Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία των “από κάτω”

του Raúl Zibechi

Ανάκτηση από Upside Down World

Πρωτογενής πηγή: La Jornada

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε σε μορφή pdf το κείμενο Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία “από κάτω”

Υπάρχει ένα πριν και ένα μετά του “Μικρού Ζαπατιστικού σχολείου”˙ του πρόσφατου κι αυτού που θα ακολουθήσει. Θα είναι μία αργή, διάχυτη επιρροή, που θα γίνει αισθητή σε μερικά χρόνια αλλά θα πλαισιώσει τη ζωή των από κάτω για δεκαετίες. Αυτό που βιώσαμε ήταν μία μη-θεσμική εκπαίδευση, όπου το εκπαιδευτικό υποκείμενο είναι η κοινότητα. Μία πρόσωπο με πρόσωπο αυτο-εκπαίδευση· μαθαίνοντας με το πνεύμα και με το σώμα, όπως θα έλεγε κι ο ποιητής.

Πρόκειται για μία μη-παιδαγωγική που εμπνέεται από την κουλτούρα των χωρικών: επιλέγουμε τους καλύτερους σπόρους, τους σκορπίζουμε στο γόνιμο έδαφος και ποτίζουμε τη γη ώστε να παραχθεί το θαύμα της βλάστησης, που ποτέ δεν είναι σίγουρο αλλά ούτε μπορεί να σχεδιαστεί.

Continue reading Η αυτόνομη ζαπατιστική εκπαίδευση: τα μικρά σχολεία των “από κάτω”

Εκπαιδεύοντας στην αντίσταση: τα αυτόνομα σχολεία των Ζαπατίστας

Κατεβάστε σε μορφή pdf το κείμενο Εκπαιδεύοντας στην αντίσταση: τα αυτόνομα σχολεία των Ζαπατίστας

της Angélica Rico*

Ανάκτηση από roarmag.org

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

ZapatistaKids

Η ζαπατιστική εκπαίδευση διασχίζει ευρύτερες περιοχές της εναλλακτικής γνώσης και της ύπαρξης, και προσφέρει ένα χώρο όπου η συλλογική γνώση στοχεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Η πρώτη έκπληξη όταν φτάνεις στην ζαπατιστική κοινότητα της Cintalapa είναι η αντίθεση μεταξύ της ομορφιάς της ζούγκλας της Λακαντόνα και του σημείου ελέγχου του μεξικανικού ομοσπονδιακού στρατού, που έχει στηθεί έξω από το ejido. [i]

Για τα παιδιά των ζαπατίστας φαίνεται φυσιολογικό, οι μικρές τους τσάντες να εξετάζονται στο σημείο ελέγχου, ή να τους γίνονται ερωτήσεις για να απαντήσουν όταν πάνε στα μέρη των γονιών τους. Έχουν ζήσει έτσι ολόκληρη τη ζωή τους. Τα έφηβα κορίτσια φαίνεται να νευριάζουν που οι στρατιώτες τις εξετάζουν από την κορυφή ως τα νύχια ή τις φωνάζουν διάφορα. Έτσι οι ζωές των παιδιών στην ζαπατιστική περιοχή των Tseltales είναι γεμάτη με αντιφάσεις.[ii]

Αυτά είναι τα παιδιά που ζουν ανάμεσα στην αντίσταση και το θάνατο, τα παιδιά που φοιτούν και χτίζουν μαζί με τους γονείς και τα αμφιθαλή αδέρφια τους την αυτόνομη εκπαίδευση των ζαπατίστας· μία μορφή εκπαίδευσης που βασίζεται στις δικές τους ανάγκες και υποστηρίζεται από την κοινότητα μέσω των λαϊκών συνελεύσεων και της συλλογικής εργασίας.

Το σχέδιο των ζαπατίστας για την αυτονομία είναι κάτι παραπάνω από μία πολιτική και οικονομική πρόταση για την τοπική, δημοτική και περιφερειακή αυτο-κυβέρνηση. Συνιστά μία ευρύτερη κοινωνική και πολιτισμική πρωτοβουλία, που στο πυρήνα της βρίσκεται το στοιχείο της εκπαίδευσης. Ως χώρος κοινωνικοποίησης, το σχολείο αναπαράγει την κουλτούρα, πρακτικές και λόγους· αλλά μπορεί επίσης να γεννήσει την αλλαγή και την αντίσταση, όχι μόνο στη μορφή της εκπαίδευσης αλλά και στα ίδια τα υποκείμενα, στις μορφές της κοινωνικής οργάνωσης τους και στις οικογενειακές τους σχέσεις.

Αν και υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους δήμους, η ζαπατιστική αυτόνομη εκπαίδευση συλλαμβάνεται ως το πανεπιστήμιο της ζωής. Οι αντικειμενικοί στόχοι και τα περιεχόμενα της αναδύονται από τα βιωμένα προβλήματα, και τις πιθανές λύσεις, μέσω του προβληματισμού και της συλλογικής συμμετοχής.

Διαβάστε περισσότερα

Continue reading Εκπαιδεύοντας στην αντίσταση: τα αυτόνομα σχολεία των Ζαπατίστας

Αστεακός Ζαπατισμός του John Holloway

 

Διαβάστε ή κατεβάστε και τυπώστε το κείμενο σε μορφή pdf, από εδώ  αστεακός ζαπατισμός

Αστεακός Ζαπατισμός*

John Holloway

Instituto de Ciencias Sociales y Humanidades Benemérita

Universidad Autónoma de Puebla

Humboldt Journal of Social Relations 29:1, 2005

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Ι

Δεν είμαι ιθαγενής χωρικός. Πιθανά κι εσύ αγαπητέ αναγνώστη, επίσης δεν είσαι κάποιος ιθαγενής χωρικός. Και αυτό το άρθρο περιστρέφεται γύρω από την εξέγερση κάποιων ιθαγενών χωρικών.

Οι Ζαπατίστας της Τσιάπας είναι χωρικοί. Οι περισσότεροι από εμάς που διαβάζουν και γράφουν σε αυτό το περιοδικό είναι κάτοικοι κάποιας πόλης. Οι εμπειρίες μας απέχουν πολύ από των Ζαπατίστας στην Τσιάπας. Οι συνθήκες της ζωής μας είναι πολύ διαφορετικές από των Ζαπατίστας, και οι μορφές της πάλης μας επίσης. Και όμως η αντήχηση της εξέγερσης των Ζαπατίστας στις πόλεις έχει γίνει τεράστια. Γιατί; τι σημαίνει ο ζαπατισμός για τις πόλεις;

Υπάρχουν δυο μορφές αντίδρασης στις πόλεις. Η πρώτη αντίδραση είναι αυτή της αλληλεγγύης: η πάλη των ιθαγενών της Τσιάπας είναι απλά μία πάλη που της δίνουμε όλη τη δυνατή υλική και πολιτική μας υποστήριξη. Η αλληλεγγύη προσδιορίζει την πάλη ως πάλη “αυτών”, και αυτοί είναι ινδιάνοι που ζουν στην Τσιάπας. Δεν μειώνω αυτή την αντίδραση, αλλά δεν είναι αυτή που με απασχολεί εδώ.

Η δεύτερη αντίδραση πάει πιο παραπέρα. Αυτή δεν αφορά την αλληλεγγύη με τον αγώνα των άλλων, αλλά την κατανόηση ότι οι Ζαπατίστας και εμείς είμαστε μέρος ενός και του ίδιου αγώνα. Οι Ζαπατίστας της Τσιάπας δεν μας δίνουν ένα μοντέλο που μπορούμε να το εφαρμόσουμε στο δικό μας κομμάτι του αγώνα, αλλά βλέπουμε τις μορφές του αγώνα τους ως έμπνευση για την ανάπτυξη των δικών μας μορφών πάλης. Με αυτή την έννοια μπορούμε να μιλήσουμε για τη διάχυση του Ζαπατισμού στις πόλεις, την ανάπτυξη του αστεακού Ζαπατισμού, για τον οποίο ο E Z L N δεν είναι ένα μοντέλο αλλά ένα σταθερό σημείο αναφοράς.

Continue reading Αστεακός Ζαπατισμός του John Holloway

Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

του Franco Berardi «Bifo»

Επιμέλεια- μετάφραση: Θοδωρής Σάρας /

από http://www.minorcompositions.info/?p=1 Franco ‘Bifo’ Berardi (2009) Precarious Rhapsody: Semiocapitalism and the pathologies of post-alpha generation, Minor Compositions. London.

 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ

 

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση, αντιγραφή, και οποιαδήποτε χρήση του κειμένου, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνιστικού κινήματος. Δεν επιτρέπεται καμία εμπορευματική, ή άλλου είδους χρήση που αντιβαίνει τις αξίες τις ελεύθερης κοινής χρήσης και διάθεσης του.

Περίληψη

Μια άπειρη σειρά διακλαδώσεων: αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία της ζωή μας, τις αγάπες μας, αλλά επίσης και την ιστορία των εξεγέρσεων μας, των ηττών μας και την παλινορθώσεων της τάξης. Κάθε δεδομένη στιγμή διαφορετικά μονοπάτια ανοίγονται μπροστά μας, και συνεχώς διαφορετικές εναλλακτικές κατευθύνσεις μας παρουσιάζονται. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε, να αποκόψουμε από ένα σύνολο άπειρων πιθανοτήτων και να επιλέξουμε ένα μόνο δρόμο. Αλλά μπορούμε πραγματικά να επιλέξουμε; Είναι πραγματικά ζήτημα επιλογής, όταν πάμε προς την μία κι όχι προς την άλλη κατεύθυνση; Είναι πραγματικά μια επιλογή, όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στα εμπορικά κέντρα, όταν οι επαναστάσεις μετατρέπονται σε σφαγές, όταν τα έθνη μπαίνουν σε πόλεμο; Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε, αλλά οι αλληλουχίες: μηχανές για την απελευθέρωση των επιθυμιών και μηχανισμοί ελέγχου επί του φαντασιακού. Η βασική διακλάδωση είναι πάντα αυτή: ανάμεσα στις μηχανές για την απελευθέρωση της επιθυμίας και τους μηχανισμούς του ελέγχου επί του φαντασιακού. Στην εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, οι τεχνικές κι οι αυτοματισμοί αποκτούν τον έλεγχο της κοινωνικής ψυχής.

Ο Franco Berardi Bifo είναι σύγχρονος συγγραφέας, θεωρητικός και ακτιβιστής των μέσων. Ίδρυσε το περιοδικό A / Traverso (1975-1981) και ήταν μέλος του προσωπικού του Ράδιο Αλίκη, του πρώτου ελεύθερου πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού στην Ιταλία (1976-1978). Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Cyberpunk, The Panther and the Rhizome, Politics of Mutation, Philosophy and Politics in the Twilight of Modernity, and The Factory of Unhappiness. Αυτή τη στιγμή συνεργάζεται με το περιοδικό Derive Approdi και διδάσκει κοινωνική ιστορία της επικοινωνίας στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο.

Περιεχόμενα βιβλίου

Continue reading Βιβλίο: Επισφαλής Ραψωδία Σημειοκαπιταλισμός και οι παθολογίες της μετα-αλφα γενιάς

Saul Newman Πόλεμος στο κράτος: Ο αναρχισμός του Στίρνερ και του Ντελέζ

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.


Ανάκτηση από The Anarchist Library Anti-Copyright May 21, 2012


Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας Αύγουστος 2012


 Συχνά η επιρροή του Μαξ Στίρνερ στη σύγχρονη πολιτική θεωρία παραβλέπεται. Ωστόσο, στην πολιτική σκέψη του Στίρνερ μπορεί να βρεθεί μια εκπληκτική σύγκλιση με τη μεταδομιστική θεωρία, ιδίως όσον αφορά τη λειτουργία της εξουσίας. Ο Andrew Koch, για παράδειγμα, βλέπει τον Στίρνερ ως στοχαστή που ξεπερνά τη χεγκελιανή παράδοση, στην οποία τοποθετείται συνήθως, υποστηρίζοντας ότι το έργο του είναι ένας προάγγελος των μεταδομιστικών ιδεών για τα θεμέλια της γνώσης και της αλήθειας (Koch, 1997). Ο Koch υποστηρίζει ότι η ατομικιστική πρόκληση του Στίρνερ στις φιλοσοφικές βάσεις του κράτους πηγαίνει πέρα από τα όρια της παραδοσιακής δυτικής φιλοσοφίας, παρουσιάζοντας μια πρόκληση για την μεταφυσική της επιστημολογίας. Από το πρίσμα αυτό μεταξύ Στίρνερ και μεταδομιστικής επιστημολογίας, που τέθηκε από τον Koch, θα εξετάσω τη σύγκλιση του Στίρνερ με ένα συγκεκριμένο μεταδομιστή στοχαστή, τον Ζιλ Ντελέζ, όσον αφορά το θέμα της κρατικής και της πολιτικής εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί παραλληλισμοί μεταξύ αυτών στοχαστών, και οι δύο μπορούν να παρουσιαστούν, με διαφορετικούς τρόπους, ως αντι-κρατιστές, αντιεξουσιαστές φιλόσοφοι. Θέλω να δείξω τον τρόπο με τον οποίο η κριτική του Στίρνερ στο Κράτος προεξοφλεί τη μεταδομιστική απόρριψη από τον Ντελέζ της σκέψης του κράτους, και το πιο σημαντικό, τους τρόπους με τους οποίους ο αντι-ουσιοκρατικός, μετά-ανθρωπιστικός αναρχισμός των δύο στοχαστών υπερβαίνει και, επομένως, αντικατοπτρίζει, τα όρια του κλασικού αναρχισμού. Το κείμενο εξετάζει τoυς δεσμούς μεταξύ της ανθρώπινης ουσίας, της επιθυμίας και της εξουσίας που διαμορφώνουν τις βάσεις της κρατικής εξουσίας. Έτσι, ενώ Κοχ εστιάζει στην απόρριψη του Στίρνερ των επιστημολογικών θεμέλιων του Κράτους, η έμφαση του κειμένου είναι στη ριζοσπαστική οντολογία του Στίρνερ- το ξεσκέπασμα των λεπτών συνδέσεων μεταξύ ανθρωπισμού, επιθυμίας και εξουσίας. Θα ήθελα επίσης να υποστηρίξω ότι αυτή η κριτική της ανθρωπιστικής εξουσίας, με την οποία τόσο ο Στίρνερ όσο και ο Ντελέζ ασχολούνται μπορεί να μας παρέχουν σύγχρονες στρατηγικές για την αντίσταση στην κυριαρχία του κράτους.

Πρέπει να γίνει κατανοητό, ωστόσο, ότι ενώ υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες μεταξύ του Στίρνερ και του Ντελέζ, υπάρχουν επίσης πολλές διαφορές, και, για πολλούς λόγους, μπορεί να μοιάζει ασυνήθιστη η προσέγγιση να φέρουμε κοντά τους δύο στοχαστές. Για παράδειγμα, ο Στίρνερ ήταν, μαζί με τον Μαρξ, ένας από τους νεαρούς Χεγκελιανούς, των οποίων το έργο αναδείχθηκε ως μία εξαιρετικά ατομιστική κριτική του γερμανικού ιδεαλισμού, ιδιαίτερα του Φόυερμπαχ και του Χέγκελ. Ο Ντελέζ, από την άλλη πλευρά, ήταν ένας φιλόσοφος του εικοστού αιώνα, ο οποίος, μαζί με τον Φουκώ και τον Ντεριντά, θεωρείται ως ένα από τους κύριους “μεταδομιστές” στοχαστές. Ενώ το έργο του Ντελέζ μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μια επίθεση στο χεγκελιανισμό, ακολουθεί διαφορετικά και πιο ποικίλα μονοπάτια, από την πολιτική και την ψυχανάλυση, ως τη λογοτεχνία και τη θεωρία του κινηματογράφου. Ο Στίρνερ δεν θεωρείται γενικά ως “μεταδομιστής”, και, εκτός από το πρωτοποριακό άρθρο του Koch (Koch 1997) και το έργο του Ντεριντά για τον Μαρξ (Ντεριντά 1994), δεν έχει λάβει ουσιαστικά καμία προσοχή, υπό το πρίσμα της σύγχρονης θεωρίας. Ωστόσο, και αυτό είναι ίσως το πρόβλημα με ετικέτες όπως ο “μεταδομισμός”, υπάρχουν πολλά κρίσιμα επίπεδα σύγκλισης μεταξύ των δύο αυτών φιλοσόφων – ιδιαίτερα στην κριτική της πολιτικής κυριαρχίας και της εξουσίας – στα οποία μπορεί κάποιος να δώσει έμφαση, και η οποία θα μπορούσε να αμφισβητηθεί αν κάποιος κολλήσει σε αυτές τις ετικέτες. Είναι ακριβώς αυτή η απόρριψη της τυραννίας των «ετικετών», των ουσιοκρατικών ταυτοτήτων, των αφαιρέσεων και των «συμπαγών ιδεών» – αυτή η επίθεση στις εξουσιαστικές αντιλήψεις που περιορίζουν τη σκέψη – στις οποίες ο Στίρνερ και ο Ντελέζ πέτυχαν κάποιο κοινό έδαφος. Αυτό δεν σημαίνει να αγνοήσουμε τις διαφορές μεταξύ τους, αλλά αντίθετα, να δείξουμε πώς αυτές οι διαφορές συντονίζονται μαζί σε απρόβλεπτους και ενδεχόμενους τρόπους για να σχηματίσουν, με τα λόγια του Ντελέζ, “επίπεδα συνοχής” από τα οποία μπορεί να δημιουργηθούν νέες πολιτικές έννοιες.

  Continue reading Saul Newman Πόλεμος στο κράτος: Ο αναρχισμός του Στίρνερ και του Ντελέζ

Saul Newman – Μετα-αναρχισμός και χώρος: επαναστατικές φαντασιώσεις και αυτόνομες ζώνες

 Κατεβάστε το κείμενο από εδώ 

Μετάφραση: Θοδωρής Σάρας

Ανάκτηση από: http://eagainst.com/articles/saul-newman-postanarchism/

Περίληψη

Στην ανακοίνωση αυτή, καλώ για μια επανεξέταση του αναρχισμού και των εναλλακτικών τρόπων εννοιολόγησης των χώρων της ριζοσπαστικής πολιτικής. Εφαρμόζω μία λακανική ανάλυση του κοινωνικού φαντασιακού για να διερευνήσω τις ουτοπικές φαντασιώσεις και επιθυμίες που στηρίζουν τους κοινωνικούς χώρους, λόγους και πρακτικές – συμπεριλαμβάνοντας το σχεδιασμό, και την επαναστατική πολιτική. Θα προχωρήσω στην ανάπτυξη – μέσω του Καστοριάδη και άλλων – μία ευδιάκριτης μετα- αναρχικής αντίληψης του πολιτικού χώρου που βασίζεται στο πρόταγμα της αυτονομίας και της επανατοποθέτησης του πολιτικού χώρου έξω από το κράτος. Αυτό θα έχει άμεσες συνέπειες για μία εναλλακτική αντίληψη του σχεδιασμού της πρακτικής και της θεωρίας.

“Μόνο ο/η αυτόνομος/η μπορούν να προγραμματίσουν την αυτονομία, να οργανωθούν για αυτή, να τη δημιουργήσουν” (Bey, 1991: 100).

H κοινωνική θεωρία τον τελευταίο καιρό έχει κάνει μία στροφή στο χώρο. Στην περίπτωση της πολιτικής θεωρίας, οι συζητήσεις σχετικά με τις χωρικές διαστάσεις και το φαντασιακό της πολιτικής έχουν προσεγγίσει την πολιτική γεωγραφία, προκειμένου να διερευνήσουν το περίγραμμα του πλουραλισμού, του δημόσιου χώρου, του δημοκρατικού αγωνισμού, των κοινωνικών κινημάτων, και των μετα-εθνικών χώρων της παγκοσμιοποίησης (βλ. Massey, 2005 Sassen, 2008 Mouffe 2000, Connolly, 2005). Εδώ προκύπτει αναπόφευκτα το ζήτημα του σχεδιασμού – ο σχεδιασμός των πόλεων, των αστεακών τοπίων, των αυτόνομων χώρων, των κοινοτήτων της αισθητικής και ούτω καθ ‘εξής. Πράγματι, η πολιτική και ο αστεακός σχεδιασμός ήταν πάντα στενά συνδεδεμένα, είτε σκεφτόμαστε τις ουτοπικές φαντασιώσεις των Φουριέ και Σαιν-Σιμόν, με τις ορθολογικά προγραμματισμένες κοινότητες, ή τον τρόπο με τον οποίο ο σχεδιασμός των νεωτερικών πόλεων και μητροπόλεων έχει πάντα στοιχειώσει από το φάντασμα της εξέγερσης και της διαφωνίας. Ο σχεδιασμός των πρακτικών και των λόγων μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξιδανίκευση της πολιτικής, καθώς και ως μια αποκρυστάλλωση της σύγκρουσης. Εάν κάποιος ρίξει μια ματιά παράλλαξης στις σημερινές πόλεις μας, βρίσκει παντού ίχνη της καταπιεσμένης πολιτικής διάστασης. [1] Ο χώρος επομένως είναι πάντοτε πολιτικός. Πράγματι, όπως ο δείχνει ο Henri Lefebvre, ο χώρος είναι ένας συγκεκριμένος αστερισμός της εξουσίας και της γνώσης που αναπαράγει τις κοινωνικές σχέσεις της παραγωγής· ο χώρος έχει μια πολιτική λειτουργία στην παροχήι ενός είδους ολοκληρωμένου πλαισίου για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και για την πολιτική εξουσία (1991: 9).

  Continue reading Saul Newman – Μετα-αναρχισμός και χώρος: επαναστατικές φαντασιώσεις και αυτόνομες ζώνες

Διανοούμενοι και εξουσία: μία συζήτηση ανάμεσα στον Μισέλ Φουκώ και τον Ζιλ Ντελέζ

Μετάφραση-επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

 

Αυτό είναι ένα αντίγραφο μίας συζήτησης του 1972 ανάμεσα στους μεταδομιστές φιλόσοφους Mισέλ Φουκώ και Ζιλ Ντελέζ, που συζητάει τους δεσμούς ανάμεσα στους αγώνες των γυναικών, ομοφυλόφιλων, φυλακισμένων και την ταξική πάλη, και επίσης τη σχέση ανάμεσα στην θεωρία, την πρακτική και την εξουσία.

Το αντίγραφο αυτό εμφανίστηκε πρώτη φορά στα αγγλικά στο βιβλίο ‘Language, Counter-Memory, Practice: selected essays and interviews by Michel Foucault’ edited by Donald F. Bouchard.

[θεματικές: εξουσία, αντίσταση, επανάσταση, μεταρρύθμιση, προλεταριάτο, κοινωνικά κινήματα, θεωρία, αντίλογος στην εξουσία]


Μισέλ Φουκώ : Ένας μαοϊκός κάποτε μου είπε: “Μπορώ εύκολα να καταλάβω την πρόθεση του Σάρτρ να βρεθεί στο πλευρό μας· μπορώ εύκολα να καταλάβω τους σκοπούς και τη συμμετοχή του στην πολιτική· μπορώ να καταλάβω σε ένα βαθμό την θέση σου,αφού πάντα είχες ασχοληθεί με το πρόβλημα του εγκλεισμού. Αλλά ο Ντελέζ είναι ένα αίνιγμα” Σοκαρίστηκα από αυτή τη δήλωση, γιατί σε μένα η θέση σου φαινόταν πάντα καθαρή.


Ζιλ Ντελέζ
: Πιθανά είμαστε στη διαδικασία ενός πειραματισμού νέων σχέσεων ανάμεσα στη θεωρία και την πρακτική. Έναν καιρό η πρακτική θεωρήθηκε εφαρμογή της θεωρίας, μία συνέπεια· σε άλλες εποχές, έκανε άσχημα μία αντίθετη αίσθηση και θεωρήθηκε ότι εμπνέει τη θεωρία, για να είναι απαραίτητη για τη δημιουργία μελλοντικών θεωρητικών μορφών. Σε κάθε γεγονός, η σχέση γινόταν κατανοητή με όρους της διαδικασίας συνολοποίησης. Για εμάς, ωστόσο το ερώτημα φαίνεται με διαφορετικό φως. Οι σχέσεις ανάμεσα σε θεωρία και πρακτική είναι κάτι παραπέρα από μερικές και αποσπασματικές. Από τη μία πλευρά, η θεωρία είναι πάντα τοπική και σχετίζεται σε ένα περιορισμένο πεδίο, και εφαρμόζεται σε μία άλλη σφαίρα, περισσότερο ή λιγότερο απομακρυσμένη από αυτή. Η σχέση που ισχύει στην εφαρμογή της θεωρίας δεν είναι πάντα αυτή της ομοιότητας. Επιπλέον, από τη στιγμή που η θεωρία μετακινείται στην κατάλληλη περιοχή της, ξεκινάει να συναντάει εμπόδια, τοίχους, και μπλοκαρίσματα που απαιτούν την αναμετάδοση της από έναν άλλο τύπο λόγου (είναι μέσω αυτού του άλλου λόγου που τελικά περνάει σε μία διαφορετική περιοχή.) Η πρακτική είναι μία ομάδα αναμεταδόσεων από ένα θεωρητικό σημείο σε ένα άλλο και η θεωρία μία αναμετάδοση από μία πρακτική σε μία άλλη. Καμία θεωρία δεν αναπτύσσεται χωρίς τελικά να συναντήσει έναν τοίχο, και η πρακτική είναι αναγκαίο να τρυπήσει αυτόν τον τοίχο. Για παράδειγμα, η εργασία σου ξεκινάει με τη θεωρητική ανάλυση του πλαισίου του εγκλεισμού, και ειδικότερα όσον αφορά το ψυχιατρικό άσυλο μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία τον 19ο αιώνα. Στη συνέχεια συνειδητοποιείς την ανάγκη των εγκλεισμένων ατόμων να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να δημιουργήσουν μία αναμετάδοση (είναι πιθανό, αντίστροφα, η λειτουργία σου να ήταν ήδη αυτή της αναμετάδοσης σε σχέση με αυτούς) ·και αυτή η ομάδα θεμελιώνεται στις φυλακές – αυτά τα άτομα είναι φυλακισμένα. Ήταν μόνο σε αυτή τη βάση που ΕΣΥ οργάνωσες την ομάδα πληροφόρησης για τις φυλακές (G.I.P) (1), το αντικείμενο για να δημιουργήσεις τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στους φυλακισμένους να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Θα μπορούσε να ήταν απόλυτα λανθασμένο να πεις, όπως συμπεραίνει και οι Μαοϊστής, πως με τη μετακίνηση σου σε αυτή την πρακτική εφάρμοζες τις θεωρίες σου. Αυτή δεν ήταν μία εφαρμογή·ούτε ήταν ένα σχέδιο για την αρχή των μεταρρυθμίσεων ή μία έρευνα με την παραδοσιακή έννοια. Η έμφαση ήταν απολύτως διαφορετική: ένα σύστημα αναμεταδόσεων μέσα σε μία μεγαλύτερη σφαίρα, μέσα σε μία πολλαπλότητα μερών που είναι τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Για εμάς ένας θεωρίζον διανοητής, δεν είναι πια ένα υποκείμενο, μία αντιπρόσωπος ή αντιπροσωπευόμενη συνείδηση. Εκείνοι που δρουν και παλεύουν δεν αντιπροσωπεύονται, ούτε από μία ομάδα ούτε από ένα σωματείο που απαλλοτριώνει το δικαίωμα τους να στέκονται συνειδητά. Ποιός μιλάει και δρά; Είναι πάντα μία πολλαπλότητα, αυτή που ακόμα και μέσα στο ίδιο το πρόσωπο μιλά και δρα. Όλοι είμαστε “γκρουπούσκουλα” (2) Η αντιπροσώπευση δεν υπάρχει πια· υπάρχει μόνο η θεωρητική δράση και η πρακτική δράση που υπηρετούν ως αναμετάδοση και διαμορφώνει δίκτυα.

Continue reading Διανοούμενοι και εξουσία: μία συζήτηση ανάμεσα στον Μισέλ Φουκώ και τον Ζιλ Ντελέζ

Το άνθισμα των υποκειμενικοτήτων: επανεξετάζοντας τον ανταγωνισμό μέσα στην Έρημο της Κρίσης

του Ian Paul, 2010, Institute for anarchist studies

Μετάφραση- Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Κατεβάστε το κείμενο από εδώ.

[http://anarchiststudies.org/node/482 Ανάκτηση 19/8/2010 12:35 μμ]

Πώς οι διαδηλώσεις στο Πίτσμπουργκ προεικόνισαν νέα μοντέλα αντίστασης στη Βόρεια Αμερική [1]

[για την ιστορία οι διαμαρτυρίες ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G20 έγιναν το Σεπτέμβρη του 2009.]

Κατά την τελευταία δεκαετία, βιώσαμε την κατάρρευση και διάλυση των κινημάτων αντίστασης ευρύτερης βάσης μέσα στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης σε μεγάλο βαθμό διαλύθηκε από τα ρεύματα της καταστολής που ακολούθησαν την ανάδυση των μηχανισμών ασφαλείας μετά την 11 Σεπτεμβρίου. Αμέσως μετά, το αντιπολεμικό κίνημα, που προηγήθηκε της εισβολής στο Ιράκ και έδωσε κίνηση στις κοινωνικές μηχανές από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη, θρυμματίστηκε κάτω από το βάρος της αποτυχίας του να αποτρέψει τον πόλεμο.

Η κατάρρευση των οικονομικών και πολιτικών μοντέλων που έχουν προσδιορίσει τις πρώτες ανάσες του 21ου αιώνα, συνοδεύτηκαν από την κατάρρευση της ικανότητας μας να είμαστε ανταγωνιστικοί και να δρούμε ενάντια σε τέτοια συστήματα. Παρόλα αυτά δύο βασικά μοντέλα συνέχισαν να είναι ενεργά από τους αντιεξουσιαστές και αντικαπιταλιστές στις Ενωμένες Πολιτείες (Ε.Π) – το οργανωτικό μοντέλο (που αντλεί τη δομή του από τις κολλεκτίβες του Ισπανικού εμφύλιου) και το μοντέλο των διαμαρτυριών κορυφής. (που προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τα αυτόνομα κινήματα της δεκαετίας του 80 και του 90.) Καθώς ο καπιταλισμός σκοντάφτει και τραυλίζει και οι δομές του παγκοσμιοποιούνται και μετασχηματίζονται, η ριζοσπαστική “αριστερά” έχει συνεχίσει να λειτουργεί μέσα σε αυτά τα αποτυχημένα μοντέλα που σε μεγάλο βαθμό έχουν γίνει αναποτελεσματικά.

Η κατάρρευση αυτών των μοντέλων δεν πρέπει ωστόσο να μας τρομάζει. Είναι μέσα στα μπάζα αυτών των τροχιών που αρχίζουμε να βρίσκουμε τα άνθη των νέων ανταγωνισμών μέσα στους οποίους σκηνοθετούμε τη σύγκρουση και την πάλη. Ενώ οι αγώνες του παρελθόντος είχαν κύρια εγχειρηματοποιηθεί μέσα στις παραδοσιακές νεωτερικές υποκειμενικότητες (όπου αρχικά διατυπώθηκαν κυρίως από τον Μαρξ και έπειτα επαναδιατυπώθηκαν από τους θεωρητικούς του φεμινισμού και των πολιτικών της ταυτότητας), νέες υποκειμενικότητες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται, που μπορεί να μας προσφέρουν διαφορετικές ταυτότητες προς τις οποίες θα κινηθούμε.­

Continue reading Το άνθισμα των υποκειμενικοτήτων: επανεξετάζοντας τον ανταγωνισμό μέσα στην Έρημο της Κρίσης

Εξεγείρομαι, άρα υπάρχω

Αναρώτηση…. μία διαδικασία αναστοχασμού και ανάρρωσης. Από τις τοξίνες του καθημερινού πολιτισμού μας. Άραγε ποια είναι εκείνη η ενδόμυχη πλευρά του εαυτού μου, του κοινωνικού εαυτού μου, που ενσαρκώνει σε μία φράση το ιδιαίτερο της ύπαρξης μου;

Εξέγερση … εξέγερση χωρίς τελικότητες, χωρίς αναζήτηση ά-τοπων, ου-τοπων, άρνηση της δυστοπίας του παρόντος, σχεδιασμός μίας διαρκούς επίθεσης προς το άπειρο που περικλείεται μέσα στο κενό…

Εξέγερση, η διαρκής αναφορά στη διαδικασία της αυτόνομης θέσμισης μου, μέσα σε μία πνιγερή και αδιάφορη πραγματικότητα, συμβόλων, και σημείων στίξης… όπου οι ανάσες μας γίνονται γραμμικές διαδικασίες μίας παραγωγής, μίας κατανάλωσης, κι ενός θεάματος. Όπου τα σώματα μας διατάσσονται σε γραμμές και στήλες για να πειθαρχήσουν στην επιθυμία ενός συλλογικού φαντασιακού καταναγκασμού, για το πρέπει του κοινωνικού προορισμού.

Εξέγερση ενάντια στο όχι, το μη-, την άρνηση, το άτομο, το παρόν και το μέλλον. Με ένα παρελθόν γεμάτο στιγμές από πόνο και θλίψη, χαρά και ευτυχία, όπου συναισθήματα, σώματα, λέξεις και πράγματα συνδέονται σε ένα ρίζωμα, σε ένα μεγάλο δέντρο… το δέντρο της ζωής μας.

Εξέγερση για τη ζωή, σε ένα παιχνίδι μέσα στο δρόμο, στις συντροφιές των πάρκων, στις αγκαλιές των ερωτευμένων. Εξέγερση πέρα από το καλό και το κακό, για την ελεύθερη συνύπαρξη των πώς και των γιατί, των δακρύων και των χαμόγελων, του μαύρου και του κόκκινου στον μπλε πίνακα της δημιουργίας.

Εξέγερση, ζωή, δημιουργία, η χαρά της καταστροφής, το απέραντο πανηγύρι της ύπαρξης, όπου οι στίχοι γίνονται πέτρες, οι ώμοι μας στήριγμα της επιθυμίας, καθώς στεκόμαστε ο ένας πλάϊ στον άλλον, απέναντι στον μπάτσο, το αφεντικό, τον πατέρα, τη μητέρα, τον ειδικό, τον ηγεμόνα και ιερέα… στον νταβαντζή… απέναντι τους όχι ως πρόσωπα αλλά ως σώματα πειθαρχημένα, έτοιμα να ταράξουν στο όνομα της ταυτότητας, τους απείθαρχους κύκλους των συλλογικών μας παιχνιδιών.

Εξέγερση ενάντια στον εαυτό μου, έναν άναρχο βολεμένο μέσα στα σχήματα της καθημερινής μου γραμμικής τροχιάς: από το σπίτι στη δουλειά, από τη δουλειά στο μπακάλη, και ύστερα στο μανάβη και από εκεί για καφέ και φαγητό, κριτική στον πόλεμο, και λίγο ποίηση … και έπειτα ύπνος κριτικά βαθύς μέσα στην πλήξη της ρουτίνας…

Εξέγερση ενάντια στο χώρο και στο χρόνο, τη διάταξη του ονείρου μέσα στις πολιτισμένες νόρμες των εργοστασίων, των σχολείων, των εκλογών, του κόμματος και της ψυχαναλύτριας. Εξέγερση ενάντια στο μύθο της εξέλιξης, της πρόοδου και του καθήκοντος.

Εξέγερση για μένα, για σένα για μας… πέρα από μένα, από σένα και από εμάς… Εξέγερση, η διαρκής κίνηση της ύπαρξης, η αδιάκοπη έκρηξη του παρόντος, η απεριόριστη αναίρεση του μέλλοντος, το ατελείωτο παιχνίδι της δημιουργίας.