Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία των “από κάτω”

του Raúl Zibechi

Ανάκτηση από Upside Down World

Πρωτογενής πηγή: La Jornada

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε σε μορφή pdf το κείμενο Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία “από κάτω”

Υπάρχει ένα πριν και ένα μετά του “Μικρού Ζαπατιστικού σχολείου”˙ του πρόσφατου κι αυτού που θα ακολουθήσει. Θα είναι μία αργή, διάχυτη επιρροή, που θα γίνει αισθητή σε μερικά χρόνια αλλά θα πλαισιώσει τη ζωή των από κάτω για δεκαετίες. Αυτό που βιώσαμε ήταν μία μη-θεσμική εκπαίδευση, όπου το εκπαιδευτικό υποκείμενο είναι η κοινότητα. Μία πρόσωπο με πρόσωπο αυτο-εκπαίδευση· μαθαίνοντας με το πνεύμα και με το σώμα, όπως θα έλεγε κι ο ποιητής.

Πρόκειται για μία μη-παιδαγωγική που εμπνέεται από την κουλτούρα των χωρικών: επιλέγουμε τους καλύτερους σπόρους, τους σκορπίζουμε στο γόνιμο έδαφος και ποτίζουμε τη γη ώστε να παραχθεί το θαύμα της βλάστησης, που ποτέ δεν είναι σίγουρο αλλά ούτε μπορεί να σχεδιαστεί.

Continue reading Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία των “από κάτω”

Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

του Franco Berardi «Bifo»

Επιμέλεια- μετάφραση: Θοδωρής Σάρας /

από http://www.minorcompositions.info/?p=1 Franco ‘Bifo’ Berardi (2009) Precarious Rhapsody: Semiocapitalism and the pathologies of post-alpha generation, Minor Compositions. London.

 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ

 

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση, αντιγραφή, και οποιαδήποτε χρήση του κειμένου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού κινήματος. Δεν επιτρέπεται καμία εμπορευματική, ή άλλου είδους χρήση που αντιβαίνει τις αξίες τις ελεύθερης κοινής χρήσης και διάθεσης του.

Περίληψη

Μια άπειρη σειρά διακλαδώσεων: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία της ζωή μας, τις αγάπες μας, αλλά επίσης και την ιστορία των εξεγέρσεων μας, των ηττών μας και την παλινορθώσεων της τάξης. Κάθε δεδομένη στιγμή διαφορετικά μονοπάτια ανοίγονται μπροστά μας, και συνεχώς διαφορετικές εναλλακτικές κατευθύνσεις μας παρουσιάζονται. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε, να αποκόψουμε από ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων και να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο. Αλλά μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε; Είναι πραγματικά ζήτημα επιλογής, όταν πάμε προς την μία κι όχι προς την άλλη κατεύθυνση; Είναι πραγματικά μια επιλογή, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στα εμπορικά κέντρα, όταν οι επαναστάσεις μετατρέπονται σε σφαγές, όταν τα έθνη μπαίνουν σε πόλεμο; Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, αλλά οι αλληλουχίες: μηχανές για την απελευθέρωση των επιθυμιών και μηχανισμοί ελέγχου επί του φαντασιακού. Η βασική διακλάδωση είναι πάντα αυτή: ανάμεσα στις μηχανές για την απελευθέρωση της επιθυμίας και τους μηχανισμούς του ελέγχου επί του φαντασιακού. Στην εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, οι τεχνικές κι οι αυτοματισμοί αποκτούν τον έλεγχο της κοινωνικής ψυχής.

Ο Franco Berardi Bifo είναι σύγχρονος συγγραφέας, θεωρητικός και ακτιβιστής των μέσων. Ίδρυσε το περιοδικό A / Traverso (1975-1981) και ήταν μέλος του προσωπικού του Ράδιο Αλίκη, του πρώτου ελεύθερου πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού στην Ιταλία (1976-1978). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Cyberpunk, The Panther and the Rhizome, Politics of Mutation, Philosophy and Politics in the Twilight of Modernity, and The Factory of Unhappiness. Αυτή τη στιγμή συνεργάζεται με το περιοδικό Derive Approdi και διδάσκει κοινωνική ιστορία της επικοινωνίας στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο.

Περιεχόμενα βιβλίου

Continue reading Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

Τέχνη και θέαμα στην κοινωνία των Δικτύων για μια νέα καταστασιακή Υπερδιεθνή

……Σαράντα χρόνια μετά το Μάη του 68 και λίγο παραπάνω από τα 50 χρόνια από τη δημοσιοποίηση της “Εκθεσης περί της κατασκευής καταστάσεων και των συνθηκών οργάνωσης και δράσης της διεθνούς καταστασιακής τάσης” του Γκυ Ντεμπώρ (Ελεύθερος τύπος Δεκέμβριος 1998)…
… Από το 1957 ο Ντεμπώρ περιέγραψε την έλευση της μεταμοντέρνας εποχής όπου “…οι νέες επιθυμίες που γεννιούνται δε βρίσκουν αντίκρυσμα, διότι, παρότι οι πόροι της εποχής επιτρέπουν την πραγμάτωση τους, η καθυστερημένη οικονομική δομή αδυνατεί να τους αξιοποιήσει. Ταυτόχρονα χάνει οποιαδήποτε συνοχή και η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Καταρχήν επειδή οι διαδοχικές κοσμοθεωρίες της έχουν χάσει κάθε συνοχή, με αποτέλεσμα να ρέπει η ιδεολογία προς αυτόν τον ιστορικό ιντεντερμενισμό…. κατά δεύτερο λόγο, επειδή συνυπάρχουν μέσα σε αυτή διάφορες αντιδραστικές σκέψεις….”
Η σύγχρονη κουλτούρα δηλαδή το σημερινό “σύμπλεγμα αισθητικής, συναισθημάτων και ηθών” προσδιορίζεται από τη μερική προσάρτηση νέων αξιών και την αντιπολιτιστική παραγωγή, χρησιμοποιώντας τα μέσα της μεγάλης βιομηχανίας (μυθιστόρημα, κινηματογράφο, τηλεόραση) οδηγεί στη διάχυση της μαζικής σύγχυσης και τη συνέχεια της αποβλάκωσης και μετά το σχολείο και την οικογένεια…
Για τον Ντεμπώρ η κυρίαρχη ιδεολογία “οργανώνει τον εκχυδαϊσμό των ανατρεπτικών ανακαλύψεων και αφού τις αποστειρώσει, τις διαδίδει ευρέως…”
“Στη σφαίρα της κουλτούρας η αστική τάξη προσπαθεί να εκτρέψει την κλίση προς το νέο – η οποία είναι επικίνδυνη για αυτήν – προς ορισμένες εκφυλισμένες, ακίνδυνες και θολές μορφές καινοτομίας. Μέσω των εμπορικών μηχανισμών που ελέγχουν την πολιτιστική δραστηριότητα, οι πρωτοποριακές τάσεις αποκόπτονται από τους κοινωνικούς τομείς που θα μπορούσαν να τις υποστηρίξουν…. “
“Μία επαναστατική δράση στην κουλτούρα πρέπει να έχει ως στόχο, όχι να ερμηνεύσει ή να εκφράσει τη ζωή αλλά να τη διευρύνει… Μαζί με τον τερματισμό της εκμετάλλευσης του ανθρώπου, θα πρέπει να εκλείψουν και τα πάθη, οι παρηγοριές και οι συνήθειες που αυτή γέννησε…”
“Πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα μία οργανωμένη, συλλογική εργασία, η οποία θα τείνει προς μία ενιαία χρήση όλων των μέσων ανατροπής της καθημερινής ζωής… Πρέπει να κατασκευάσουμε νέες ατμόσφαιρες, οι οποίες θα είναι προϊόν και ταυτόχρονα εργαλείο νέων συμπεριφορών. Σε ένα πρώτο στάδιο επομένως πρέπει να προβούμε σε μία εμπειρική χρήση των καθημερινών πρακτικών καθώς και των πολιτιστικών μορφών που υφίστανται σήμερα, μη αναγνωρίζοντας σε αυτές καμία αξία. Ακόμη και το ίδιο ακριβώς το κριτήριο “καινοτομία”, “μορφική επινόηση” έχει χάσει το νόημα του μέσα στα παραδοσιακά πλαίσια μίας τέχνης, δηλαδή, ενός ανεπαρκούς, αποσπασματικού μέσου, του οποίου οι μερικές ανανεώσεις είναι εκ των προτέρων ξεπερασμένες και επομένως αδύνατον να υπάρχξουν…”

“Η κεντρική μας ιδέα είναι εκείνη της κατασκευής καταστάσεων, δηλαδή, η συγκεκριμένη κατασκευή προσωρινών ατμοσφαιρών ζωής και ο μετασχηματισμός τους σε μια γεμάτη πάθος, ανώτερη ποιότητα. Πρέπει να αναπτύξουμε μία μεθοδική επέμβαση, με άξονα τους πολύπλοκους παράγοντες δύο συνιστωσών που βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση: α) το υλικό περιβάλλον της ζωής, β) τις συμπεριφορές που αυτό γεννά και οι οποίες το ανατρέπουν.
Οι προοπτικές δράσης μας επί του περιβάλλοντος, μας οδηγούν τελικά στην ιδέα της ενιαίας πολεοδομίας. Η τελευταία ορίζεται καταρχήν, από τη χρήση του συνόλου των τεχνικών ως μέσα που συμβάλλουν σε μία ολοκληρωμένη σύνθεση του περιβάλλοντος………”

“Η δράση μας στον τομέα της συμπεριφοράς… μπορεί να ορισθεί συνοπτικά ως μία επινόηση παιχνιδιών νέου τύπου. Ο σημαντικότερος στόχος μας πρέπει να είναι η διερεύνηση του σημαντικού μέρους της ζωής και η μέγιστη δυνατή μείωση των ασήμαντων στιγμών αυτής……. το καταστασιακό παιχνίδι διακρίνεται από την κλασική αντίληψη περί παιχνιδιού, στο μέτρο που αρνείται ριζικά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα του δεύτερου καθώς και τον διαχωρισμό του από τη σημερινή ζωή. Αντιθέτως το καταστασιακό παιχνίδι εμπεριέχει μία ηθική επιλογή: τον αγώνα στο πλευρό εκείνων που εγγυώνται την μελλοντική ελευθερία και του παιχνιδιού. … μέχρι τώρα η άρχουσα τάξη έχει κατορθώσει να χρησιμοποιεί προς όφελος της τον ελεύθερο χρόνο, τον οποίο έχει αποσπάσει από αυτήν το επαναστατικό προλεταριάτο, αναπτύσσοντας έναν τεράστιο βιομηχανικό τομέα παραγωγής δραστηριοτήτων του ελεύθερου χρόνου, ο οποίος είναι ένα ασυναγώνιστο όργανο αποβλάκωσης του…”

“Μία αρχική προσπάθεια για έναν νέο τρόπο συμπεριφοράς παρουσιάστηκε ήδη με εκείνο που ονομάσαμε περιπλάνηση: Πρακτική μίας συναρπαστικής πορείας, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, η οποία στηρίζεται στο γρήγορο πέρασμα μέσα από ποικίλες ατμόσφαιρες…. η εφαρμογή αυτής της θέλησης για παιγνιώδη δημιουργία, πρέπει να επεκταθεί σε όλες τις γνωστές μορφές των ανθρωπίνων σχέσεων, έτσι ώστε να επηρεάζει, λόγου χάρη, την ιστορική εξέλιξη των συναισθημάτων όπως η φιλία και ο έρωτας.”

Κοινωνία του θεάματος: “Όλη η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής εκδηλώνεται σαν μία τεράστια συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι είχε άμεσα βιωθεί απομακρύνθηκε σε μία αναπαράσταση.”

“Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων μεσολαβημένη με εικόνες. Το θέαμα δεν μπορεί να νοηθεί σαν κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, σαν ένα προϊόν των τεχνικών μαζικής διάδοσης εικόνων. Είναι μάλλον μία κοσμοθεώρηση, πραγματωμένη, μεταφρασμένη υλικά. Είναι μία θεώρηση του κόσμου που έχει αντικειμενοποιηθεί. “
“Η συνείδηση της επιθυμίας και η επιθυμία της συνείδησης είναι ένα και το αυτό σχέδιο που, στην αρνητική του μορφή, επιθυμεί την κατάργηση των τάξεων… το αντίθετο του είναι η κοινωνία του θεάματος, όπου το εμπόρευμα αυτοθαυμάζεται μέσα σε έναν κόσμο που το ίδιο δημιούργησε….”
“όταν η ιδεολογία, που είναι η αφηρημένη βούληση του καθολικού και η ψευδαίσθηση του, νομιμοποιείται από την καθολική αφαίρεση και την έμπρακτη δικτατορία της ψευδαίσθησης πάνω στη σύγχρονη κοινωνία, δεν είναι πιο η βολουνταριστική πάλη του τμηματικού, αλλά ο θρίαμβος του…”
“Το θέαμα είναι η κατεξοχήν ιδεολογία, γιατί εκθέτει και εκδηλώνει, στην ολότητα του, την ουσία κάθε ιδεολογικού συστήματο: την εξαθλίωση, την καθυπόταξη και την άρνηση της πραγματικής ζωής…. είναι το ανώτερο στάδιο μίας επέκτασης που έστρεψε την ανάγκη ενάντια στη ζωή…”
“Αυτός που υπομένει παθητικά την αλλότρια καθημερινή του μοίρα ωθείται έτσι σε μία τρέλα που αντιδρά με χιμαιρικό τρόπο σε αυτή τη μοίρα, προσφεύγοντας σε μαγικές τεχνικές. Η αναγνώριση και η κατανάλωση των εμπορευμάτων, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της ψευδοαπόκρισης σε μια επικοινωνία χωρίς απόκριση…”

“το θέαμα δεν είναι ταυτόσημο με το απλό βλέμμα, ακόμα και όταν αυτό συνδυάζεται με την ακοή. Είναι αυτό που διαφεύγει από τη δραστηριότητα των ανθρώπων, από την αναθεώρηση και τη διόρθωση του έργου τους. Είναι το αντίθετο του διαλόγου..”
“Η αυτοχειραφέτηση ….. δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί ούτε από το απομονωμένο άτομο ούτε από το ατομικοποιημένο, υποκείμενο σε χειραγωγήσεις, πλήθος, αλλά μόνο από την τάξη που είναι ικανή να διαλύσει όλες τις τάξεις, αναθέτοντας όλη την εξουσία στην απο-αλλοτριωτική μορφή της υλοποιημένης δημοκρατίας: το Συμβούλιο,μέσα στο οποίο η πρακτική θεωρία αυτοελελέγχεται και παρακολουθεί τη δράση της. Μονάχα εκεί όπου τα άτομα είναι “άμεσα συνδεδεμένα με την καθολική ιστορία” μονάχα εκεί όπου ο διάλογος έχει οπλιστεί για να επιβάλλει θριαμβευτικά τους όρους του”

Ο Θεός παίζει ζάρια? ή Η εποχή του cyber-human


… τα στοιχεία εκείνα, τα οποία χαρακτηρίζουν το μεταμοντέρνο αγνωστικισμό των cyber-humans, είναι μία αισθητική του pastiche (Jameson) ή καλύτερα μίας υπερκείμενης (hypertextual) κουλτούρας, η οποία διαμορφώνεται κύρια στο επίπεδο των καθημερινών επαφών των δισεκατομυρίων ανθρώπων. Τα κομβικά στοιχεία αυτής της κουλτούρας είναι: 1. η υπερκατανάλωση συμβόλων και αξιών. 2. Η υπερκατανάλωση αυτή δημιουργείται, παράγεται και αναπαράγεται στα πλαίσια των θεσμών της κοινωνίας του θεάματος, το ανώτατο στάδιο του φετιχισμού του εμπορεύματος. 3. η υπερκατανάλωση συνοδεύεται από μία ευδαιμονική στάση απέναντι στο εφήμερο των εμπειριών, σχέσεων και τελικά της ζωής 4. η υπερκατανάλωση συμβόλων και αξιών εδραιώνεται σε μία λογική ευελιξίας, προσωρινότητας, και διαρκούς κινητικότητας μέσα στα δίκτυα που ζουν, δημιουργούν, επικοινωνούν, παράγουν, αναπαράγουν και αναπαράγονται οι σύγχρονοι άνθρωποι.

Η ανάδυση και κυριαρχία του δικτύου ως μορφή οργάνωσης και επικοινωνίας των σύγχρονων σχέσεων στηρίζει και επεκτείνει τη διάχυση της κουλτούρας του αγνωστικισμού, τα κομβικά σημεία του οποίου “κατοικούν” στους κόμβους των δικτυακών οργανώσεων στις μητροπόλεις της Αυτοκρατορίας…. to be continued….

Ο Θεός παίζει ζάρια? ή Η εποχή του cyber-human


Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις διαπίστωναν οι κινέζοι αδερφοί μας πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια….
Ο μεταμοντέρνος αγνωστικισμός είναι η κυρίαρχη α-ιδεολογία της εποχής μας. Το τέλος των Μεγάλων Αφηγήσεων (μύθων, ιδεολογιών, θρησκευτικών παραλληρημάτων, εθνικισμών κλπ) οδήγησε στην ανάδυση ενός παρά-Λογου σχετικισμού, στη βάση του οποίου εδραιώνεται κάθε μορφή καιροσκοπικού “πολιτικού ρεαλισμού”. Ο σύγχρονος αγνωστικισμός αποτελεί το μαξιλάρι πάνω στον οποίο ξαπλώνουν ήσυχα τη συνείδηση τους οι διαχειριστές της Αυτοκρατορίας. Η α-ιδεολογία τους σκιαγραφεί το πιο εύελικτο και ευπροσάρμοστο μοντέλο διαχείρισης των κρίσεων της εποχής μας σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό βιολογικό επίπεδο. Οι αγνωστικιστές της Αυτοκρατορίας βάζουν στο ίδιο τσουβάλι λογική και θεολογία, φυσική, μεταφυσική και παραφυσική, μέθοδο και ομολογία, θεωρία και δόγμα. Αν μία εποχή ο αγνωστικισμός ταυτίστηκε με την αθεΐα σήμερα αποτελεί την απολογητική θεολογία των σύγχρονων “ιερατείων”. …. Το be continued….

Free culture manifesto

FreeCulture.organ international student movement for free culture
Free Culture Manifesto
The mission of the Free Culture movement is to build a bottom-up, participatory structure to society and culture, rather than a top-down, closed, proprietary structure. Through the democratizing power of digital technology and the Internet, we can place the tools of creation and distribution, communication and collaboration, teaching and learning into the hands of the common person — and with a truly active, connected, informed citizenry, injustice and oppression will slowly but surely vanish from the earth.
We believe that culture should be a two-way affair, about participation, not merely consumption. We will not be content to sit passively at the end of a one-way media tube. With the Internet and other advances, the technology exists for a new paradigm of creation, one where anyone can be an artist, and anyone can succeed, based not on their industry connections, but on their merit.
We refuse to accept a future of digital feudalism where we do not actually own the products we buy, but we are merely granted limited uses of them as long as we pay the rent. We must halt and reverse the recent radical expansion of intellectual property rights, which threaten to reach the point where they trump any and all other rights of the individual and society. ……..