Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

του Franco Berardi «Bifo»

Επιμέλεια- μετάφραση: Θοδωρής Σάρας /

από http://www.minorcompositions.info/?p=1 Franco ‘Bifo’ Berardi (2009) Precarious Rhapsody: Semiocapitalism and the pathologies of post-alpha generation, Minor Compositions. London.

 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ

 

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση, αντιγραφή, και οποιαδήποτε χρήση του κειμένου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού κινήματος. Δεν επιτρέπεται καμία εμπορευματική, ή άλλου είδους χρήση που αντιβαίνει τις αξίες τις ελεύθερης κοινής χρήσης και διάθεσης του.

Περίληψη

Μια άπειρη σειρά διακλαδώσεων: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία της ζωή μας, τις αγάπες μας, αλλά επίσης και την ιστορία των εξεγέρσεων μας, των ηττών μας και την παλινορθώσεων της τάξης. Κάθε δεδομένη στιγμή διαφορετικά μονοπάτια ανοίγονται μπροστά μας, και συνεχώς διαφορετικές εναλλακτικές κατευθύνσεις μας παρουσιάζονται. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε, να αποκόψουμε από ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων και να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο. Αλλά μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε; Είναι πραγματικά ζήτημα επιλογής, όταν πάμε προς την μία κι όχι προς την άλλη κατεύθυνση; Είναι πραγματικά μια επιλογή, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στα εμπορικά κέντρα, όταν οι επαναστάσεις μετατρέπονται σε σφαγές, όταν τα έθνη μπαίνουν σε πόλεμο; Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, αλλά οι αλληλουχίες: μηχανές για την απελευθέρωση των επιθυμιών και μηχανισμοί ελέγχου επί του φαντασιακού. Η βασική διακλάδωση είναι πάντα αυτή: ανάμεσα στις μηχανές για την απελευθέρωση της επιθυμίας και τους μηχανισμούς του ελέγχου επί του φαντασιακού. Στην εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, οι τεχνικές κι οι αυτοματισμοί αποκτούν τον έλεγχο της κοινωνικής ψυχής.

Ο Franco Berardi Bifo είναι σύγχρονος συγγραφέας, θεωρητικός και ακτιβιστής των μέσων. Ίδρυσε το περιοδικό A / Traverso (1975-1981) και ήταν μέλος του προσωπικού του Ράδιο Αλίκη, του πρώτου ελεύθερου πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού στην Ιταλία (1976-1978). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Cyberpunk, The Panther and the Rhizome, Politics of Mutation, Philosophy and Politics in the Twilight of Modernity, and The Factory of Unhappiness. Αυτή τη στιγμή συνεργάζεται με το περιοδικό Derive Approdi και διδάσκει κοινωνική ιστορία της επικοινωνίας στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο.

Περιεχόμενα βιβλίου

Continue reading Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

Saul Newman – Μετα-αναρχισμός και χώρος: επαναστατικές φαντασιώσεις και αυτόνομες ζώνες

 Κατεβάστε το κείμενο από εδώ 

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Ανάκτηση από: http://eagainst.com/articles/saul-newman-postanarchism/

Περίληψη

Στην ανακοίνωση αυτή, καλώ για μια επανεξέταση του αναρχισμού και των εναλλακτικών τρόπων εννοιολόγησης των χώρων της ριζοσπαστικής πολιτικής. Εφαρμόζω μία λακανική ανάλυση του κοινωνικού φαντασιακού για να διερευνήσω τις ουτοπικές φαντασιώσεις και επιθυμίες που στηρίζουν τους κοινωνικούς χώρους, λόγους και πρακτικές – συμπεριλαμβάνοντας το σχεδιασμό, και την επαναστατική πολιτική. Θα προχωρήσω στην ανάπτυξη – μέσω του Καστοριάδη και άλλων – μία ευδιάκριτης μετα- αναρχικής αντίληψης του πολιτικού χώρου που βασίζεται στο πρόταγμα της αυτονομίας και της επανατοποθέτησης του πολιτικού χώρου έξω από το κράτος. Αυτό θα έχει άμεσες συνέπειες για μία εναλλακτική αντίληψη του σχεδιασμού της πρακτικής και της θεωρίας.

“Μόνο ο/η αυτόνομος/η μπορούν να προγραμματίσουν την αυτονομία, να οργανωθούν για αυτή, να τη δημιουργήσουν” (Bey, 1991: 100).

H κοινωνική θεωρία τον τελευταίο καιρό έχει κάνει μία στροφή στο χώρο. Στην περίπτωση της πολιτικής θεωρίας, οι συζητήσεις σχετικά με τις χωρικές διαστάσεις και το φαντασιακό της πολιτικής έχουν προσεγγίσει την πολιτική γεωγραφία, προκειμένου να διερευνήσουν το περίγραμμα του πλουραλισμού, του δημόσιου χώρου, του δημοκρατικού αγωνισμού, των κοινωνικών κινημάτων, και των μετα-εθνικών χώρων της παγκοσμιοποίησης (βλ. Massey, 2005 Sassen, 2008 Mouffe 2000, Connolly, 2005). Εδώ προκύπτει αναπόφευκτα το ζήτημα του σχεδιασμού – ο σχεδιασμός των πόλεων, των αστεακών τοπίων, των αυτόνομων χώρων, των κοινοτήτων της αισθητικής και ούτω καθ ‘εξής. Πράγματι, η πολιτική και ο αστεακός σχεδιασμός ήταν πάντα στενά συνδεδεμένα, είτε σκεφτόμαστε τις ουτοπικές φαντασιώσεις των Φουριέ και Σαιν-Σιμόν, με τις ορθολογικά προγραμματισμένες κοινότητες, ή τον τρόπο με τον οποίο ο σχεδιασμός των νεωτερικών πόλεων και μητροπόλεων έχει πάντα στοιχειώσει από το φάντασμα της εξέγερσης και της διαφωνίας. Ο σχεδιασμός των πρακτικών και των λόγων μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξιδανίκευση της πολιτικής, καθώς και ως μια αποκρυστάλλωση της σύγκρουσης. Εάν κάποιος ρίξει μια ματιά παράλλαξης στις σημερινές πόλεις μας, βρίσκει παντού ίχνη της καταπιεσμένης πολιτικής διάστασης. [1] Ο χώρος επομένως είναι πάντοτε πολιτικός. Πράγματι, όπως ο δείχνει ο Henri Lefebvre, ο χώρος είναι ένας συγκεκριμένος αστερισμός της εξουσίας και της γνώσης που αναπαράγει τις κοινωνικές σχέσεις της παραγωγής· ο χώρος έχει μια πολιτική λειτουργία στην παροχήι ενός είδους ολοκληρωμένου πλαισίου για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και για την πολιτική εξουσία (1991: 9).

  Continue reading Saul Newman – Μετα-αναρχισμός και χώρος: επαναστατικές φαντασιώσεις και αυτόνομες ζώνες

Διανοούμενοι και εξουσία: μία συζήτηση ανάμεσα στον Μισέλ Φουκώ και τον Ζιλ Ντελέζ

Μετάφραση-επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

 

Αυτό είναι ένα αντίγραφο μίας συζήτησης του 1972 ανάμεσα στους μεταδομιστές φιλόσοφους Mισέλ Φουκώ και Ζιλ Ντελέζ, που συζητάει τους δεσμούς ανάμεσα στους αγώνες των γυναικών, ομοφυλόφιλων, φυλακισμένων και την ταξική πάλη, και επίσης τη σχέση ανάμεσα στην θεωρία, την πρακτική και την εξουσία.

Το αντίγραφο αυτό εμφανίστηκε πρώτη φορά στα αγγλικά στο βιβλίο ‘Language, Counter-Memory, Practice: selected essays and interviews by Michel Foucault’ edited by Donald F. Bouchard.

[θεματικές: εξουσία, αντίσταση, επανάσταση, μεταρρύθμιση, προλεταριάτο, κοινωνικά κινήματα, θεωρία, αντίλογος στην εξουσία]


Μισέλ Φουκώ : Ένας μαοϊκός κάποτε μου είπε: “Μπορώ εύκολα να καταλάβω την πρόθεση του Σάρτρ να βρεθεί στο πλευρό μας· μπορώ εύκολα να καταλάβω τους σκοπούς και τη συμμετοχή του στην πολιτική· μπορώ να καταλάβω σε ένα βαθμό την θέση σου,αφού πάντα είχες ασχοληθεί με το πρόβλημα του εγκλεισμού. Αλλά ο Ντελέζ είναι ένα αίνιγμα” Σοκαρίστηκα από αυτή τη δήλωση, γιατί σε μένα η θέση σου φαινόταν πάντα καθαρή.


Ζιλ Ντελέζ
: Πιθανά είμαστε στη διαδικασία ενός πειραματισμού νέων σχέσεων ανάμεσα στη θεωρία και την πρακτική. Έναν καιρό η πρακτική θεωρήθηκε εφαρμογή της θεωρίας, μία συνέπεια· σε άλλες εποχές, έκανε άσχημα μία αντίθετη αίσθηση και θεωρήθηκε ότι εμπνέει τη θεωρία, για να είναι απαραίτητη για τη δημιουργία μελλοντικών θεωρητικών μορφών. Σε κάθε γεγονός, η σχέση γινόταν κατανοητή με όρους της διαδικασίας συνολοποίησης. Για εμάς, ωστόσο το ερώτημα φαίνεται με διαφορετικό φως. Οι σχέσεις ανάμεσα σε θεωρία και πρακτική είναι κάτι παραπέρα από μερικές και αποσπασματικές. Από τη μία πλευρά, η θεωρία είναι πάντα τοπική και σχετίζεται σε ένα περιορισμένο πεδίο, και εφαρμόζεται σε μία άλλη σφαίρα, περισσότερο ή λιγότερο απομακρυσμένη από αυτή. Η σχέση που ισχύει στην εφαρμογή της θεωρίας δεν είναι πάντα αυτή της ομοιότητας. Επιπλέον, από τη στιγμή που η θεωρία μετακινείται στην κατάλληλη περιοχή της, ξεκινάει να συναντάει εμπόδια, τοίχους, και μπλοκαρίσματα που απαιτούν την αναμετάδοση της από έναν άλλο τύπο λόγου (είναι μέσω αυτού του άλλου λόγου που τελικά περνάει σε μία διαφορετική περιοχή.) Η πρακτική είναι μία ομάδα αναμεταδόσεων από ένα θεωρητικό σημείο σε ένα άλλο και η θεωρία μία αναμετάδοση από μία πρακτική σε μία άλλη. Καμία θεωρία δεν αναπτύσσεται χωρίς τελικά να συναντήσει έναν τοίχο, και η πρακτική είναι αναγκαίο να τρυπήσει αυτόν τον τοίχο. Για παράδειγμα, η εργασία σου ξεκινάει με τη θεωρητική ανάλυση του πλαισίου του εγκλεισμού, και ειδικότερα όσον αφορά το ψυχιατρικό άσυλο μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία τον 19ο αιώνα. Στη συνέχεια συνειδητοποιείς την ανάγκη των εγκλεισμένων ατόμων να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να δημιουργήσουν μία αναμετάδοση (είναι πιθανό, αντίστροφα, η λειτουργία σου να ήταν ήδη αυτή της αναμετάδοσης σε σχέση με αυτούς) ·και αυτή η ομάδα θεμελιώνεται στις φυλακές – αυτά τα άτομα είναι φυλακισμένα. Ήταν μόνο σε αυτή τη βάση που ΕΣΥ οργάνωσες την ομάδα πληροφόρησης για τις φυλακές (G.I.P) (1), το αντικείμενο για να δημιουργήσεις τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στους φυλακισμένους να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Θα μπορούσε να ήταν απόλυτα λανθασμένο να πεις, όπως συμπεραίνει και οι Μαοϊστής, πως με τη μετακίνηση σου σε αυτή την πρακτική εφάρμοζες τις θεωρίες σου. Αυτή δεν ήταν μία εφαρμογή·ούτε ήταν ένα σχέδιο για την αρχή των μεταρρυθμίσεων ή μία έρευνα με την παραδοσιακή έννοια. Η έμφαση ήταν απολύτως διαφορετική: ένα σύστημα αναμεταδόσεων μέσα σε μία μεγαλύτερη σφαίρα, μέσα σε μία πολλαπλότητα μερών που είναι τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Για εμάς ένας θεωρίζον διανοητής, δεν είναι πια ένα υποκείμενο, μία αντιπρόσωπος ή αντιπροσωπευόμενη συνείδηση. Εκείνοι που δρουν και παλεύουν δεν αντιπροσωπεύονται, ούτε από μία ομάδα ούτε από ένα σωματείο που απαλλοτριώνει το δικαίωμα τους να στέκονται συνειδητά. Ποιός μιλάει και δρά; Είναι πάντα μία πολλαπλότητα, αυτή που ακόμα και μέσα στο ίδιο το πρόσωπο μιλά και δρα. Όλοι είμαστε “γκρουπούσκουλα” (2) Η αντιπροσώπευση δεν υπάρχει πια· υπάρχει μόνο η θεωρητική δράση και η πρακτική δράση που υπηρετούν ως αναμετάδοση και διαμορφώνει δίκτυα.

Continue reading Διανοούμενοι και εξουσία: μία συζήτηση ανάμεσα στον Μισέλ Φουκώ και τον Ζιλ Ντελέζ

Το άνθισμα των υποκειμενικοτήτων: επανεξετάζοντας τον ανταγωνισμό μέσα στην Έρημο της Κρίσης

του Ian Paul, 2010, Institute for anarchist studies

Μετάφραση- Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

[http://anarchiststudies.org/node/482 Ανάκτηση 19/8/2010 12:35 μμ]

Πώς οι διαδηλώσεις στο Πίτσμπουργκ προεικόνισαν νέα μοντέλα αντίστασης στη Βόρεια Αμερική [1]

[για την ιστορία οι διαμαρτυρίες ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G20 έγιναν το Σεπτέμβρη του 2009.]

Κατά την τελευταία δεκαετία, βιώσαμε την κατάρρευση και διάλυση των κινημάτων αντίστασης ευρύτερης βάσης μέσα στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης σε μεγάλο βαθμό διαλύθηκε από τα ρεύματα της καταστολής που ακολούθησαν την ανάδυση των μηχανισμών ασφαλείας μετά την 11 Σεπτεμβρίου. Αμέσως μετά, το αντιπολεμικό κίνημα, που προηγήθηκε της εισβολής στο Ιράκ και έδωσε κίνηση στις κοινωνικές μηχανές από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη, θρυμματίστηκε κάτω από το βάρος της αποτυχίας του να αποτρέψει τον πόλεμο.

Η κατάρρευση των οικονομικών και πολιτικών μοντέλων που έχουν προσδιορίσει τις πρώτες ανάσες του 21ου αιώνα, συνοδεύτηκαν από την κατάρρευση της ικανότητας μας να είμαστε ανταγωνιστικοί και να δρούμε ενάντια σε τέτοια συστήματα. Παρόλα αυτά δύο βασικά μοντέλα συνέχισαν να είναι ενεργά από τους αντιεξουσιαστές και αντικαπιταλιστές στις Ενωμένες Πολιτείες (Ε.Π) – το οργανωτικό μοντέλο (που αντλεί τη δομή του από τις κολλεκτίβες του Ισπανικού εμφύλιου) και το μοντέλο των διαμαρτυριών κορυφής. (που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τα αυτόνομα κινήματα της δεκαετίας του 80 και του 90.) Καθώς ο καπιταλισμός σκοντάφτει και τραυλίζει και οι δομές του παγκοσμιοποιούνται και μετασχηματίζονται, η ριζοσπαστική “αριστερά” έχει συνεχίσει να λειτουργεί μέσα σε αυτά τα αποτυχημένα μοντέλα που σε μεγάλο βαθμό έχουν γίνει αναποτελεσματικά.

Η κατάρρευση αυτών των μοντέλων δεν πρέπει ωστόσο να μας τρομάζει. Είναι μέσα στα μπάζα αυτών των τροχιών που αρχίζουμε να βρίσκουμε τα άνθη των νέων ανταγωνισμών μέσα στους οποίους σκηνοθετούμε τη σύγκρουση και την πάλη. Ενώ οι αγώνες του παρελθόντος είχαν κύρια εγχειρηματοποιηθεί μέσα στις παραδοσιακές νεωτερικές υποκειμενικότητες (όπου αρχικά διατυπώθηκαν κυρίως από τον Μαρξ και έπειτα επαναδιατυπώθηκαν από τους θεωρητικούς του φεμινισμού και των πολιτικών της ταυτότητας), νέες υποκειμενικότητες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται, που μπορεί να μας προσφέρουν διαφορετικές ταυτότητες προς τις οποίες θα κινηθούμε.­

Continue reading Το άνθισμα των υποκειμενικοτήτων: επανεξετάζοντας τον ανταγωνισμό μέσα στην Έρημο της Κρίσης

Αυτοοργάνωση του ανταγωνιστικού κινήματος στη μεταφορντική εποχή.

Σάρας Θοδωρής

Άρθρο στο Ροσινάντε Δεκεμβρίου

Κατεβάστε το άρθρο από εδώ.

“Ποια είναι όμως η φυσική οργάνωση των μαζών;
Είναι αυτή που βασίζεται στους ιδιαίτερους προσδιορισμούς
της πραγματικής ζωής,..”
Μιχαήλ Μπακούνιν (1)

Οι κοινωνίες του 21ου αιώνα διαμορφώνονται σε ένα παγκόσμιο πλέγμα κοινωνικών πολιτικών και πολιτιστικών σχέσεων, οι οποίες υπερβαίνουν τους επιμέρους “εθνικούς” κοινωνικο-οικονομικούς σχηματισμούς, και ελκύονται από την ελαστική κεφαλαιοκρατική συσσώρευση.

Στο επίπεδο της αξίας, ήδη από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, εμφανίζεται δίπλα στην ανταλλακτική αξία και την αξία χρήσης, η συμβολική αξία των εμπορευμάτων. Τα προϊόντα της εργασίας μετατρέπονται σε φορείς νοημάτων, ιδεών, πολιτιστικών συμβόλων και σημείων, τα οποία ρίχνονται μέσα στη διαδικασία της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, οδηγώντας στην ανάπτυξη ενός νέου βιομηχανικού κλάδου, αυτού του θεάματος. Ο εργάτης – παραγωγός (ανταλλακτικής αξίας), καταναλώνει προϊόντα για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης (αξίες χρήσης) αντιστοιχώντας σε κάθε ενέργεια ένα σύμβολο, μία πολιτιστική επιταγή, ένα ολόκληρο πλέγμα ετερόνομων σχέσεων, που οδηγούν στην αγκίστρωση του σε αξίες φετίχ. (αυτοκίνητο, σπίτι, κλπ) Φυσικά η αγκίστρωση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μίας διαδικασίας αποξένωσης και/ή αλλοτρίωσης αλλά μία επιλογή για την ικανοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών του. Η εποχή του θεάματος και η αναδυόμενη κοινωνία των ειδώλων, η οποία βασίστηκε στη διαμόρφωση τεράστιων τραπεζικών μηχανισμών πίστωσης, πρόσφεραν σε κάθε εργαζόμενο, το όνειρο της στιγμιαίας πραγμάτωσης της “ελευθερίας” στον “παράδεισο” της κατανάλωσης εμπορευμάτων, τόσο στο χρηστικό όσο και στο συμβολικό επίπεδο. Το κράτος πρόνοιας με τις επιδοματικές του πολιτικές έδωσε χώρο για την μεγέθυνση των κεφαλαιοκρατικών συσσωρεύσεων μέσω της πλαστικοποίησης των καθημερινών συνηθειών των εργατών.

Continue reading Αυτοοργάνωση του ανταγωνιστικού κινήματος στη μεταφορντική εποχή.

Τέχνη και θέαμα στην κοινωνία των Δικτύων για μια νέα καταστασιακή Υπερδιεθνή

……Σαράντα χρόνια μετά το Μάη του 68 και λίγο παραπάνω από τα 50 χρόνια από τη δημοσιοποίηση της “Εκθεσης περί της κατασκευής καταστάσεων και των συνθηκών οργάνωσης και δράσης της διεθνούς καταστασιακής τάσης” του Γκυ Ντεμπώρ (Ελεύθερος τύπος Δεκέμβριος 1998)…
… Από το 1957 ο Ντεμπώρ περιέγραψε την έλευση της μεταμοντέρνας εποχής όπου “…οι νέες επιθυμίες που γεννιούνται δε βρίσκουν αντίκρυσμα, διότι, παρότι οι πόροι της εποχής επιτρέπουν την πραγμάτωση τους, η καθυστερημένη οικονομική δομή αδυνατεί να τους αξιοποιήσει. Ταυτόχρονα χάνει οποιαδήποτε συνοχή και η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Καταρχήν επειδή οι διαδοχικές κοσμοθεωρίες της έχουν χάσει κάθε συνοχή, με αποτέλεσμα να ρέπει η ιδεολογία προς αυτόν τον ιστορικό ιντεντερμενισμό…. κατά δεύτερο λόγο, επειδή συνυπάρχουν μέσα σε αυτή διάφορες αντιδραστικές σκέψεις….”
Η σύγχρονη κουλτούρα δηλαδή το σημερινό “σύμπλεγμα αισθητικής, συναισθημάτων και ηθών” προσδιορίζεται από τη μερική προσάρτηση νέων αξιών και την αντιπολιτιστική παραγωγή, χρησιμοποιώντας τα μέσα της μεγάλης βιομηχανίας (μυθιστόρημα, κινηματογράφο, τηλεόραση) οδηγεί στη διάχυση της μαζικής σύγχυσης και τη συνέχεια της αποβλάκωσης και μετά το σχολείο και την οικογένεια…
Για τον Ντεμπώρ η κυρίαρχη ιδεολογία “οργανώνει τον εκχυδαϊσμό των ανατρεπτικών ανακαλύψεων και αφού τις αποστειρώσει, τις διαδίδει ευρέως…”
“Στη σφαίρα της κουλτούρας η αστική τάξη προσπαθεί να εκτρέψει την κλίση προς το νέο – η οποία είναι επικίνδυνη για αυτήν – προς ορισμένες εκφυλισμένες, ακίνδυνες και θολές μορφές καινοτομίας. Μέσω των εμπορικών μηχανισμών που ελέγχουν την πολιτιστική δραστηριότητα, οι πρωτοποριακές τάσεις αποκόπτονται από τους κοινωνικούς τομείς που θα μπορούσαν να τις υποστηρίξουν…. “
“Μία επαναστατική δράση στην κουλτούρα πρέπει να έχει ως στόχο, όχι να ερμηνεύσει ή να εκφράσει τη ζωή αλλά να τη διευρύνει… Μαζί με τον τερματισμό της εκμετάλλευσης του ανθρώπου, θα πρέπει να εκλείψουν και τα πάθη, οι παρηγοριές και οι συνήθειες που αυτή γέννησε…”
“Πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα μία οργανωμένη, συλλογική εργασία, η οποία θα τείνει προς μία ενιαία χρήση όλων των μέσων ανατροπής της καθημερινής ζωής… Πρέπει να κατασκευάσουμε νέες ατμόσφαιρες, οι οποίες θα είναι προϊόν και ταυτόχρονα εργαλείο νέων συμπεριφορών. Σε ένα πρώτο στάδιο επομένως πρέπει να προβούμε σε μία εμπειρική χρήση των καθημερινών πρακτικών καθώς και των πολιτιστικών μορφών που υφίστανται σήμερα, μη αναγνωρίζοντας σε αυτές καμία αξία. Ακόμη και το ίδιο ακριβώς το κριτήριο “καινοτομία”, “μορφική επινόηση” έχει χάσει το νόημα του μέσα στα παραδοσιακά πλαίσια μίας τέχνης, δηλαδή, ενός ανεπαρκούς, αποσπασματικού μέσου, του οποίου οι μερικές ανανεώσεις είναι εκ των προτέρων ξεπερασμένες και επομένως αδύνατον να υπάρχξουν…”

“Η κεντρική μας ιδέα είναι εκείνη της κατασκευής καταστάσεων, δηλαδή, η συγκεκριμένη κατασκευή προσωρινών ατμοσφαιρών ζωής και ο μετασχηματισμός τους σε μια γεμάτη πάθος, ανώτερη ποιότητα. Πρέπει να αναπτύξουμε μία μεθοδική επέμβαση, με άξονα τους πολύπλοκους παράγοντες δύο συνιστωσών που βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση: α) το υλικό περιβάλλον της ζωής, β) τις συμπεριφορές που αυτό γεννά και οι οποίες το ανατρέπουν.
Οι προοπτικές δράσης μας επί του περιβάλλοντος, μας οδηγούν τελικά στην ιδέα της ενιαίας πολεοδομίας. Η τελευταία ορίζεται καταρχήν, από τη χρήση του συνόλου των τεχνικών ως μέσα που συμβάλλουν σε μία ολοκληρωμένη σύνθεση του περιβάλλοντος………”

“Η δράση μας στον τομέα της συμπεριφοράς… μπορεί να ορισθεί συνοπτικά ως μία επινόηση παιχνιδιών νέου τύπου. Ο σημαντικότερος στόχος μας πρέπει να είναι η διερεύνηση του σημαντικού μέρους της ζωής και η μέγιστη δυνατή μείωση των ασήμαντων στιγμών αυτής……. το καταστασιακό παιχνίδι διακρίνεται από την κλασική αντίληψη περί παιχνιδιού, στο μέτρο που αρνείται ριζικά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του δεύτερου καθώς και τον διαχωρισμό του από τη σημερινή ζωή. Αντιθέτως το καταστασιακό παιχνίδι εμπεριέχει μία ηθική επιλογή: τον αγώνα στο πλευρό εκείνων που εγγυώνται την μελλοντική ελευθερία και του παιχνιδιού. … μέχρι τώρα η άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να χρησιμοποιεί προς όφελος της τον ελεύθερο χρόνο, τον οποίο έχει αποσπάσει από αυτήν το επαναστατικό προλεταριάτο, αναπτύσσοντας έναν τεράστιο βιομηχανικό τομέα παραγωγής δραστηριοτήτων του ελεύθερου χρόνου, ο οποίος είναι ένα ασυναγώνιστο όργανο αποβλάκωσης του…”

“Μία αρχική προσπάθεια για έναν νέο τρόπο συμπεριφοράς παρουσιάστηκε ήδη με εκείνο που ονομάσαμε περιπλάνηση: Πρακτική μίας συναρπαστικής πορείας, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, η οποία στηρίζεται στο γρήγορο πέρασμα μέσα από ποικίλες ατμόσφαιρες…. η εφαρμογή αυτής της θέλησης για παιγνιώδη δημιουργία, πρέπει να επεκταθεί σε όλες τις γνωστές μορφές των ανθρωπίνων σχέσεων, έτσι ώστε να επηρεάζει, λόγου χάρη, την ιστορική εξέλιξη των συναισθημάτων όπως η φιλία και ο έρωτας.”

Κοινωνία του θεάματος: “Όλη η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής εκδηλώνεται σαν μία τεράστια συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι είχε άμεσα βιωθεί απομακρύνθηκε σε μία αναπαράσταση.”

“Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων μεσολαβημένη με εικόνες. Το θέαμα δεν μπορεί να νοηθεί σαν κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, σαν ένα προϊόν των τεχνικών μαζικής διάδοσης εικόνων. Είναι μάλλον μία κοσμοθεώρηση, πραγματωμένη, μεταφρασμένη υλικά. Είναι μία θεώρηση του κόσμου που έχει αντικειμενοποιηθεί. “
“Η συνείδηση της επιθυμίας και η επιθυμία της συνείδησης είναι ένα και το αυτό σχέδιο που, στην αρνητική του μορφή, επιθυμεί την κατάργηση των τάξεων… το αντίθετο του είναι η κοινωνία του θεάματος, όπου το εμπόρευμα αυτοθαυμάζεται μέσα σε έναν κόσμο που το ίδιο δημιούργησε….”
“όταν η ιδεολογία, που είναι η αφηρημένη βούληση του καθολικού και η ψευδαίσθηση του, νομιμοποιείται από την καθολική αφαίρεση και την έμπρακτη δικτατορία της ψευδαίσθησης πάνω στη σύγχρονη κοινωνία, δεν είναι πιο η βολουνταριστική πάλη του τμηματικού, αλλά ο θρίαμβος του…”
“Το θέαμα είναι η κατεξοχήν ιδεολογία, γιατί εκθέτει και εκδηλώνει, στην ολότητα του, την ουσία κάθε ιδεολογικού συστήματο: την εξαθλίωση, την καθυπόταξη και την άρνηση της πραγματικής ζωής…. είναι το ανώτερο στάδιο μίας επέκτασης που έστρεψε την ανάγκη ενάντια στη ζωή…”
“Αυτός που υπομένει παθητικά την αλλότρια καθημερινή του μοίρα ωθείται έτσι σε μία τρέλα που αντιδρά με χιμαιρικό τρόπο σε αυτή τη μοίρα, προσφεύγοντας σε μαγικές τεχνικές. Η αναγνώριση και η κατανάλωση των εμπορευμάτων, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της ψευδοαπόκρισης σε μια επικοινωνία χωρίς απόκριση…”

“το θέαμα δεν είναι ταυτόσημο με το απλό βλέμμα, ακόμα και όταν αυτό συνδυάζεται με την ακοή. Είναι αυτό που διαφεύγει από τη δραστηριότητα των ανθρώπων, από την αναθεώρηση και τη διόρθωση του έργου τους. Είναι το αντίθετο του διαλόγου..”
“Η αυτοχειραφέτηση ….. δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί ούτε από το απομονωμένο άτομο ούτε από το ατομικοποιημένο, υποκείμενο σε χειραγωγήσεις, πλήθος, αλλά μόνο από την τάξη που είναι ικανή να διαλύσει όλες τις τάξεις, αναθέτοντας όλη την εξουσία στην απο-αλλοτριωτική μορφή της υλοποιημένης δημοκρατίας: το Συμβούλιο,μέσα στο οποίο η πρακτική θεωρία αυτοελελέγχεται και παρακολουθεί τη δράση της. Μονάχα εκεί όπου τα άτομα είναι “άμεσα συνδεδεμένα με την καθολική ιστορία” μονάχα εκεί όπου ο διάλογος έχει οπλιστεί για να επιβάλλει θριαμβευτικά τους όρους του”

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ


Τα αποτελέσματα των “καλόπιστων προσπαθειών” της Αυτοκρατορίας να φέρει “ειρήνη”, “πρόοδο και δημοκρατία” σε ολόκληρο τον κόσμο…
Βασικός εχθρός της νέας εποχής δεν είναι άλλος από τα παιδιά… Μικρά και μεγάλα παιδιά…. Όσοι δεν θα πάψουν ποτέ να ρωτούν με αφέλεια… ΓΙΑΤΙ?

Ο Θεός παίζει ζάρια? ή Η εποχή του cyber-human


Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις διαπίστωναν οι κινέζοι αδερφοί μας πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια….
Ο μεταμοντέρνος αγνωστικισμός είναι η κυρίαρχη α-ιδεολογία της εποχής μας. Το τέλος των Μεγάλων Αφηγήσεων (μύθων, ιδεολογιών, θρησκευτικών παραλληρημάτων, εθνικισμών κλπ) οδήγησε στην ανάδυση ενός παρά-Λογου σχετικισμού, στη βάση του οποίου εδραιώνεται κάθε μορφή καιροσκοπικού “πολιτικού ρεαλισμού”. Ο σύγχρονος αγνωστικισμός αποτελεί το μαξιλάρι πάνω στον οποίο ξαπλώνουν ήσυχα τη συνείδηση τους οι διαχειριστές της Αυτοκρατορίας. Η α-ιδεολογία τους σκιαγραφεί το πιο εύελικτο και ευπροσάρμοστο μοντέλο διαχείρισης των κρίσεων της εποχής μας σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό βιολογικό επίπεδο. Οι αγνωστικιστές της Αυτοκρατορίας βάζουν στο ίδιο τσουβάλι λογική και θεολογία, φυσική, μεταφυσική και παραφυσική, μέθοδο και ομολογία, θεωρία και δόγμα. Αν μία εποχή ο αγνωστικισμός ταυτίστηκε με την αθεΐα σήμερα αποτελεί την απολογητική θεολογία των σύγχρονων “ιερατείων”. …. Το be continued….

Σήμερα ΕΣΕΙΣ αύριο ΕΜΕΙΣ….


Πώς να είναι να ξυπνάς από τους ήχους μίας σειρήνας;

Από τις κραυγές της μάνας γειτόνισας που ψάχνει κάτω από τα ερείπια το κορμάκι του παιδιού της;

Πώς είναι να βγαίνεις από τη συνήθεια σου;

Να γυρνάς το βλέμμα σου στον γαλάζιο καλοκαιρινό ουρανό κι αντί για το φτερούγισμα των περαστικών πουλιών να αντικρίζεις σιδερόφρακτα φρούρια να βομβαρδίζουν
τις ελπίδες σου;

Ποιος έφταιξε; Ποιος φταίει; Γιατί;


Να ο εχθρός…. Ο εχθρός είμαστε όλοι…. Είτε ως δυνητικοί ύποπτοι…. είτε ως παράπλευρες απώλειες….

Σήμερα ΕΣΕΙΣ αύριο ΕΜΕΙΣ….