοχή με κοινωνικά-οικολογικά χαρακτηριστικά

Κάντε κλικ πάνω στο εξώφυλλο για να κατεβάσετε το βιβλίο σε μορφή pdf

 

Mετά από δύο και πλέον χρόνια μετάφρασης και επιμέλειας στη γλώσσα μας, σας προωθώ το βιβλίο του Massimo De Angelis “Το ξεκίνημα της ιστορίας, αξιακοί αγώνες και παγκόσμιο κεφάλαιο”. Μία ανάλυση που προσπαθεί να ρίξει φως στους αγώνες μας σε παγκόσμιο επίπεδο, από την πλευρά της ταξικής πάλης, σύγκρουσης και αποσύνδεσης μας από τον καπιταλισμό και το κράτος. Ο Massimo συνδυάζοντας την κριτική ανάλυση του Μαρξ, με τις σύγχρονες προσεγγίσεις της κυβερνητικής και των θεωριών της πολυπλοκότητας όπως αυτή του φράκταλ, την πανοπτική αρχιτεκτονική του Μπένθαμ και την κριτική του Φουκώ, την κοινωνία του ελέγχου του Ντελέζ, τη νεοφιλελεύθερη θεωρία του Χάγιεκ και την ιδεολογική της κυριαρχία, τις θεωρίες της παγκοσμιοποίησης κ.α, καταφέρνει να διαυγάσει τους αγώνες μας για τα κοινά από το τοπικό στο παγκόσμιο και πίσω πάλι, από το μικρο στο μακρο επίπεδο, από το παρελθόν στο μέλλον.

Το πιο σημαντικό όμως σημείο της ανάλυσης του κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στο γεγονός ότι η αφετηρία της κριτικής του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος τοποθετείται από την οπτική των περιφράξεων και της καπιταλιστικής συσσώρευσης, το ρόλο του κράτους και της βίας σε αυτή. Μία κριτική που βασίζεται στα κλασικά κείμενα του Μαρξ, που αν και θα έπρεπε να τον οδηγήσουν στο λογικό πολιτικό συμπέρασμα της άρνησης του Κράτους (όπως εξάλλου έκαναν οι αναρχικοί/ες από εκείνα τα χρόνια) αυτό δεν έγινε.

Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, απέναντι στην πολιτική των δομικών αναδιαρθρώσεων και των περιφράξεων από κεφάλαια και κράτη στον παγκόσμιο Βορρά και Νότο, αναδύονται κινήματα μιας άλλης παγκοσμιοποίησης που θέτουν διαρκώς τη θέσμιση νέων κοινών και νέων μορφών οργάνωσης βάσης, που αμφισβητούν την παγκόσμια επέλαση των κρατών και των κεφαλαίων. Τα κινήματα για τα κοινά ορίζουν, διαλέγονται, θεσμίζουν νέες αξίες και μέτρα που αμφισβητούν κι έρχονται σε σύγκρουση με τις αξίες και τα μέτρα που θέτει το κεφάλαιο σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής.

Το βιβλίο του Massimo – αν και η πρώτη του έκδοση έγινε το 2007 λίγο πριν τη δίνη της παγκόσμιας κρίσης – ξαναφέρνει στο προσκήνιο ανανεωμένη την θεωρία της διαρκούς ταξικής πάλης, που όπως προτείνει και στο τέλος ο ίδιος, οφείλει να υπερβεί τις παραδοσιακές ταυτότητες του Αναρχισμού, του Κομμουνισμού και του Σοσιαλισμού, στην κατεύθυνση της παραδοχής της πολλαπλότητας των ενεργών υποκειμένων, που στη βάση της δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης, των κοινών, και της αυτοθέσμισης μπορούν να οδηγήσουν στην τελική ρήξη με το Κράτος και το Κεφάλαιο για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Το κείμενο στα αγγλικά είναι δύσκολο, και ακόμα δυσκολότερη είναι η ακριβής απόδοση του στα ελληνικά. Είναι βέβαιο πως θα βρείτε γραμματικά και συντακτικά λάθη. Όλες οι παρατηρήσεις σας που μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη απόδοση του κειμένου είναι καλοδεχούμενες και θα βοηθήσουν σε μία επόμενη πιθανά βελτιωμένη έκδοση του βιβλίου. Τις παρατηρήσεις σας μπορείτε να τις στέλνετε στο μέηλ μου saras@riseup.net. Το βιβλίο μπορεί να ανακτηθεί κι από την ιστοσελίδα μου στη διεύθυνση https://autopoiesis.squat.gr/

Η παρούσα ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου του Massimo De Angelis είναι ελεύθερη για κοινή χρήση από το ανταγωνιστικό κίνημα, και τους κοινωνικούς ερευνητές και ερευνήτριες, στην κοινή προσπάθεια μας για την δημιουργία ενός κόσμου χωρίς περιφράξεις κι εκμετάλλευση. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται η εμπορευματική εκμετάλλευση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο. Για την καλύτερη διάδοση της προσέγγισης των κοινών που συζητιούνται στο παρόν κείμενο ας κάνουμε το αυτονόητο, ενισχύοντας κοινωνικά και οικονομικά τις εγχώριες και διεθνείς κοινότητες και δομές οργάνωσης, αλληλεγγύης και αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Συντροφικά και από τα κάτω

Θοδωρής Σάρας

του Deirdre Hogan

Μετάφραση – επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

[Ανακτήθηκε από: libcom.org]

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

Αν και ήταν στην ύπαιθρο όπου έλαβε χώρα η μεγαλύτερη αναρχική κοινωνικοποίηση, η επανάσταση έγινε στις μεγάλες και μικρές πόλεις. Σε αυτή την περίοδο σχεδόν 2 εκατομμύρια από τον συνολικό πληθυσμό των 24 εκατομμυρίων εργαζόταν στη βιομηχανία, 70% των οποίων συγκεντρωνόταν στην περιοχή της Καταλωνίας. Εκεί μέσα σε ώρες από τη φασιστική επίθεση οι εργάτες κατέλαβαν υπό τον έλεγχο τους 3000 επιχειρήσεις. Αυτό συμπεριλάμβανε όλες τις υπηρεσίες δημοσίων μεταφορών, ναυσιπλοΐα, ηλεκτρικές και εταιρείες ενέργειας, εργασίες αερίου και νερού, εργοστάσια μηχανών και αυτοκινήτων, ανθρακωρυχεία, τσιμεντοβιομηχανίες, κλωστοϋφαντουργίες και βιομηχανίες χαρτιού, ηλεκτρικών και χημικών προϊόντων, εργοστάσια υαλοποιίας και αρωματοποιίας, τροφίμων και μπυραρίες.

Σε αυτές τις βιομηχανικές περιοχές έγιναν κάποιες από τις πρώτες κολλεκτιβοποιήσεις. Παραμονή του στρατιωτικού πραξικοπήματος κηρύχτηκε από την CNT γενική απεργία. Όμως μόλις τελείωσε η πρώτη περίοδος της σύγκρουσης ήταν καθαρό ότι το επόμενο ζωτικό βήμα ήταν η συνέχιση της παραγωγής. Πολλοί από τους αστούς που συμπαθούσαν τον Φράνκο μετά την ήττα των στρατιωτικών δυνάμεων το σκάσανε. Αμέσως τα εργοστάσια και τα εργαστήρια τους καταλήφθηκαν και λειτούργησαν από τους εργαζόμενους. Κάποιες άλλες μερίδες των αστών ήταν απρόθυμες να κρατήσουν τα εργοστάσια ανοιχτά και κλείνοντας τα προσπάθησαν να συνεισφέρουν έμμεσα στο στόχο του Φράνκο. Κλείνοντας τα εργοστάσια και τα εργαστήρια θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια, που θα μπορούσε να βοηθήσει τον εχθρό. “Οι εργάτες το κατάλαβαν ενστικτωδώς, και ίδρυσαν σχεδόν σε όλα τα εργαστήρια, επιτροπές ελέγχου, που είχαν ως σκοπό να επιτηρούν την πρόοδο της παραγωγής, και να ελέγχουν την οικονομική θέση του ιδιοκτήτη κάθε εγκατάστασης. Σε πολλές περιπτώσεις, ο έλεγχος πέρασε γρήγορα από την επιτροπή ελέγχου, σε μία επιτροπή διαχείρισης, όπου ο εργοδότης συμμετείχε και αμοιβόταν με τον ίδιο μισθό. Με αυτόν τον τρόπο ένας αριθμός εργοστασίων και εργαστηρίων στην Καταλωνία πέρασε στα χέρια των εργατών, που συμμετείχαν σε αυτά.” [1]

Επίσης ήταν μεγάλης σημασίας να δημιουργηθεί χωρίς καθυστέρηση, η πολεμική βιομηχανία με σκοπό να τροφοδοτεί το μέτωπο και να ξανακινήσει το σύστημα μεταφορών προκειμένου πολιτοφύλακες και εφόδια να φτάνουν στο μέτωπο. Επομένως οι πρώτες απαλλοτριώσεις βιομηχανιών και δημόσιων υπηρεσιών έγιναν για να εξασφαλίσουν τη νίκη απέναντι στο φασισμό, με τους αναρχικούς αγωνιστές να αποκτούν πλεονέκτημα της κατάστασης, για να την σπρώξουν άμεσα προς τους σκοπούς της επανάστασης.

Continue reading Βιομηχανική κολλεκτιβοποίηση κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης

του Tom Wetzel
[Ανάκτηση από http://www.uncanny.net/~wetzel/barcelonatransit1936.htm]

Μετάφραση- Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

Η ιστορία της εργατικής διαχείρισης του συστήματος μεταφορών στη Βαρκελώνη,,στη δεκαετία του 30,κατά τη διάρκεια της επανάστασης και του ισπανικού εμφύλιου είναι η επιβεβαίωση της ικανότητας του κόσμου της εργασίας να διαχειριστεί άμεσα τις βιομηχανίες στις οποίες εργάζεται.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν και οδήγησαν στην επανάσταση του 1936 έγιναν δριμύτατοι αγώνες των εργατών – όπως η μεγάλη αλλά ηττημένη απεργία των τραμ το 1935. Ένας αριθμός των αγωνιστών ηγετών της απεργίας είχε μπει στη φυλακή. Με τη νίκη των ελευθεριακών και σοσιαλδημοκρατών στις εθνικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, οι φυλακισμένοι συνδικαλιστές απελευθερώθηκαν, και οι εργάτες του συστήματος μεταφορών της Βαρκελώνης άρχισαν να ξαναχτίζουν το σωματείο τους, το οποίο είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην πόλη κατά τη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων του ’36.

Το 1936 το κύριο μέρος του μεταφορικού συστήματος της Βαρκελώνης ήταν κομμάτι ενός μεγάλου σιδηρόδρομου τραμ, που λειτουργούσε από την εταιρεία με την επωνυμία “Τραμ Βαρκελώνης” (Tranvias de Barcelona), και ανήκε σε Βέλγους επενδυτές. Η εταιρεία λειτουργούσε 60 γραμμές, που διασταύρωναν διασχίζοντας την πόλη μέχρι και τα κοντινά προάστια. Από τους 7.000 εργάτες της εταιρείας στο ’36, οι 6.500 ανήκαν στο Σωματείο Μεταφορών της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργασίας, γνωστής από τα ισπανικά αρχικά CNT. Η CNT ήταν μία ελευθεριακή συνδικαλιστική εργατική οργάνωση. Το Σωματείο Μεταφορών ήταν μία υψηλά δημοκρατική οργάνωση, που λειτουργούσε μέσω των συνελεύσεων των εργατών (γενικές συσκέψεις) και των συμβουλίων των εκλεγμένων εκπροσώπων τους (delegados). Για έναν συνδικαλιστή το σωματείο ήταν μέρος ενός επαναστατικού κοινωνικού κινήματος, που σκόπευε οι εργαζόμενοι να πάρουν άμεσα τη συλλογική διαχείριση των εργοστασίων, αντικαθιστώντας τα αφεντικά και τους καπιταλιστές επενδυτές, για να δημιουργήσουν μία οικονομία βασισμένη στην κοινή ιδιοκτησία της βιομηχανίας από όλη την κοινωνία.

Σε απάντηση των μεγάλων κινητοποιήσεων και απεργιών των Ισπανών εργατών, οι κεφαλές του ισπανικού στρατού, με την άμεση υποστήριξη της καπιταλιστικής ελίτ, προσπάθησαν να ρίξουν την ελευθεριακή κυβέρνηση, που ξεκίνησε τις εργασίες της στις 19 Ιουλίου του 36, για να συντρίψουν το ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα της χώρας. Συνδικαλιστικές ομάδες άμυνας με την υποστήριξη της βάσης της αστυνομίας ανταπάντησαν, νικώντας αρχικά τον στρατό στα δύο τρίτα της χώρας. Τα εργατικά σωματεία δημιούργησαν στη συνέχεια το “Λαϊκό στρατό” για να πολεμήσουν τον φασιστικό ισπανικό στρατό. Στις μέρες που ακολούθησαν την ήττα του στρατού τις Βαρκελώνης, τα σωματεία κινήθηκαν προς την απαλλοτρίωση των περισσότερων βιομηχανιών και τη δημιουργία νέων οργανώσεων άμεσης εργατικής διαχείρισης.

Continue reading Εργατική διαχείριση στο Δημόσιο Σύστημα Μεταφορών, 1936-1939 στη Βαρκελώνη

[Ανάκτηση από: http://flag.blackened.net/revolt/spain/coll_l.html, 1/8/2010]

του Lucien

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

Η ισπανική επανάσταση ξεκίνησε ως επακόλουθο ενός αποτυχημένου ισπανικού πραξικοπήματος από τον Στρατηγό Φράνκο στις 18 Ιουλίου του 1936. Το πραξικόπημα υποστηρίχθηκε από συντηρητικές μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου και της Εκκλησίας, και απέτυχε στο μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας καθώς αντιμετώπισε την ένοπλη αντίσταση των εργαζόμενων και των αγροτών, που οργανώθηκαν κύρια από το μεγάλο αναρχοσυνδικαλιστικό σωματείο, της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργασίας (CNT), “Μέσα σε ώρες από την επίθεση του Φράνκο οι αναρχικοί εργαζόμενοι και αγρότες απέκτησαν άμεσο έλεγχο πάνω στα χωράφια, τις πόλεις, τα εργοστάσια και τα δίκτυα κοινωνικών υπηρεσιών και μεταφορών” (Breitbart 1979a: 60, επίσης Geurin 1970: 130-1) Αυτό ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της δύναμης του μαζικού αναρχοσυνδικαλιστή- εργαζόμενου και του αγροτικού κινήματος (Amsden 1979, Breitbart 1979a) ανάμεσα στους οποίους, όπως παρατηρούσε ένας Γερμανός, “το πρόβλημα της κοινωνικής επανάστασης συζητιόταν διαρκώς και συστηματικά στα σωματεία τους και τις συναντήσεις των ομάδων, στα κείμενα τους, τα φυλλάδια τους και τα βιβλία τους. (στο Geurin 1970: 121) Η CNT η οποία είχε την υποστήριξη της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και των αγροτών, προσδιόριζε ως στόχο της τον “ελευθεριακό κομμουνισμό” ένα πρόγραμμα το οποίο καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο πρόγραμμα της Σαραγόσσα το Μάη του 1936. Για λόγους χώρου δεν θα προχωρήσουμε στη συζήτηση αυτού και άλλων εγγράφων της CNT, αλλά αρκεί να επισημάνουμε ότι η CNT ακολούθησε την παράδοση του αναρχοκομμουνισμού όπως περιγράφηκε και πιο πάνω. (για λεπτομέρειες του προγράμματος δες Geurin 1970: 121-6 και Guillen 1992: 8-11).

Ανάμεσα στον Ιούλη του 1936 και τον Ιανουάριο του 1938, τουλάχιστον δύο χιλιάδες αυτοδιαχειριζόμενες αγροτικές κολλεκτίβες διαμορφώθηκαν, σε δεκαπέντε εκατομμύρια acres απαλλοτριωμένης γης (ένα άκρ είναι περίπου 4 στρέμματα) και εφτά με οχτώ εκατομμύρια ανθρώπων επηρεαζόταν άμεσα ή έμμεσα από την κολλεκτιβοποίηση του 60% περίπου της ισπανικής γης (Breitbart 1979a: 60). Η κολλεκτιβοποίηση ήταν εθελοντική, και συνήθως ακολουθούσε τη σύσκεψη κάποιου χωριού όπου λάμβαναν την απόφαση της συγκέντρωσης των χωραφιών, των εργαλείων της παραγωγής, και της γης που καταλάμβαναν από τους κτηματίες, σε μία ενιαία παραγωγική μονάδα. Οι τεχνίτες, οι κουρείς και άλλοι μη εργάτες γης ομαδοποιούνταν επίσης σε κολλεκτίβες. (Geurin 1970) Μέσα σε μία τέτοια μονάδα, η γη χωριζόταν σε τεχνική βάση, ανάμεσα σε ομάδες εργασίας (brigada) των δέκα-δεκαπέντε ανθρώπων. Στην μπριγάδα, οι λιγότερο ευχάριστες εργασίες μοιραζόταν και γινόταν κυκλικά, ενώ κάθε άτομο ενθαρρυνόταν να εκτελέσει κάποια εργασία (ες) στην οποία είχε κάποια ικανότητα. (Breitbart 1979b, Geurin 1970) Επιτροπές διαχείρισης αποτελούμενες από μέλη που εναλλασσόταν κυκλικά στις θέσεις της, εκλεγόταν για να επιτηρούν τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες της κολλεκτίβας, ενώ γινόταν μηνιαίες γενικές συνελεύσεις εργατών και μη – εργατών προκειμένου να επιθεωρήσουν τα σχέδια της παραγωγής, να αξιολογήσουν την πρόοδο και να επανασχεδιάσουν τα στάδια της παραγωγής. (Breitbart 1979b, Geurin 1970) Παντού κανένα καθήκον δεν έδινε υπεροχή πάνω σε άλλους, και κανένα μέλος δεν πληρωνόταν για την διευθυντική εργασία. Στις περισσότερες κολλεκτίβες, η πληρωμή γινόταν σύμφωνα με την ανάγκη, σε όλα τα μέλη εξασφαλιζόταν τροφή, ντύσιμο και κατοικία (Breitbart 1979b). Τα αγαθά αυτά εξασφαλιζόταν μέσω εκλεγμένων επιτροπών καταναλωτών, που οργάνωναν τα αποθέματα και την κατανομή τους μέσω “συνεταιριστικών αποθηκών” πολλές από τις οποίες τοποθετήθηκαν σε παλιές εκκλησίες. Γενικότερα εκκλησίες, μοναστήρια, παλιά στρατόπεδα και αρχοντικά μετατράπηκαν σε σχολεία, σινεμά, βιβλιοθήκες γκαράζ, γηροκομεία ή νοσοκομεία. (εγκαταστάσεις που δεν υπήρχαν πριν την επανάσταση στην ύπαιθρο) (Breitbart 1979b). Η εκπαίδευση ήταν ελεύθερη και υποχρεωτική για όλα τα παιδιά μέχρι τα δεκατέσσερα. (Geurin 1970)

Continue reading Οι κολλεκτίβες στην Επαναστατική Ισπανία