Η νέα κοινωνική Τάξη της Αυτοοργάνωσης, μηχανή πολέμου, για την έξοδο από την κυριαρχία.

του Θοδωρή Σάρα

Κατεβάστε ελεύθερα το κείμενο από εδώ 

Οι σκέψεις που ακολουθούν τοποθετούνται μέσα στη φωτιά της εξέγερσης, του διαρκούς πειραματισμού και της δημιουργίας. Είναι ατελείωτες και ατέρμονες όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αγωνίζονται και δημιουργούν ελεύθερα μέσα σε αυτόν τον κόσμο, εναντίον του υπάρχοντος, για την υπέρβαση του.

Καπιταλισμός-κρατισμός: Η μηχανή που σκοτώνει.

Αυτή τη στιγμή διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο μία μεγάλη επίθεση στο σύνολο των πληθυσμών, που κατατάσσονται στη βάση της πυραμίδας της κυριαρχίας, όπως αυτή αναδύεται στα δίκτυα του παγκόσμιου καπιταλιστικού τύπου διακυβέρνησης. Με πιλότους υπερεθνικούς μηχανισμούς και δίκτυα διακυβέρνησης (ΔΝΤ, Διεθνείς τράπεζες, Περιφερειακές Ενώσεις, ΜΜΕ, στρατιωτικές ενώσεις κλπ) αναδύεται ένας νέος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής- της κατανάλωσης- της  επικοινωνίας με σκοπό φυσικά το καπιταλιστικό κέρδος, τις νέες περιφράξεις – σε δομές, πόρους, ενέργεια, γνώση, υγεία, πατέντες κλπ – τον κοινωνικό έλεγχο και την επανεκκίνηση του συστήματος μέσω μίας νέας διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης.

Η γνώση, η εργασία, και η γνωστική εργασία είναι στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης  αφού στα δίκτυα του δυτικού καπιταλισμού, αποτελεί το βασικό  τομέα παραγωγής υπεραξίας, όχι μόνο στο επίπεδο της παραγωγής, αλλά και σε συμβολικό-σημειακό επίπεδο – είτε αυτό είναι το θέαμα, είτε η έρευνα, είτε η διαχείριση υποδομών πληροφορίας κλπ. Οφείλουμε πλέον να θεωρούμε την γνωστική εργασία όχι ως εργατική ή διευθυντική δύναμη,  αλλά βασικό λιπαντικό της παγκόσμιας μηχανής κυριαρχίας, των κεφαλαίων, του θεάματος, και των υπερκρατικών μηχανισμών. Η γνωστική εργασία, το κογκνιταριάτο, τα τελευταία τριάντα χρόνια παράγει, δημιουργεί αξία μέσω της έρευνας, και της επικοινωνίας ακόμα και στο επίπεδο της σημειολογίας. Στην περιοχή του άξονα Ευρώπης-Αμερικής δηλώνεται ανοιχτά εδώ και αρκετά χρόνια, η προσπάθεια μετατροπής της πλειοψηφίας των γνωστικών εργαζόμενων, σε μία επισφαλή δυνητική μάζα-απόθεμα για τα εκάστοτε κυβερνητικά σχέδια της βιομηχανίας , των δικτύων-κρατών, και των Μμε. Τα χαρακτηριστικά του κογκνιταριάτου: ευελιξία, διαβίου μάθηση, εξατομίκευση, κατάρτιση, το εντάσσει ως επιμέρους μηχανή στη συναρμογή των ροών της κυριαρχίας, σε κεφαλαιοκρατικό, υπερ-κρατικό, κι επικοινωνιακό επίπεδο. Η εποχή της ταξικής ειρήνευσης κογκνιτάριων – κεφαλαίου, τελείωσε με το τέλος και της εποχής του καζινο-καπιταλισμού.

Ο ιδιότυπος οικονομικός πόλεμος που έχουν κηρύξει τα αφεντικά σε όλο τον κόσμο, τείνει πλέον να δημιουργεί τριτοκοσμικές συνθήκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης μέσα στις ίδιες τις  μητροπόλεις του καπιταλισμού. Παράλληλα μία πιθανή παρέμβαση στην κατανάλωση των δισεκατομμυρίων κολασμένων της μισθωτής εργασίας στην Κίνα την Ινδία και αλλού, δημιουργεί οικονομίστικα και μόνο,  συνθήκες δυνητικής ανάκαμψης του καπιταλισμού-κρατισμού. Από την άλλη πλευρά η Κίνα έχει ήδη μπει στην τροχιά της δημιουργίας της δικής της γνωστικής τάξης εργαζομένων με την προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναγνωρίζοντας έτσι τη σημασία της, στην παραγωγή, την αναπαραγωγή και την κυκλοφορία των καπιταλιστικών ροών, στους τομείς της έρευνας, της διοίκησης, του μάρκετινγκ, της διαφήμισης, κλπ

Όλα αυτά συνδέονται με την ανάδυση ενός νέου μοντέλου υποκειμενοποίησης των ατόμων, δηλαδή τεχνικών βιοπολιτικού και ανατομικού ελέγχου του εαυτού, που βασίζεται στη διασπορά του φόβου, και του τρόμου, αντί της κλασσικής υποκειμενοποίησης που στηριζόταν στον έλεγχο και την εσωτερίκευση ως αξιακών μεγεθών της μεγέθυνσης, της ανάπτυξης, της καριέρας, της κατανάλωσης σημείων θεάματος κλπ της προηγούμενης φάσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το ένστικτο του θανάτου κινητοποιεί οποιαδήποτε καταναλωτική, θεαματική, και άλλη στάση των ατόμων, δημιουργώντας μία νέα κωδικοποίηση των ροών της καθημερινότητας, που βασίζεται στην just in time διαχείριση του χρόνου και του χώρου, στην ανάδυση μίας κουλτούρας του εφήμερου ατομικισμού, και της εξατομίκευσης. Η διαχείριση του θανάτου, η θέληση της μηχανής του καπιταλισμού να προβλέψει κάθε συμπεριφορά διακινδύνευσης (ρίσκου) οδηγεί στην κατασκευή προφίλ δυνητικά επικίνδυνων, παραβατικών συμπεριφορών, στους τομείς της υγείας, του πόλεμου, της ασφάλειας κλπ. Το μοντέλο αυτό συνδέεται με την ανάδυση μίας νέας μηχανής επιτήρησης, που βασίζεται στην επιτήρηση των πληροφοριακών ιχνών, τη δημιουργία δυνητικών προφίλ, καθενός από εμάς, και την αποθήκευση τους σε τεράστιες βάσεις δεδομένων – εφοριακών, DNA, δικαστικών, κλπ. Είναι το κυβερνοπτικό όπως περιέγραψα και αλλού, όπου: επιτήρηση και προσομοίωση του ρίσκου είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας κυριαρχίας, που ελέγχει το κυβερνοσώμα των κολασμένων.

Continue reading Η νέα κοινωνική Τάξη της Αυτοοργάνωσης, μηχανή πολέμου, για την έξοδο από την κυριαρχία.

Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

του Franco Berardi «Bifo»

Επιμέλεια- μετάφραση: Θοδωρής Σάρας /

από http://www.minorcompositions.info/?p=1 Franco ‘Bifo’ Berardi (2009) Precarious Rhapsody: Semiocapitalism and the pathologies of post-alpha generation, Minor Compositions. London.

 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ

 

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση, αντιγραφή, και οποιαδήποτε χρήση του κειμένου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού κινήματος. Δεν επιτρέπεται καμία εμπορευματική, ή άλλου είδους χρήση που αντιβαίνει τις αξίες τις ελεύθερης κοινής χρήσης και διάθεσης του.

Περίληψη

Μια άπειρη σειρά διακλαδώσεων: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία της ζωή μας, τις αγάπες μας, αλλά επίσης και την ιστορία των εξεγέρσεων μας, των ηττών μας και την παλινορθώσεων της τάξης. Κάθε δεδομένη στιγμή διαφορετικά μονοπάτια ανοίγονται μπροστά μας, και συνεχώς διαφορετικές εναλλακτικές κατευθύνσεις μας παρουσιάζονται. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε, να αποκόψουμε από ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων και να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο. Αλλά μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε; Είναι πραγματικά ζήτημα επιλογής, όταν πάμε προς την μία κι όχι προς την άλλη κατεύθυνση; Είναι πραγματικά μια επιλογή, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στα εμπορικά κέντρα, όταν οι επαναστάσεις μετατρέπονται σε σφαγές, όταν τα έθνη μπαίνουν σε πόλεμο; Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, αλλά οι αλληλουχίες: μηχανές για την απελευθέρωση των επιθυμιών και μηχανισμοί ελέγχου επί του φαντασιακού. Η βασική διακλάδωση είναι πάντα αυτή: ανάμεσα στις μηχανές για την απελευθέρωση της επιθυμίας και τους μηχανισμούς του ελέγχου επί του φαντασιακού. Στην εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, οι τεχνικές κι οι αυτοματισμοί αποκτούν τον έλεγχο της κοινωνικής ψυχής.

Ο Franco Berardi Bifo είναι σύγχρονος συγγραφέας, θεωρητικός και ακτιβιστής των μέσων. Ίδρυσε το περιοδικό A / Traverso (1975-1981) και ήταν μέλος του προσωπικού του Ράδιο Αλίκη, του πρώτου ελεύθερου πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού στην Ιταλία (1976-1978). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Cyberpunk, The Panther and the Rhizome, Politics of Mutation, Philosophy and Politics in the Twilight of Modernity, and The Factory of Unhappiness. Αυτή τη στιγμή συνεργάζεται με το περιοδικό Derive Approdi και διδάσκει κοινωνική ιστορία της επικοινωνίας στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο.

Περιεχόμενα βιβλίου

Continue reading Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

Μανιφέστο του Μετα-φουτουρισμού

Του Φράνκο (Μπίφο) Μπεράρντι

απόσπασμα από το υπό δημοσίευση κείμενο του Μπίφο: “Επισφαλής Ραψωδία. Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς”

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Εκατό χρόνια πριν, στην πρώτη σελίδα της Le Figaro, για την αισθητική συνείδηση του κόσμου, ο Filippo Tommaso Marinetti δημοσίευσε το μανιφέστο που εγκαινίασε τον αιώνα που πίστευε στο μέλλον. Το 1909 το μανιφέστο ξεκίνησε γρήγορα μια διαδικασία όπου ο συλλογικός οργανισμός της ανθρωπότητας έγινε μηχανικός. Το γίγνεσθαι-μηχανή έχει φτάσει στο φινάλε του με τις αλληλουχίες του παγκόσμιου ιστού και έχει τώρα ανατραπεί από την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που στηρίχτηκε στην μελλοντοποίηση της οικονομίας, το χρέος και την οικονομική της υπόσχεση. Αυτή η υπόσχεση έχει τελειώσει. Η εποχή του μετα-μέλλοντος έχει ξεκινήσει.
Μανιφέστο του Μετα-φουτουρισμού
Franco “Bifo” Berardi
Διαβάζετε δημιουργικά στα αγγλικά από τους Erik Empson και Arianna Bove
 1. Θέλουμε να τραγουδήσουμε τον κίνδυνο του έρωτα, την καθημερινή δημιουργία μιας γλυκιάς ενέργειας που ποτέ δεν είναι διασκορπισμένη.
2. Τα ουσιώδη στοιχεία της ποίησης μας θα είναι η ειρωνεία, η τρυφερότητα και η εξέγερση.
3. Η ιδεολογία και η διαφήμιση έχουν εξυψώσει τη μόνιμη κινητοποίηση των παραγωγικών και νευρικών ενεργειών της ανθρωπότητας προς την κατεύθυνση των κερδών και του πολέμου. Θέλουμε να εξυψώσουμε την τρυφερότητα, τον ύπνο και την έκσταση, την λιτότητα των αναγκών και την ευχαρίστηση των αισθήσεων.
4. Δηλώνουμε ότι το μεγαλείο του κόσμου έχει εμπλουτιστεί με μία νέα ομορφιά: την ομορφιά της αυτονομίας. Κάθε μία στο ρυθμό της· κανείς δεν πρέπει να περιορίζεται σε πορεία με ομοιόμορφο βήμα. Τα αυτοκίνητα έχουν χάσει τη γοητεία της σπανιότητας και πάνω απ ‘όλα δεν μπορούν πλέον να εκτελέσουν το καθήκον για το οποίο σχεδιάστηκαν: η ταχύτητα έχει επιβραδυνθεί. Τα αυτοκίνητα είναι ακίνητα σαν ηλίθιες χελώνες που κοιμούνται ελαφριά στην κυκλοφορία της πόλης. Μόνο η βραδύτητα είναι γρήγορη.
 5. Θέλουμε να τραγουδήσουμε τον άντρα και τη γυναίκα που ο ένας χαϊδεύει τον άλλο, για να γνωρίσει ο ένας τον άλλο και τον κόσμο καλύτερα.
6. Η ποιήτρια πρέπει να δαπανήσει τον εαυτό της με ζεστασιά και γενναιοδωρία για να αυξήσει τη δύναμη της συλλογικής νόησης και να ελαττώσει τον χρόνο της μισθωτής εργασίας.
7. Η ομορφιά υπάρχει μόνο μέσα στην αυτονομία. Κανένα έργο που δεν εκφράζει τη νοημοσύνη του δυνατού δεν μπορεί να είναι ένα αριστούργημα. Η ποίηση είναι μία γέφυρα που καλουπώνεται πάνω από την άβυσσο του τίποτα για να επιτρέψει την ανταλλαγή διαφορετικών φαντασιών και να ελευθερώσει τις μοναδικότητες.
 8. Είμαστε στο έσχατο ακρωτήρι των αιώνων … πρέπει να κοιτάξουμε πίσω για να θυμηθούμε την άβυσσο της βίας και του τρόμου που η στρατιωτική επιθετικότητα και η εθνικιστική άγνοια είναι σε θέση να ξυπνήσει οποιαδήποτε στιγμή στο χρόνο. Έχουμε ζήσει στο στάσιμο χρόνο της θρησκείας για πολύ καιρό. Η πανταχού παρούσα και αιώνια ταχύτητα είναι ήδη πίσω μας, στο διαδίκτυο, ώστε μπορούμε να ξεχάσουμε τις συγκεκομμένες ρίμες του και να βρούμε το μοναδικό μας ρυθμό.
9. Θέλουμε να γελοιοποιήσουμε τους ηλίθιους που διέδωσαν το λόγο του πολέμου: τους φανατικούς του ανταγωνισμού, τους φανατικούς των γενειοφόρων θεών που υποκινούν σφαγές, τους φανατικούς που τρομοκρατούνται από την αφοπλιστική θηλυκότητα που ανθίζει σε όλους μας.
10. Απαιτούμε η τέχνη να μετατραπεί σε μια δύναμη μεταβολής της ζωής. Αναζητούμε να καταργήσουμε το διαχωρισμό μεταξύ ποίησης και μαζικής επικοινωνίας, να ανακτήσουμε τη δύναμη των μέσων από τους εμπόρους και να το επιστρέψουμε στους ποιητές και τους σοφούς.
11. Θα τραγουδήσουμε τα μεγάλα πλήθη που μπορούν να απελευθερωθούν επιτέλους από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας και μέσω της αλληλεγγύης θα εξεγερθούν κατά της εκμετάλλευσης. Θα τραγουδήσουμε για τον άπειρο ιστό της γνώσης και της εφεύρεσης, της άυλης τεχνολογίας που μας ελευθερώνει από τη φυσική στέρηση. Θα τραγουδήσουμε το επαναστατικό κογκνιταριάτο το οποίο είναι σε επαφή με το σώμα του. Εμείς θα τραγουδήσουμε στο άπειρο του παρόντος και θα εγκαταλείψουμε την ψευδαίσθηση του μέλλοντος.

Η Ανάδυση της γνωστικής εργατικής τάξης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.
Άρθρο παρέμβασης του Θοδωρή Σάρας στην ευρωπαϊκή συζήτηση στα πλαίσια του kafca

Περίληψη

Στο κείμενο αυτό γίνεται προσπάθεια να περιγράψω τις διαδικασίες εκείνες στο επίπεδο της διαβίου εκπαίδευσης αλλά και των καθημερινών αγώνων του πλήθους των εργαζόμενων, οι οποίες ίσως οδηγούν στην κατασκευή ενός νέου στρώματος γνωστικής εργασία, που δυνητικά και όχι ενεργά αναδύεται ως αυτοοργανωμένη τάξη (order) που υπερβαίνει τις κυρίαρχες μηχανές κράτους και καπιταλισμού.
(κογκνιταριάτο, διαβίου εκπαίδευση, σημειοκαπιταλισμός, αυτοοργανωμένη τάξη, αυτονομία)

Franco Berardi Bifo: Γνωστική εργατική τάξη (Κογκνιταριάτο) και Υποκειμενοποίηση

Μετάφραση – Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας σε μορφή open office το βρίσκετετε στο rebelnet
Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

Πρωτότυπο: Franco Berardi Bifo, Cognitarian Subjectivation e-flux journal, November 2010, v. 20

Τα πρόσφατα χρόνια γίναμε μάρτυρες ενός νέου τεχνο-κοινωνικού πλαισίου σύγχρονης υποκειμενοποίησης. Και θα ήθελα να αναζητήσω αν μία διαδικασία αυτόνομου, συλλογικού αυτοπροσδιορισμού είναι δυνατή στην παρούσα εποχή. Η έννοια της “γενικής διάνοιας” που συνδέεται με την ιταλική μετα-εργατιστική σκέψη στα 1990 (Paolo Virno, Maurizio Lazzarato, Christian Marazzi) δίνει έμφαση στην διάδραση ανάμεσα στην εργασία και τη γλώσσα: η κοινωνική εργασία είναι ο ατελείωτος ανασυνδυασμός μυριάδων θραυσμάτων παράγοντας, επεξεργάζοντας, διανέμοντας, και αποκωδικοποιώντας σημεία και πληροφοριακές μονάδες κάθε είδους. Κάθε σημειωτικό τμήμα που παράγεται από έναν πληροφοριακό εργάτη πρέπει να ανταποκρίνεται και να ταιριάζει σε αναρίθμητα άλλα σημειωτικά τμήματα προκειμένου να μοροφοποιήσει το συνδυαστικό πλαίσιο του πληροφοριακού- εμπορεύματος, του σημειο-κεφαλαίου.

Το σημειο-κεφάλαιο τοποθετεί τις νευρο-ψυχικές ενέργειες στην εργασία, υποβάλλοντας τες στη μηχανιστική ταχύτητα, αναγκάζοντας την γνωστική δραστηριότητα να ακολουθήσει το ρυθμό της δικτυωμένης παραγωγής. Ως αποτέλεσμα, η συναισθηματική σφαίρα συνδεδεμένη με τη νόηση πιέζεται στα όρια της. Ο κυβερνοχώρος υπερφορτώνει τον κυβερνοχρόνο, γιατί ο κυβερνοχώρος είναι μία απεριόριστη σφαίρα η ταχύτητα της οποίας επιταχύνεται χωρίς όρια, ενώ ο κυβερνοχρόνος (ο οργανικός χρόνος της προσοχής, της μνήμης, της φαντασίας) δεν μπορεί να επιταχυνθεί πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο – αλλιώς σπάζει. Και πραγματικά σπάζει, καταρρέει κάτω από το στρες της υπερ-παραγωγικότητας. Μία επιδημία πανικού και κατάθλιψης διαχέεται τώρα σε ολόκληρα τα κυκλώματα του κοινωνικού εγκεφάλου. Η τωρινή κρίση στην παγκόσμια οικονομία έχει πολλά να κάνει με αυτό το νευρικό κλονισμό. Ο Μαρξ μίλησε για την υπερπαραγωγή, εννοώντας την υπέρβαση των διαθέσιμων αγαθών που μπορούν να απορροφηθούν από την κοινωνική αγορά. Αλλά σήμερα είναι ο κοινωνικός εγκέφαλος που δέχεται επίθεση από την συντριπτική προσφορά των αγαθών που απαιτούν προσοχή. Το κοινωνικό εργοστάσιο έχει γίνει το εργοστάσιο της δυστυχίας: η γραμμή συναρμολόγησης της δικτυακής παραγωγής εκμεταλλεύεται άμεσα την συναισθηματική ενέργεια της γνωστικής τάξης.

Continue reading Franco Berardi Bifo: Γνωστική εργατική τάξη (Κογκνιταριάτο) και Υποκειμενοποίηση