Άρθρο στην Ευτοπία, τεύχος 26/ Δεκέμβρης του 2018
Ζώντας για τα καλά στην εποχή του γενικευμένου κονφορμισμού, με τα μεγάλα κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα σε πλανητικό επίπεδο να δημιουργούν συνθήκες στα άκρα για την ανθρώπινη και μη ανθρώπινη ζωή, συχνά τα κινήματα αναζητούν θέσεις στο επίπεδο της θεωρίας αλλά και τις πράξης, του λέγειν και του τεύχειν, που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τη θέσμιση μιας κοινωνίας σε αρμονική συνύπαρξη με τη φύση, που θα πραγματοποιεί σε κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη. Στα πλαίσια της συζήτησης που τις τελευταίες δεκαετίες έχει ανοίξει σε παγκόσμιο επίπεδο για τη δυνατότητα της δημιουργίας μιας ελευθεριακής οικολογικής κοινωνίας, κινείται και το παρόν άρθρο, στο οποίο δεν στοχεύω να συνταγογραφήσω ως κοινωνιολόγος τις λύσεις του προβλήματος, όπως συνήθως περιγράφεται στα εργαστήρια των “μηχανικών” της κοινωνίας σε κυβερνητικούς ή μη κυβερνητικούς θεσμούς, πανεπιστημιακά ή μη ερευνητικά ιδρύματα. Η απελευθέρωση της κοινωνίας/φύσης από τον ιεραρχικό έλεγχο των συνθηκών τους δεν μπορεί να είναι έργο των ειδημόνων, των επιχειρήσεων, της πολιτικής και κρατικής γραφειοκρατίας, των ταγών του θεάματος, αλλά θα είναι έργο των ίδιων των ανθρώπων που θα αμφισβητήσουν την προσχώρηση τους στις αλυσώσεις του κεφαλαίου, του κράτους και του θεάματος, τις ετερόνομες συνθήκες της θέσμισης της ζωής τους, θα στοχαστούν και κυρίως θα περπατήσουν τους δρόμους που θα τους οδηγήσουν στην ελευθερία. Οι δρόμοι αυτοί οφείλουν να είναι ανοιχτοί διαρκώς στη διερώτηση, να διαμορφώνονται ελεύθερα από αυτούς που θα τους περπατήσουν να μην είναι τα υποσχόμενα “βασίλεια της ελευθερίας” των εκάστοτε πρωτοπόρων και πρωτοποριών. Όπως λέει κι ένα σύνθημα στην Τσιάπας, τους δρόμους αυτούς τους περπατάμε ρωτώντας.
Κατεβάστε ολόκληρο το άρθρο σε μορφή pdf από εδώ
